[Opowiadanie] Level 0

Tytuł: Level 0

Autorka: Kanako

Korekta: Ayo3
Liczba rozdziałów: 0/?
Gatunek: psychologiczny, sci-fi, kryminał

Tematyka: fantastyka postapokaliptyczna, paranormalne zdolności

Para: nie zdecydowałam

Ograniczenie wiekowe: 16+

Piosenka przewodnia: Suzumura Kenichi — Shiroi Karasu

Jest rok 2222 r. W skutek licznych trzęsień ziemi, dochodzi do wielu awarii elektrowni atomowych i wybucha pandemia, zmuszająca kraje do konfliktów zbrojnych i wyścigów technologicznych, w wyniku których, Japonia zostaje podzielony na dwie strefy. Po nadaniu surowych praw, w okolicach strefy drugiej ulokowano militarne wojsko, które ma na zadanie sprawować pieczę nad nowym podgatunkiem ludzki — esperami. Dyskryminacja nie przypada do gustu pewnej anonimowej organizacji, która pod kryptonimem „Level 0”, postanawia ujawnić swoje zamiary.

Prolog

O tym, co nadejdzie 

Noc spowiła znienawidzone przez Sanjiego miasto. Noir miał nieodparte wrażenie, że kotara ciemności była tak szczelna, że całe Tokio na kilka godzin zniknęło z powierzchni ziemi.

Starając się niczym nie zdradzić, przytulił się do zimnej ściany, żałując, że nie zaopatrzył się w turbinę i prochy przeciwbólowe. Miał wrażenie, że jeszcze dwie góra trzy minuty i zranione ramie rozłoży go na łopatki, wysyłając go w najlepszym wypadku do krainy umarłych.

Wypuścił ze świstem powietrze z płuc, wyciągając z kieszeni czarnego płaszcza papierosa.

— Ostatni, co? — Z roztarganiem zmierzwił jasne włosy, zaciskając mocno zęby na filtrze, aby stłumić jęk, który chciał niekontrolowanie wyzwolić się z jego gardła — rana obficie krwawiła, karmiąc go niesamowitym bólem.

Słysząc głuche echo kroków odbijający się od ścian nie nadającego się do użytku budynku, zacisnął kurczowo dłoń na czarnej rączce Colta, tak mocno, że aż knykcie mu zbielały. Pobladł, czując, że zalewa go absurdalnie duża dawka potu, gdy zdał sobie sprawę, że naga żarówka, wisząca leniwie z brudnego sufitu, demaskowała jego położenie, kreśląc na nieotynkowanej ścianie chaotyczny cień sylwetki.

„Szlag by to”, mruknął w myślach, zastanawiając się, czy udałoby mu się przejść niezauważonym przez niewielką szczelinę pomiędzy wielkim włazem, a zapadającą się ścianą, która jeszcze dwie godziny wcześniej tworzyła dumnie część rządowego laboratorium. 

Aby nie powywoływać do życia swoich osobistych lęków, zrobił kilka cichych kroków na przód, wykorzystując swoje umiejętności, które nabył na szkoleniu. Jedną dłonią asekurował się popękaną ścianą, aby nie upaść i nie dać się uwieść zmęczeniu, obciążającego jego ciało z każdą minutę coraz bardziej.

Ciszę przeciął przeraźliwy krzyk, który sprawił, że praca jego serca przyspieszyła, a ciśnienie podniosło się do niebagatelnych rozmiarów. Wyciągając przed siebie pistolet jak ostatnią deskę ratunku, przyspieszył. Ledwo powstrzymał gardło od krzyku, gdy tuż u jego stóp upadł mężczyzna, trafiony przez pomarańczowo-czerwone płomienie w idealnym akcie destrukcji. Odskoczył, nieświadomie zwalniając magazynek.

— Resztę zostawiam tobie, numerze czwarty.

Słysząc baryton gdzieś z głębi ciągnącego się w nieskończoność korytarza, wzdrygnął się, czując jak przez kręgosłup przeszedł mu nieprzyjemny dreszcz. Po chwili z mroku wyłonił się mężczyzna i Sanji zamarł, gdy dystans pomiędzy nimi coraz bardziej się zmniejszał.

 Strzelał, że mógł mieć dwadzieścia góra dwadzieścia dwa lata. Nie mógł mu zarzucić braku atrakcyjności, ale jego uroda — poczynając od czarnej kaskady włosów sięgających za kark, skończywszy na zimnym, mrożącym krew w żyłach spojrzeniu — była taka do bólu pospolita, że Noir nie mógł na pierwszy rzut oka wyłapać żadnych znaków szczególnych. 

— Ani kroku dalej — zagroził, rozdziewiczając papierosa, którego przez chwilę trzymał nienaruszonego w ustach. Tocząc zawziętą walkę ze swoim zdrowym rozsądkiem, nacisnął na spust. — Kurwa — zaklął szpetnie pod nosem, zdając sobie sprawę, że na tym człowieku zwykła amunicja nie robiła żadnego wrażenia.

Zero krwi, zero głuchego zawodzenia, zero szlochu, zero krzyku, zero czegokolwiek, coby świadczyło o tym, że Noir wystrzelił przedostatnią kulę z magazynku.

— Jesteś esperem[1], prawda? — zapytał zaciekawiony mężczyzna, unosząc dłonie w obronnym geście. Nie przejmując się groźbami Sanjiego, zrobił jeszcze kilka kroków do przodu, przybierając znudzony wyraz twarzy. — Jak masz na imię? — W jego czarnych oczach błyszczały ogniki, których Sanji nie potrafił zidentyfikować, ale zlustrował w nich coś niepokojącego. Nie mógł wyzbyć się wrażenia, że stojący przed nim mężczyzna emanuje nieprzymuszoną aurą psychopaty. A to nie dawało mu spokoju.

— Sanji Noir — przedstawił się automatycznie, analizując swoją podbramkową sytuacje. Zakiełkowała w nim świadomość, że tylko wyjątkowe szczęście mogłoby go wyzwolić, którego notabene nigdy nie posiadał. — A ty? — zreflektował się po chwili, stwierdzając, że byłoby miło znać jego prawdziwą tożsamość.

— Numer trzy, ale nazywają mnie też Asem — przedstawił się lakonicznie.

Blondyn przełknął głośno ślinę, gdy anonimowy podpalacz go wyminął, ocierając się nieświadomie o nagie ramię Sanjiego. Noir miał przez chwilę wrażenie, że mężczyzna syknął coś przez zaciśnięte zęby, ale równie dobrze mógł być to tylko chory wymysł jego wyobraźni.

— Gdy tylko wydostaniemy się z tego piekła, przyłącz się do nas, Sanji Noir  — zaproponował numer trzeci, wykrzywiając usta w uśmiechu.

— Do was? — powtórzył Sanji.

Ale As uśmiechnął się tylko wymownie, a gdy od ścian odbił się jakby znikąd miły dla ucha, kobiecy głos: „cel zlikwidowany, misja zakończona powodzeniem”, jego dłoń zaczęła emitować żywym ogniem.

Noir nacisnął palec na spuście, ale było już za późno. Zemdlał, uwiedziony przez smród spalenizny i własnej krwi. W głowie zakodowały mu się tylko dwa słowa, które odnalazł w zakamarkach swoich nieskładnych myśli. A brzmiały one Level Zero.

As, popisując się swoim refleksem, zgarnął w objęcia metr siedemdziesiąt z kawałkiem za nim ten zdążył zderzyć się boleśnie z kafelkami. Odgarnąwszy niesforną grzywkę z czoła, uśmiechnął się pod nosem, dostrzegając niesymetryczne, finezyjnie zakręcone brwi.

— Obiekt przechwycony, numerze dwa — zakomunikował i odłączył się do zasilania.

---

[1] esper – osoba posiadające umiejętności paranormalne