[Opowiadanie] Let it burn - Rozdział 2

Tytuł: Let it burn

Autorka: Sarinea
Korekta: Kanako
Liczba rozdziałów: 2/2
Gatunek: yaoi, thriller, akcja
Para: SmokerxAce; poboczne: AcexSanji, NamixLuffy, ZoroxSanji
Ograniczenie wiekowe: 18+

Coraz częściej wybuchające pożary na obrzeżach miasta sprawiają, iż losy młodego ochotnika straży pożarnej Ace'a i komendanta policji Smokera prowadzącego sprawę, zetkną się na jednym z wypalonych pól. Ace interesuje się sprawą bardziej, niż jakikolwiek inny nastolatek, lecz Smokera nurtuje coś innego - dlaczego tak młody chłopak wstąpił do straży? Kto stoi za tajemniczymi pożarami i jaki ma z tym związek przeszłość Portgasa D. Ace'a? Zapraszam do czytania.

— Komendancie Smoker — szepnął cicho Ace, oblizując prowokacyjnie wargi. — Czy pan się o mnie bał?

Smoker na moment zamarł, a jego serce zwolniło. Co ten smarkacz kombinuje?

Ace zbliżył się do niego i wyciągnął mu cygaro z ust, odrzucając je za siebie. Idiota, przecież dopiero co wyszedł z jednego pożaru, a teraz wywołuje drugi?

Komendantowi wcale nie chodziło o tlące się cygaro, leżące gdzieś na mokrej trawie.

Portgas dotknął delikatnie białych włosów mężczyzny, lecz ten jedynie drgnął i cofnął się o parę kroków. Chłopak nie odpuszczał. Nikt ich nie widział, wszyscy byli pochłonięci walką z płomieniami. Cóż, on też w tej chwili się z nimi zmagał. Nie czuł jeszcze nigdy ciepła, które przyprawiało o aż taką przyjemność. Dzikość. Skok adrenaliny. A Ace uwielbiał adrenalinę. Po części dlatego też wstąpił do straży.

— Przestań — warknął cicho Smoker, nie patrząc mu w oczy. Czarnowłosy jedynie uśmiechnął się lekko. Opór jeszcze bardziej podsycał ten szalejący w nim ogień. Nie dość, że był starszy, to jeszcze próbował trzymać się zasad moralnych… Uch. — Proszę, przestań — powtórzył jeszcze raz, tym razem ciszej.

Ace nigdy nie słuchał się starszych.

Gdy usta czarnowłosego zetknęły się z wargami Smokera, komendant nie zareagował. Jego wargi były chłodne i mocno zaciśnięte, przypominając swą fakturą marmur – kiedy więc tylko lekko się rozwarły, chłopak nie wytrzymał. Językiem wślizgnął się do wnętrza policjanta. Mężczyzna otulił dłońmi policzki młodszego, wkładając w pocałunek coraz więcej pasji. Zapomniał, że gdzieś tam z tyłu jest Tashigi i jego niedorobiona jednostka, że każdy może ich zobaczyć. Nastolatka i starego faceta, którzy w tej chwili całują się, i każde ma ochotę na coraz więcej; że Smoker, gdyby mógł, pociągnąłby go w tę wysoką trawę i… Pogłębił pocałunek, pochłaniając gorąco ciemnowłosego z pożądaniem. Tak bardzo chciałby dotrzeć do źródła tego, co wywołuje tak wielki ogień w tym chłopaku.

Ace odsunął się i spojrzał z tryumfalnym uśmiechem na białowłosego. Komendant nie powiedział nic. Wciąż obaj drżeli, oddychając ciężko. Portgas zachwiał się jak pijany, otumaniony hormonami i emocjami, i zerknął w stronę strażaków. Smoker skinął głową i czarnowłosy pobiegł do swoich kompanów, w parę chwil chwytając i rozwijając kolejnego węża. W jednej chwili otrząsnął się i rozejrzał. Nikt ich nie zobaczył. Westchnął z ulgą i ruszył ku Tashigi, zawzięcie notującej coś w zeszycie. Część jego podwładnych rozproszyła się, by przeszukiwać teren wokół, lecz zapewne jak zwykle nie uda im się nikogo wytropić ani znaleźć żadnych śladów. Czasami czuł irracjonalny żal, że nie umie być w dwudziestu miejscach na raz.

Grubo koło trzeciej nad ranem zostały ugaszone ostatnie iskry. Ace i reszta strażaków byli wyczerpani, tak samo podwładni Smokera, którzy spali na trawie, pochrapując w najlepsze. Komendant znowu znalazł jeden niewypał, dokładnie taki sam jak wcześniej. Ten dzieciak, który to wszystko podpala, nawet nie kombinuje ulepszania swoich bomb zapłonowych. Jakie ma motywy? Gdyby każda kolejna podpałka była lepsza, większa, policjant byłby w stanie zrozumieć tego psychola chociaż trochę. Przecież on nie może robić tego dla samych pożarów. Zaprósza ogień, by się na niego gapić? W sumie, miał już z takimi psychopatami do czynienia.

Zerknął na Tashigi, która jak zawsze roznosiła wodę strażakom. Ci, co mieli jeszcze siłę, zajmowali się zwijaniem węży, a ratownik medyczny opatrywał ich poparzenia. Sam dym potrafił porządnie zaszkodzić skórze, tym bardziej buchający z tak wielkiego źródła. Komendant ujrzał zmierzającego w jego kierunku Ace’a i poczuł, jak serce mu przyśpiesza. Najrozsądniej byłoby udać, że do niczego nie doszło i ignorować tego dzieciaka, ale nie mógł. Za cholerę nie umiał udawać obojętności.

— Przyjdę jutro do ciebie — szepnął Ace, mijając białowłosego mężczyznę w drodze do drugiego wozu strażackiego. Policjant drgnął, kiedy nastolatek lekko otarł się o jego ramię. Zostawił za sobą smugę zapachów: pożaru, pożądania i pragnień. Smoker oddałby wszystko, by utonąć w tej woni.

Przełknął ślinę i wsiadł do radiowozu. I tak nie uda im się już niczego odnaleźć.

*

Ace wślizgnął się cicho do domu, by nie obudzić śpiącego brata. Był wyczerpany. W oczach wciąż czuł piekący dym, ale w końcu sam tego chciał, prawda? Ku pamięci tak bliskiej i ważnej dla niego osoby. Cieszył się, że to już sobota i nie będzie musiał zawracać sobie głowy lekcjami. Wstąpienie do straży wiązało się z naprawdę dużymi wyrzeczeniami. Fakt, mógłby tam siedzieć tylko dwie godziny dziennie, ale on chciał się poświęcać. Chciał przelać płomień swego życia w coś, co może ratować innych.

Wszedł pod prysznic, zmywając ze skóry sadzę i zapach dymu. Ciepła woda otulała go ze wszystkich stron, kojąc zmęczone mięśnie i kołaczące serce. Poniosło go… wtedy. Strach w oczach Smokera wyzwolił w nim tak ogromną falę emocji, której w dodatku nie mógł powstrzymać, w jednej chwili. Uwielbiał emocje, impulsy i adrenalinę. Na pewno nie uważał się za człowieka rozważnego, bo kiedy działa się impulsywnie, wszystkie doznania są mocniejsze. Bardziej wyraziste. Dlaczego jego życie miałoby być zwykłą, szarą papką?

Ślinka napłynęła mu do ust, gdy przypomniał sobie pocałunek. Krew natychmiast uderzyła mu do głowy na wspomnienie dotyku warg Smokera. Jego opór… podniecał go. Wewnętrzne ciepło zaczęło spływać między nogi Ace’a. Uśmiechnął się lekko. Na razie jest za bardzo zmęczony.

Gdy wreszcie wszedł do łóżka, już świtało. Za parę godzin obudzi się jego nierozgarnięty brat, błagając o niekończące się porcje jedzenia (i jemu porządnie burczało w brzuchu, ale nie będzie objadał się przed snem). Za parę godzin dowie się, kim jest tak naprawdę dla siwowłosego komendanta.

Nigdy bym nie pomyślał, że… ja i starszy facet…

*

Smoker siedział przy biurku, patrząc na kserokopię mapy regionu Tokio, w obrębie którego wybuchały pożary. Zaczęły się one jakieś dwa miesiące temu. Miał niegasnące przeczucie, że jest w to zamieszany ten cholerny, piegowaty smarkacz. Zerknął na zegar. Dochodziła piętnasta. Niedługo część policjantów wybędzie na przerwę obiadową, a on zostanie tu jak stary dziadek, zasypany papierzyskami. Wciąż pamiętał o tym, co powiedział Ace, lecz nie sądził, by przyszedł prędko. Był naprawdę porządnie wyczerpany po wczorajszej akcji.

Chwycił marker i zerknął na piętrzący się na biurku stos protokołów. Pierwsze podpalenie. Odszukał miejsce na mapie i postawił ciemną kropkę. Drugie. Od początku działania tego psychopaty wybuchło w sumie dwanaście pożarów, sześć w ostatnim miesiącu, w nieregularnych odstępach czasowych. Pasuje do ucznia, który nie zawsze ma czas po lekcjach albo problemy z wymykaniem się z domu. Gdy na mapie pojawił się dwanaście zaznaczonych miejsc, Smoker zamarł. To niemożliwe. Czyli…? Ace…?

Połączone ze sobą punkty tworzyły na mapie wielką literę „A”. Nie była jednak ona kompletna – pozostawał trzynasty punkt, jako zwieńczenie „litery”. Zerknął na daty pożarów raz jeszcze. Wszystko się zgadza. Najniżej po lewej – pierwszy atak. Po prawej – drugi. Nie były w regularnych odstępach, ale chronologia pasowała.

Mimo to, czy Ace byłby na tyle durny, by podpisywać się pod czymś takim? Czy byłby na tyle bezczelny, by potem całować go, ba, spojrzeć mu w oczy? Wiedział, z kim ma do czynienia. Smoker nie był przeciętnym policjantem.

Ciężką od myśli ciszę przerwało pukanie do drzwi.

— Wejść — warknął komendant, nie spuszczając oczu z mapy. To nie mógł być Ace.

— Dzień dobry — usłyszał młody, męski głos i serce zabiło mu mocniej. Natychmiast poderwał się z miejsca i zatrzasnął drzwi.

— Co im powiedziałeś? — Przyparł Ace’a do drzwi, przytrzymując dłonią ramię chłopaka. Czarnowłosy uśmiechnął się lekko. Otumaniał go oddech mężczyzny, rozbijający się o jego własny; o jego usta i twarz.

— Żem z rodziny — wyszczerzył się szeroko. Smoker parsknął i odszedł do swojego biurka, chowając mapę. Zawahał się. A może trzeba zagrać z nim w otwarte karty?

— Ja… Chcę wiedzieć. — Portgas przełknął ślinę i podrapał się po głowie. –Czy… Podobał ci się wczorajszy…

— Tak — odpowiedział bez zawahania komendant, patrząc prosto w ciemne oczy chłopaka. Ace ruszył pewnie w kierunku biurka i bez namysłu zwalił wszystkie leżące na nim papiery. Oparł się o blat rękoma i przyciągnął do siebie za krawat policjanta. Ich usta ponownie się złączyły. Portgas niemal słyszał w uszach dźwięk syreny strażackiej. Poczuł gorąco rozlewające się po ciele, kiedy Smoker objął jego twarz dłońmi, tak jak wtedy, w tak czułym i jednocześnie płomiennym geście. Zaczął pieścić jego wargi językiem, podziwiając ich fakturę, wpełzając leniwie do środka i drażniąc się. Powoli sięgnął do guzików niebieskiej, policyjnej koszuli, rozpinając jeden po drugim. Mężczyzna miał naprawdę umięśnione ciało i perfekcyjnie wyrzeźbione mięśnie brzucha. Wyraźnie odcinał się na tle zwykłe grubych komendantów. Był silny i potężny.

— Ty chyba nie chcesz… Teraz…? — zdążył wyszeptać Smoker, kiedy chłopak popchnął go na podłogę tak, że obaj zniknęli całkowicie zakryci przez biurko. Ace jedynie uśmiechnął się w odpowiedzi. Komendant tego nie chciał, miał tyle pytań do niego, sprawa wciąż czekała do rozwiązanie…

W sumie, teraz to nie było ważne. Czuł na sobie młode ciało, dociskające się do niego z pasją i pożądaniem. Niemal zdarł koszulkę z ciała ciemnowłosego, ciesząc dłuższą chwilę oczy widokiem mięśni i klatki piersiowej Ace’a. Poczuł, jak tamten zaczyna gmerać niebezpiecznie blisko paska od spodni i zacisnął zęby. Szybki był. Erekcja dawała się we znaki niemal od samego początku, odkąd tylko zapach chłopaka rozszedł się po tym pokoju. Pozwolił, by dobrał mu się do rozporka, przerywając pocałunki. Chciał go. Płonął wewnątrz i chciał przelać ten ogień w jego ciało. Chciał skosztować jego ognia.

— Mmm… — zamruczał cicho, kiedy poczuł ciepłe dłonie na swoim penisie. To było złe i niegrzeczne. Robił to w pracy. Z dzieciakiem. Czy powinien czuć się jak pedofil? Ależ on go do niczego nie zmusza. Nie zmusza go, by dotykał jego penisa w ten sposób. By… ach… by go oblizywał z tak perwersyjnym wyrazem twarzy. Nie zmusza go, by brał go do ust i pochłaniał niemal w całości, ssąc namiętnie główkę. Nic… mu… ach… nie nakazał…

Ale on lubił wydawać rozkazy.

— Wstań — zakomenderował i Ace wstał posłusznie, nie spuszczając wzroku z rozpalonej twarzy mężczyzny. Popchnął go delikatnie na biurko, zmuszając do siedzenia na blacie. Rozszerzył nogi chłopaka, pieszcząc dłońmi delikatną skórę na jego udach. Ace odchylił głowę i przymknął oczy, a ciemne włosy spływały mu miękką falą na barki. Jęknął cicho, kiedy mężczyzna pierwszy raz otarł się o jego wejście. Cały się naprężył, czując to dziwne uczucie przenikające każdy staw. Rozluźnił pośladki i pozwolił, by tamten wsunął się w niego jednym, pewnym ruchem. Ciepło Smokera wypełniło go od środka, przyprawiając o falę ekstazy. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie czuł.

Przy pierwszych ruchach nie czuł niemal nic, jedynie niekomfortowe rozpychanie wewnątrz, lecz im dłużej to trwało, tym bardziej wiedział już, o co chodzi. Zacisnął mięśnie na członku Smokera, pozwalając, by ocierał się o nie intensywniej i wygiął się do tyłu. Białowłosy oparł głowę na ramieniu Ace’a, masując jednocześnie jego pośladki i ssąc szyję. Na pewno będzie miał malinki. Ciemnowłosy otarł się nosem o czoło mężczyzny i chwilę później ten znów go całował, wlewając w niego swoje pożądanie i pragnienia. Portgas uniósł się nieco na biurku. To było niemal… magiczne. Nie było żadnej gwałtowności w ich ruchach, jedynie szalejące wokół płomienie, płynność. Chciał ugasić ten pożar, chociaż jednocześnie pragnął, by trwał jak najdłużej. Smoker otaczał go z każdej strony. Czuł jego ciepło na ustach i wewnątrz siebie. Oddech komendanta przyprawiał chłopaka o gęsią skórkę na szyi. Portgas jęknął, kiedy poczuł wilgotny język na swoim sutku. Ktoś mógł ich usłyszeć, ale nie dbał o to. Drzwi były otwarte. Adrenalina tylko dodawała przyjemności.

— Jeszcze — szepnął prosto w ucho Smokera, prowokując go. Poczuł coraz mocniejsze pchnięcia i jeszcze więcej przyjemności. Ace zaczął wić się na biurku. To było wspaniałe. Intensywne. Sam fakt, że trzymały go tak męskie i silne ramiona… tak stanowcze ruchy…

Tego było za wiele. Chłopak wygiął się do tyłu, zaciskając oczy, czując, jak zaczyna wypełniać go ogień Smokera. Mężczyzna opadł zdyszany na ramiona chłopaka, przymykając powieki i szepcąc gorączkowo jego imię niczym mantrę. Był… spełniony. Obaj byli. Popatrzył z lekkim uśmiechem na wymęczonego białowłosego i dotknął jego policzka.

Za drzwiami rozległy się trzaski. Ace i Smoker natychmiast poderwali się i zaczęli ubierać naprędce, zgarniając przy okazji zrzucone przez chłopaka papiery. Komendant klął pod nosem, że miał wszystko poukładane datami albo alfabetycznie. Kiedy do pokoju weszła Tashigi, ujrzała względny porządek i Portgasa siedzącego w wyprostowanej pozycji na krześle przy biurku Smokera. Była nieco zaskoczona obecnością chłopaka, lecz nie skomentowała tego ani słowem. Tak samo jak niedopiętej koszuli swojego szefa i rozpiętego rozporka ciemnowłosego.

— Przyniosłam papiery, o które pan prosił — powiedziała, odkładając dokumenty, i wyszła. Ace odetchnął z ulgą i popatrzył szczęśliwy na Smokera, lecz ten miał srogą minę.

— Żeby mi to był ostatni raz — mruknął komendant. Chłopak wyszczerzył się jeszcze bardziej. — Mam też inny problem. Chcę ci zadać parę pytań, także potraktuj to teraz poważnie i na moment zapomnij, co się tutaj przed chwilą działo.

— Dobrze. Słucham.

— Kiedy wstąpiłeś do straży?

— Dwa miesiące temu.

Mężczyzna drgnął. Czas pokrywał się idealnie z rozpoczęciem działań podpalacza, ale to nonsens, żeby Ace podpalał łąki i chwilę później biegł to gasić.

— Dlaczego?

Ciemnowłosy utkwił wzrok w podłodze. Widać było, że myśli, co odpowiedzieć. Napięcie w sercu białowłosego zaczęło coraz bardziej narastać.

— Mój wujek i jednocześnie… największy autorytet w moim życiu… zginął w pożarze. Słyszał pan o śmierci Edwarda Newgate’a?

Smoker skinął głową. Sam się zajmował tą sprawą. Paskudny przypadek, wybuchła instalacja gazowa. Kiedy straż dotarła na miejsce, było już za późno, by uratować tego mężczyznę.

— Nie chcę, by kogokolwiek z moich bliskich też zabrał ogień. Chcę umieć ich przed tym ratować. Ogień jest piękny, fakt, ale jest równie niszczycielski. W sumie to krąg życia – niszczy, by dawać miejsce nowemu. Ale strata zawsze boli.

Wciąż nie patrzył mu w oczy, jednak po chwili podniósł głowę i wyprostował się na krześle. Na jego twarz wypłynął ten znajomy, łobuzerski uśmieszek.

— No, a poza tym jestem uzależniony od adrenaliny i lubię czuć się jak bohater.

Smoker nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu. Nabrał już całkowitej pewności, że to nie Ace jest sprawcą tych pożarów, jednak… ta litera…

— Miałeś dziewczynę, którą ostatnio rzuciłeś lub wplątałeś się w jakiś przelotny romans? — zapytał rzeczowym tonem komendant, lecz Portgas zesztywniał i zmarszczył brew. Białowłosy zatrzymał się w pół kroku, sięgając po mapę.

— Nie będę o tym mówił — odparł krótko.

— Wiesz, bo bardzo mnie ciekawi, któż inny wpadłby na ten pomysł – położył przed chłopakiem mapę z niedokończoną literą „A”. Chłopak wytrzeszczył oczy. Smoker w jednej chwili zdał sobie sprawę, że piegus może coś wiedzieć.

— Wiesz, ile jest osób, których imię zaczyna się na literę „A”? — warknął, jednocześnie uważnie studiując wzrokiem mapę. Dwanaście punktów i brakujący, trzynasty… Tak. Byli ze sobą trzynaście dni. To w ogóle nie był dobry pomysł, sam nie wiedział, jak to się stało, ale… on nie byłby do tego zdolny. Zerknął mimowolnie na kalendarz. Pierwszy pożar wydarzył się tego samego dnia, kiedy rozpoczął się ich związek, a jutro… jutro będzie piętnasty. Wtedy… wszystko się skończyło. W sumie nie wszystko, bo nie umie o nim całkiem zapomnieć, ale już nigdy nie będzie jego. Teraz nawet go nie potrzebował.

— Ace. — Smoker podszedł do chłopaka i popatrzył mu prosto w oczy. Portgas przełknął ślinę.

— Jutro… Będzie kolejny pożar.

*

Noce są cudowne, zwłaszcza te letnie. Maszerował dziarsko przez trawy, tupiąc masywnymi butami. Dzisiaj musiał się pośpieszyć. W nocy miało padać, a deszcz zniszczyłby jego piękne dzieło w kilka okrutnych chwil. Trawy były rozkosznie suche, w sam raz, by mógł dzisiaj wywołać największy ogień, jaki tylko będzie w stanie. Rozłożył ładunki zapalne w czterech miejscach oddalonych od siebie o taką samą odległość i dołożył piąty, który łączył się lontami z pozostałymi. Zapalił środkowy i odsunął się parę kroków do tyłu, by móc podziwiać to, co dzisiaj stworzy.

Początkowo były to tylko maleńkie iskierki, uśmiechające się i migające łobuzersko do niego. Kojarzyły mu się z nim. Tylko on był w stanie przywołać na twarz tak szelmowski uśmieszek. Iskierki wzniosły się do góry i rozbiegły w pięciu kierunkach, pędząc do źródła zapłonu. Ścigały się, która pierwsza będzie na miejscu i rozbudzi swoją większą siostrzyczkę. Wyścig skończył się remisem. W jednej chwili pięć ładunków wybuchło, tworząc okrąg ognia na ziemi. Patrzył na to jak oczarowany. Płomienie zaczęły rosnąć, podsycane szeptami wiatru i odbierając swoją ofiarę od matki ziemi. Rozkoszował się ciepłem, chłonął całym ciałem potęgę pożaru, coraz bardziej rosnącą w siłę…

Niemożliwe. Syreny strażackie? Nie daliby rady przyjechać tak wcześnie!

Odwrócił się na pięcie i chciał uciec, lecz za plecami stało około pięciu policjantów, każdy z celował w jego plecy pistoletem.

— Ręce do góry. Jesteś zatrzymany.

*

Ace wypadł z wozu strażackiego w kierunku radiowozu. Zobaczył go, siedzącego na tylnim siedzeniu. Nie wiedząc, co robić, żeby się nie zdradzić, pomógł kolegom z jednostki wyładować sprzęt. Widok Smokera rozproszył go jeszcze bardziej. Na szczęście, zaczął siąpić lekki deszcz i płomienie chociaż się już nie rozprzestrzeniały. Podszedł do policjantów wraz z dwoma innymi kolegami, również zaciekawionymi, kto stał za tymi wszystkimi pożarami.

— Chcesz z nim pogadać? — spytał cicho Smoker. Ace skinął głową. Policjanci zajęli czymś resztę jednostki strażackiej, a Portgas przemknął się chyłkiem do samochodu. Prędko wpakował się na tylne siedzenie i zatrzasnął drzwi. Sanji patrzył na niego swymi błękitnymi oczyma, drżącymi lekko z przerażenia.

— Dlaczego? — szepnął czarnowłosy. Blondyn uśmiechnął się lekko.

— Nie chciałem, żebyś… tak szybko o mnie zapomniał — odparł, uciekając spojrzeniem w bok.

— Zgłupiałeś? Możesz trafić za kratki, debilu!

— Nie mogłem znieść, że… nie możemy być razem, bo wszystkie siły wkładasz w straż.

— I dlatego związałeś się z Zoro?

Zapadła cisza.

— Ten związek był porażką — powiedział cicho Sanji. — Ale czasami… dwoje ludzi czuje, że muszą ze sobą być, ale za nic nie mogą.

— Sanji. To po prostu porażka,  a nie tragiczna miłość zesłana z niebios.

Niebieskie tęczówki znów zadrżały.

— Zrozum — szepnął Ace i wysiadł z samochodu. Miał nadzieję, że jego przyjaciela nie czeka więzienie i uda mu się wyjść za kaucją. Miał bogatego ojca, właściciela najlepszych restauracji w Japonii. Musi mu się udać. Postara się też, żeby nic nie rozniosło się po szkole.

Nigdy nie przypuszczał, że ktokolwiek zrobiłby coś takiego… dla niego. Sanji chciał zwrócić na siebie jego uwagę w ten sposób. Ace’owi też ciężko było pogodzić się z końcem tamtego związku, ale…

— W porządku? — Smoker stał ze spuszczoną głową, udając, że czyta notatki Tashigi. Portgas poprawił hełm na głowie i nasunął na twarz ochronną szybkę. Jego kompani czekają.

— Tak. Wszystko w porządku — odparł i rzucił się w wir akcji strażackich, mając nadzieję, iż uda mu się chociaż na chwilę zapomnieć o tym, co zrobił jego były chłopak.

Niektóre związki, choć płomienne i namiętne, są skazane na porażkę: po prostu tak jest im pisane i już. Tak samo wyglądały relacje pomiędzy nimi.

Lecz nie czas o tym myśleć. Zerknął na Smokera wydzierającego się na swój oddział i uśmiechnął się lekko, kierując strumień wody prosto w pożogę. 

Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej o tym, co wydarzyło się w przeszłości między Sanjim a Acem, czekajcie cierpliwie na dodatek do opowiadania ^^.