[Wywiad] Z Ayo3

*siada zestresowana w kapitańskiej kajucie*

— Dzień dobry Pani Kapitan, czy możemy rozpocząć wywiad? *wygładza nieistniejące zagniecenie na kartce*

Dobry. Coś taka zestresowana? Ja nie gryzę.

— Bo ja tu tak przyszłam pozawracać głowę, a Pani Kapitan ma tyle do zrobienia~

Teraz wolne. Zamieniam się w słuch.

— Na początek poproszę o krótkie przedstawienie się i wyjaśnienie pokrótce czym dokładnie zajmujesz się na statku.

No to jestem Ayo Chyba każdy mnie kojarzy. Założyłam UM, a potem forum OPLove Czym się zajmuję? Przeważnie rozkazywaniem, organizacją oraz administracją tego wszystkiego Innymi słowy "papierkową robotą".

— Dużo masz z nami tej papierkowej roboty? Zwolnienia macierzyńskie i takie tam?

Raczej moje częste w tym okresie zaniedbywania. Teraz zgromadziło mi się tego sporo, właśnie z wyżej wymienionego powodu. Powiem jedynie, że jeśli chodzi o załatwianie czegoś związanego ze współpracą, to bardziej dogadani są ludzie z zagranicy. Jak mam coś załatwiać z niektórymi polskimi grupami czy innymi stronami, to istny koszmar xD

— Hah, mentalność Polaków.

Dokładnie.

Zawsze znajdą się jakieś „ale”.

— To przechodząc do przyjemniejszych tematów, niż robota papierkowa. Zdradź nam tajemnicę kryjącą się za pochodzeniem twojego nicku.

Ayo3? Ayo podejrzewam, że wzięło się od japońskiego imienia Aya. Trochę je przekręciłam i wyszło, co wyszło. "Litr łez" taki inspirujący. 3, czyli san jest jednocześnie cyfrą i zwrotem grzecznościowym Jak zaczynałam interesować się Japonią, to obiło mi się o uszy, że Japończycy często tworzą nicki z tą trójką, więc ja też chciałam taką mieć. Jednak samo Ayo też w zupełności wystarcza.

— A kiedy zaczęłaś się interesować Japonią?

W liceum. Jakieś 6 lub 7 lat temu.

— Zanim zabłądziłaś w skromne progi Umi Monogatari i niespokojne wody Nowego Świata, jakie wcześniej fandomy pochłonęły Twoją uwagę?

Hahaha, chyba zanim natchnęło mnie, by to wszystko stworzyć.

— Nooooo tak *rozgląda się w zagubieniu* taki się tam „drobny” błąd wkradł się w pytanie.

Cóż, najpierw był fandom Potterowski, gdzie nauczyłam się tworzyć opowiadania. Pisałam przeważnie z parą TonksxLupin, TeddyxVictoire, a potem o George'u po śmierci Freda. Potem nadszedł czas na japońskie dramy, filmy i muzykę. Tłumaczyłam wywiady, teksty piosenek, rzadko dramy czy filmy. Z czasem nauczyłam się robić czasówki i karaoke. Teraz to się przydaje.

— Sporo O.O *wciąż umie tylko otworzyć worda*

Każdy poprzedni fandom mnie czegoś nauczył.

— Co urzekło Cię w One Piecie do tego stopnia, że postanowiłaś oddać mu cząstkę siebie i swojego wolnego czasu?

Przede wszystkim przygoda, mistrzowska fabuła i mnóstwo postaci, które pozostawiają po sobie ślad czynami czy słowami. Jak człowiek się raz już wciągnie, to potem nie ma odwrotu. Kocham One Piece i na każdą rzecz związaną z tą serią wyczekuję z niecierpliwością. Ta miłość za każdym razem jest jeszcze większa.

— A Twoja ulubiona postać?

Oczywiście, nie kto inny tylko Sanji.

— Niektórzy są w załodze nieco dłużej inni stawiają tutaj dopiero swoje pierwsze kroki, ale jako, że mamy święta, a każdy na pewno chciałby posłuchać jakich ciepłych wspomnień, powiedz jedną z sytuacji, że dzięki temu fandomowi przydarzyło się coś miłego.

Takich sytuacji nie było, ale dzięki Umi zyskałam przyjaciółkę i mnóstwo świetnych znajomości. Jedną z takich naprawdę miłych sytuacji jest to, że jesteśmy na tyle zorganizowane, że możemy się spotykać na konwentach i, o czym nigdy nie marzyłam, siać miłość do OP poprzez tworzenie cosplayi. To jest coś niesamowitego!

— To kiedy udało mi się sprytnie (mam nadzieję!) Cię podejść i obnażyłaś przed nami swoje serce, to teraz czas na noworoczne postanowienia! Obiecuję, że wraz z nowym rokiem postaram się wkładać więcej pracy w rozwój UMI poprzez…?

Urozmaicenie repertuaru. Tłumaczymy naprawdę dużo i nie tylko z tymi popularnymi pairingami, chociaż ZoSana jest chyba aż za dużo. Chcę skupić się też na hentaiach i ogólnie dochach z parami hetero. I oczywiście yuri. To nie znaczy, że nie będzie yaoi. W końcu trochę nas jest.

— Dobrze, to pierwsza część wywiadu za nami, teraz kilka głębokich wdechów, herbatka na rozgrzanie, bo już zimno na dworze i pora uruchomić wyobraźnię. Wyobraź sobie, że nagle Eiichiro Oda stwierdził, że wymyślanie kolejnych przygód Słomkowych Kapeluszy, to zbyt duży wysiłek i musi się przewietrzyć. W tym celu przywdziewa strój Mikołaja i odwiedza wszystkie dzieci na świecie. Jako, że jesteś niezwykle grzeczna, wcale nieskalana zboczeństwem tego świata, no i oczywiście mieścisz się w kategorii dziecięcej, bo wiadomo, że starość to stan umysłu, a nie ciała, Oda odwiedza i Ciebie! Ale, jak to bywa przypadki i te sprawy, potyka się o całkowicie przypadkowo porzuconą skórkę od banana (mogłabyś posprzątać pokój) i całe przebranie mu spada, ujawniając tożsamość. Oda za zachowanie tajemnicy ofiarowuje Ci możliwość zadania jednego pytania, ale nakazuje milczenie. Co to za pytanie?

Pytanie o OP, wolę D, starożytne bronie czy zakończenie serii raczej sensu nie ma, bo tego i tak się kiedyś wszyscy dowiemy. Zapytałabym o coś, co nie daje mi spokoju przez ostatnie miesiące. Jak Sanji z North Blue znalazł się na East Blue? To by było właśnie moje pytanie.

— Na koniec daje Ci prezent, wiedząc że to jest to o czym śniłaś nocami. Co jest w środku?

Aktualnie byłaby to ludzkich rozmiarów figura Sanjiego *.*

— Do zbereźnych celów?

No ba! *.*

— Chcę zmacać! A gdyby słomkowi mieli zaśpiewać świąteczne piosenki, a każdy miałby własną, jakby wyglądał ich repertuar załogi?

Hohoho, Zoro niech lepiej nie śpiewa, a reszta nie miałaby swoich własnych repertuarów, bo samemu nie ma zabawy. A razem zaśpiewaliby ich "Utae! Jingle Bells!"

— I w podzięce za ich koncert każdemu z nich ofiarowujesz prezent, co zawierałyby paczuszki załogantów?

Luffy otrzymałby wielki kawał mięcha, Nami śliczny złoty naszyjnik, Usopp jakiś zmyślny wynalazek taki jak choćby telefon komórkowy, Sanji myślę, że oprócz buziaka i przytulasa nic by nie przyjął, bo jest dżentelmenem, Chopperowi cały kosz słodyczy, Robin jakąś ciekawą książkę, Franky'emu super zestaw narzędzi, a Brookowi zestaw mleka na cały rok.

— Czyli Zoro nic nie dostanie, bo nie śpiewał?

Dokładnie.

— Biedny, smutny glon.

Mi też go bardzo szkoda. Nie no, jako że są święta dałabym mu flaszkę polskiej wódki.

— Jestem poruszona Twą dobrocią.

Koniec.

Przeprowadziła Piegowata.