[Opowiadanie] Striptiz Club 2

Tytuł: Striptiz Club

Autorzy: ema670
Korekta: --

Liczba rozdziałów: 2/2

Gatunek: romans, yaoi

Para: LuffyxAce (oraz inne parki w tle)

Ograniczenie wiekowe: 18+
Obiecana 2 część, która wyszła na dłuższą niż się spodziewałam. No i zdecydowałam, że przerucham Ace'a... taaa... jestem okropna.
Przedstawienie trwa, czy Luffy znajdzie coś na czym zawiesi oko?

                    W całym klubie rozbrzmiewała muzyka, a goście bawili się w najlepsze. W końcu nie bez powodu klub był tak popularny, by połączyć dyskotekę z klubem do striptizu i barem, trzeba było się nie lada nagimnastykować. W dodatku klub miał niesamowite wyczucie rytmu, a wyśmienity DJ był wstanie puścić wszystko co tylko dusza zapragnęła. Nie raz były takie sytuacje, że do występu jednego z tancerzy bądź tancerek Apoo puszczał Metal, a nawet najprostsze Disco Polo. I to się chwaliło. Pokazywał wszystkim, że każda muzyka jest piękna i niezależnie od jej jakości zawsze można się przy niej bawić.

            - Luffy chyba dobrze się bawi. – Conis szepnęła do Camie. Oparta o barierkę loży spoglądała w dół na wygłupiających się chłopaków.

            - To prawda, myślisz, że w ogóle zauważy jak ktoś pojawi się na scenie? – Trzymając kieliszek w rękach oparła się koło dziewczyny.

            - Haha, to jest Luffy. – Zachichotała cicho. – Nawet jeśli zauważy to, na pewno nic sobie z tego nie zrobi! – Obie zaczęły się śmiać. Camie spojrzała na swój zegarek. Rozgwiazda na nim wskazywała 5 minut przed pełną godziną. A to oznaczało, że

            - zaraz się zacznie. – Zauważyła słusznie i przyglądała się scenom. Na małych zaczęły już się otwierać podłoża, a po chwili słyszalny tylko dla barmanów dźwięk sygnalizował, że ktoś wjeżdża na scenę. Panowie i panie przy barze zaczęły się przyglądać klatkom z zainteresowaniem czekając na wyłonienie się tancerzy. Pierwszy tancerz pojawił się po prawej stronie baru, światła zwróciły się ku niemu ukazując wszystkim subtelną sylwetkę. Był to młody mężczyzna o blond włosach i z ukośną blizną przecinającą jego lewe oko. Na nisze miał on żółte okulary, które dodawały szyku. Och, nie jedna chciałaby je z niego zerwać! Z drugiej strony w podobnej klatce zjawiła się przepiękna niebieskowłosa dziewczyna, jej długi kucyk wprawiał w oszołomienie, a cudowny granatowy strój do tańca brzucha ukazywał jej cudowne kształty. Dziewczyna pomachała do chłopaka z uśmiechem i zaczęła tańczyć, po chwili do niej dołączył się chłopak. Oboje poruszali się w rytm orientalnych tańców, mimo dźwięków klubowych ich ruchy wydawały się synchronizować z muzyką. Rurki do tańca odeszły w zapomnienie, najwyraźniej nie na tym dziś miał polegać ich pokaz. Z czasem muzyka przyśpieszyła, a oni zaczęli tańczyć jak w teatrze, można było czuć ich bliskość. Perfekcyjnie oddawali sytuację, jak dwa zamknięte ptaki, które chciały się do siebie zbliżyć. Wszyscy na sali oglądali z zainteresowaniem, no może z małymi wyjątkami, bo niektórzy bawili się w najlepsze na scenie.

            Jednym z takich osób był nie kto inny jak właśnie Luffy, który w tej chwili porwał Conis do tańca. Chłopak w ogóle nie przejmował się, że tańczy z dziewczyną, nawet parę razy poklepał ją po plecach jak typowego ziomka. Mimo łez w oczach kruchej dziewczyny, potrafiła ona uśmiechnąć się do niego i podziękować za taniec. Po oddaleniu się od parkietu zaczęła masować się po ramieniu, bo dzięki zdolnościom Monkey’a uderzyła nim mocno o ścianę, modliła się tylko by nie został zbyt widoczny siniak, ale po bólu jaki czuła, wiedziała, że jej prośba nie zostanie spełniona.

            Osoby na parkiecie kręciły się w kółko, bawiąc się ze sobą w najlepsze. Ludzie przed barem pili ile się da, co tylko sprawiało, że barmani mieli mnóstwo roboty. Oczywiście nikogo to nie przerażało im więcej ludzi tym większe zarobki. Chociaż Sanji już powoli miał dość. Marimo zdecydowanie nadużywał jego uprzejmości, po raz szósty kazał mu dać drinka i to bez żadnego dziękuję na końcu. Teraz blondyn tylko wyczekiwał aż wskazówka przekroczy odpowiednią cyfrę i będzie mógł spokojnie wyjść po za bar i mu wpierdolić.

            - Oj, Brewko,  – Zoro krzyknął w jego stronę.

            - Czego?! – Odwrócił się na pięcie, połowa nowych gości spojrzała na niego ze strachem.

- Chyba nie jest zbyt zaaferowany striptizerami. – Zoro wskazał kciukiem za siebie, przy czym popijał świeżo zrobionego drinka.

- Masz na myśli Luffy’ego? – Barman skierował wzrok we wskazanym kierunku. – Wiesz jaki on jest. On jest tym zabawnym chłopakiem, który nigdy nie dorośnie.

- Hm, racja…

- Ale przynajmniej wiesz, że ten prezent to nie był zły pomysł. – Blondyn zwrócił na to uwagę. Gdy Zoro odwrócił się do parkietu był przekonany, że wie o co chodzi brewce.

- Masz rację, świetnie się bawi. – Uśmiechnął się. – Ten dzieciak nigdy nie zmądrzeje. – Luffy właśnie gimnastykował się, wywijał i obracał. Właśnie zaczęła grać jego ulubiona muzyka. Uwielbiał do niej tańczyć, bo mógł robić te wszystkie dziwne figury, których nazw nawet nie znał. Zrobił obrót na głowie, przeskok przez ramie i zanim się ktoś obejrzał, chłopak tańczył breakdance’a jak oszalały. Muzyka nie trwała długo bo nagle przerwał ją dziwny dźwięk. Jakby jakiś wielki pocisk spadał na scenę. Na szczęście to tylko dźwięk i cała sala obróciła się w kierunku baru, a ściślej mówiąc w kierunku sceny za nim. Law siedział właśnie na stołku, a za jego plecami zaczynało się ściemniać. Tancerze, których jeszcze przed chwilą chciała zjeść publiczność, musieli zejść ze sceny i dać szansę rozpoczęcia się głównego pokazu.

- Proszę państwa… - Znowu w Sali był słyszalny głos Usoppa. Luffy oczywiście za wszelką cenę chciał go znaleźć, jednak tym razem nie stał on koło DJ’a, a wręcz przeciwnie. Jego ekscelencja stała na scenie. W jak najlepszym świetle prezentował się z bardzo długą peleryną na ramionach. Luffy niemal ślinił się na jego widok. Bo przecież jeśli Usopp ma pelerynę to musi być superbohaterem.

- Usopp!!! – Krzyknął na całą salę i zaczął biec w jego kierunku, gdyby nie reakcja pewnego czerwonowłosego chłopaka, Luffy zaczął by przeskakiwać przez bar.

- Kid! – Zoro krzyknął w jego kierunku.

- Nawet jednego gówniarza nie umiecie przypilnować? – Spojrzał na dwójkę. Potem schylił się do Zoro i dając mu całusa posadził Luffy’ego na jednym ze stołków. – Cześć skarbie. Długo czekałeś? – W tym czasie Roronoa uśmiechnął się wrednie do Sanjiego.

- Tylko chwilę. – Zoro upił drinka i gdy usłyszał chrząknięcie ze strony blondyna, westchnął. – Kid… - złapał chłopaka za dłoń, by zwrócić jego uwagę. – To jest Brew i Luffy. Brewko, Luffy to jest Kid.

-Yo!

- Ej! – Kucharz wrzasnął oburzony.

- miło mi cię poznać… Brewko – po dosłownie chwili kiwnął głową by przywitać idącego w ich stronę wytatuowanego bruneta. – Idziesz? – Spytał zielonowłosego. – Będę czekał w aucie… - Dodał po chwili i odszedł. Gdy jeszcze Zoro wraz z Sanjim widzieli jak znika w tłumie. Zielonooki spojrzał na kuka.

- I co? – Uśmiechnął się. – niezły, nie? – Spojrzał na tyłek chłopaka. I ani on, ani Sanji nie mogli się powstrzymać od przełknięcia śliny, gdy przyjrzeli się tym twardym pośladkom umieszczonych w ciasnych jeansach. Gdy blondyn z aprobatą kiwnął głową do rozmowy wtrącił się Luffy.

- A mi się nie podoba. – Powiedział to tak szczerze, że Sanji zaczął się śmiać uderzając ręką o blat, za to Zoro wyglądał jakby miał zapaść się pod ziemię.

- Luffy! Ty przeciwko mnie? – brunet zostawił to bez komentarza, a raczej komentarz zostawił go, gdy tylko zobaczył jak kucharz postawił mu przed nosem owocowego drinka.

- Spróbuj będzie Ci smakował. – Chłopak  oczywiście od razu rzucił się na drinka i chociaż wyglądało to tak jakby miał zjeść szklankę to zaczął grzecznie pić go przez słomkę. Dwójka obok popatrzyła na siebie przewracając oczami.

- To chyba jednak dalej jest dzieciak. – skomentował patrząc jak Luffy męczy się z nierozpuszczoną kostką lodu.

- No nic, ja spadam. – Zoro poruszył brwiami by dać oznakę zadowolenia. – Mam randkę. – uśmiechnął się szeroko i poszedł w kierunku wyjścia.

- I tak nic z tego nie będzie! – blondyn dokuczył, na co Zoro pokazał subtelnego palca o nazwie „odpierdol się” i zgubił się w tłumie.  – Ech…ten durny glon. Z nim to same… - Przerwał, bo do jego uszu doszedł głos Usoppa, chłopak od kilku minut coś mówił, a miał tylko przedstawić tancerza. – Oj, nochalu! – blondyn obrócił się w jego stronę, a publika zaczęła się śmiać z powodu wyzwiska. – Wpuść go wreszcie na parkiet! – publiczność zaczęła wygwizdywać. Usopp chrząknął, połykając przy tym odzew w kierunku Sanjiego i wziął głęboki wdech.

– Proszę państwa… - przerwa wywołała lekkie drżenie wśród publiczność, za to spostrzegawczy Luffy zauważył właśnie koronę na głowie Usoppa gdyby nie stojący na jego drodze Sanji, brunet musiałby zostać wywalony z sali. A teraz Kucharz miał problem, bo kapelusz Luffyego właśnie wbijał się w jego szyję, a nogi i ręce Monkeya oplotły jego ciało z całej siły.

- Emm, Luffy… - blondyn lekko się zarumienił gdy myślał o cieple ciała tego małego wariata. Próbując zachować powagę zaciągnął się papierosem, który wcale mu nie pomagał. Po chwili z kłopotliwej sytuacji wyciągnął go Trafalgar. Podszedł on do chłopaka i klepnął w ramię.

- Zobacz Słomiasty, to ci się może spodobać. – Powiedział wskazując wytatuowanym kciukiem na scenę.

- O to… Ognista Pięść! – Dało się słyszeć echo po słowach Usoppa. Cała sala zabrzmiała w okrzykach, a na scenie stało się coś nadzwyczajnego; najpierw wielkie race wystrzeliły po obu stronach, co automatycznie zmusiło dwóch barmanów do przytrzymania chłopaka by nie poszedł spróbować „tryskających iskier”. Potem na scenie pojawił się dym,  a za nim wyłoniła się sylwetka. Kowbojski kapelusz i czarna peleryna były widoczne w szarej poświacie, a gdy tylko ta opadła cała publiczność zaczęła piszczeć widząc bóstwo, nie człowieka. Jego twarda klatka piersiowa była widoczna pod czarną obcisłą koszulką, czarne jeansowe spodnie uwidaczniały jego „dolne” atrybuty, a pomarańczowy pasek skupiał wzrok w odpowiednim miejscu.

Tak, to był właśnie Ace, najlepszy striptizer w całym mieście. Ace miał kruczoczarne włosy, piegi na twarzy i piękne oczy. nic dziwnego więc, że gdy podszedł do brzegu sceny i spojrzał na nieproszonego gościa za ladą (czyli Luffy’ego) ten automatycznie się rozluźnił i patrzył w jego kierunku.

- Luffy? – Sanji z Lawem rozluźnili uścisk na ramionach Monkey’a gdyby nie zdziwienie jakie ich ogarnęło na reakcje młodziaka, pewnie by się zaczęli z niego śmiać, ale w tej chwili teraz tylko stali. Usopp miał rację to był świetny pomysł z tym klubem. Luffy’ego tak oczarowało, że wydawałoby się jakby go nie było. Stał i patrzył się na zjawiskową postać na scenie, gdyby nie ślina ściekająca z jego ust można by było powiedzieć, że wyglądał słodko.

Sanji nie wiedział co zrobić dalej. Z opresji wyciągnęła go różowowłosa barmanka, złapała Luffy’ego za kołnierz i przełożyła przez ladę, mimo jej widocznie kobiecej sylwetki, ta dziewczyna miała siłę dorosłego faceta. Luffy usiadł na krześle bez sprzeciwu, ręce oparł na ladzie i przyglądał się występowi. Monkey jakby wyparował.

Brunet na scenie, zaczął bardzo delikatnie, ale i tak jego ruchy zmuszały do wzdychania, płynnie poruszające się ciało wzbudzało emocje u nie jednej osoby, nawet Sanji czasami odwracał się do sceny by zerknąć na tę grację.

Płomienny zaczął rozwiązywać sznurek przy czarnym materiale. Pelerynka osunęła mu się na ramionach, a ponieważ koszulka nie miała rękawów mięśnie widocznie kurczyły i rozluźniały się razem z ruchem rąk. Peleryna pofrunęła do góry i opadła za chłopakiem. Ace schylił się w stronę publiczności i puścił oczko w kierunku mężczyzn stojących za ladą. Oczywiście takie sytuacje są zapłonem, bo dwóch z nich pobiło się o to, do którego było to mrugnięcie. Jednak obaj się mylili; ono było do nikogo, Ace prawdopodobnie nawet nie widzi publiczności i tylko tańczy niczym w swoim żywiole.

Rura na środku sceny zaczęła mu przeszkadzać. Dłonią przejechał po niej, a po chwili otarł się nią całym ciałem. Klamra przy pasku wydała cichy brzęk, który w uszach Luffy’ego wydawał się dzwonić w najróżniejszych rytmach. Chłopak patrzył jak Ace powoli, nawet bardzo powoli oplątuje nogę wokół rury, jakby chciał dostosować ją do swoich ruchów.

Muzyka przyśpiesza, a piegowaty wilczo się uśmiecha…

Gdy chłopak wygina się do tyłu do granic możliwości, publiczność nie może nic poradzić jak tylko ciężko nabrać powietrze. Smukłym ruchem wyciąga dłoń do góry później gładzi nią metalową rurę. Widać, że mięsnie nóg się spinają i oznaczają odpowiedni pokaz, to w tym momencie muzyka zmienia się na tę w ognistych klimatach. Ace zaczyna kręcić się wokół rurki. Jego ruchy teraz są pewne siebie, a nawet drapieżne. Blondyn z twardym spojrzeniem przygląda się tancerzowi, oparty o filar i z założonymi rękami nosi na twarzy uśmiech zadowolenia z występu. Ace zauważa to i puszcza mu oczko im więcej adoratorów tym lepiej dla niego i jego portfela. Blondyn ma pod kolanem dziwny rodzaj opaski, Ace zauważa, że to dobry pomysł by założyć taką na następnym występie, oczywiście jego byłaby czerwona. Law i Sanji mają teraz spokój, tylko niewielka ilość klientów nie jest zainteresowana występem i oczekują obsługi przy barze, co jest dla nich dziwne, bo nawet kobieciarz Sanji lubi popatrzeć na te gorące ciało.

- Ej, Kucharz, patrz! – Law kiwnął głową na Luffy’ego . – Chyba się zainteresował. – Tak. To było widać na pierwszy rzut oka. Brunet miał wzrok wlepiony w tancerza i gdyby nie przymus ze strony organizmy, Luffy prawdopodobnie by nawet nie mrugał. Jego drink nagle zrobił się mniej ważny, ręce za to zaczęły ściskać szklankę.

Sanji, znając możliwości chłopaka, bał się, że szklanka nie przeżyje tych tortur. Patrzył na dłonie chłopaka, gdy tylko w szkle pojawiało się odbicie Portgasa, palce młodszego zaciskały się. Ace dopiero zaczynał swój pokaz a Luffy już był zafascynowany jak kawałkiem mięsa, który wcześniej z jakiegoś powodu zjadł bez najmniejszego zająknięcia. Dobrze znając siłę bruneta, Sanji zacisnął zęby, przy następnej charakterystycznej melodii w piosence, Ace miał zacząć ściągać ubrania, a ponieważ muzyka była brutalna, będzie robił to tak jakby miałby je z siebie zrywać.

Pierwsza pofrunęła koszulka, która tylko czekała by ostro ją zerwano, dźwięk rozrywania przeszył całą salę, a widzowie byli gotowi by dokończyć resztę, niektórzy nawet próbowali, ale gdy tylko stawiali nogi na ladzie byli traktowani przez jednego z barmanów pięścią w nos lub wiadrem lodowatej wody. Taka osoby wtedy się uspokajała, czasami rzucała o drogi ubrania, lub (w najgorszych przypadkach) płakała. Ale przynajmniej po chwili był spokój, a striptizerzy wiedzieli, że są bezpieczni.

Tancerz na scenie zaczął balansować swoim ciałem, kładąc ręce na brzegu spodni, powodował, że klamra paska odbijała światła reflektorów i rzucała promienie wprost w oczy ludzi. Teraz chłopak zwolnił, Sanji zauważył, że pomylił układ, ale ognisty nie dał tego po sobie poznać. Ten chłopak ma żelazną postawę jeśli chodzi o scenę. Jakby był zupełnie kimś innym niż za kurtyną. Płomień w oczach, a w jego ruchach widać drapieżnika. Ognisty tygrys, który jest gotowy zaatakować swoją ofiarę. Zawsze gotowy do skoku.

Blondyn spoglądał na niego z zachwytem gdyby nie szarpnięcie za ramię to pewnie by nie wyszedł z tego transu. Obrócił się do Lawa, który znowu bezgłośnie wskazał na lade, jeden z klientów czekał na piwo. Facet miał już czerwony nos i coś mamrotał, ale to nie nim zaciekawił się Sanji, on znowu zerknął na Luffyego. Był zauroczony. Mógł z całą pewnością stwierdzić, że jest zarumieniony z ekscytacji.

Ace robił wszystko by każdemu się podobało. Był to bardzo przyjemny widok.

Monkey patrzył na niezwykłe ciało mężczyzny, gdy spodnie opadły na ziemię oczom widzów ukazały się ciemne obcisłe bokserki piegowatego, wtedy się uśmiechnął do wszystkich, ludzie prawie, że ślinili się na jego widok, szczególnie pewien młodzieniec przy ladzie, któremu dosłownie popłynęła ślinka. Chłopak z blizną pod okiem patrzył na niego w taki sposób, że Ace przez chwilę znieruchomiał. „nie daj się ponieść emocjom” wmawiał sobie starając się wrócić do układu. Patrzył się wszędzie tylko nie na tego młodego bruneta, kątem oka widział, że młody nie odrywa od niego wzroku. Więc przełamał się o oblizał usta patrząc w jego brązowe oczy. Luffy zadrżał. To było niezwykłe.

Law chyba pierwszy raz widział takie zachowanie u ognistego. Stał z otwartą szczęką i gdyby nie krzyki tłumu pewnie by nie wyszedł z tego zamyslenia.

- Ściągaj, ściągaj! – ludzie zaczęli wrzeszczeć na całą salę. Kobiety chichotały lekko podpite i chętne do dalszego pokazu, a mężczyzn tylko znajomość siły lokalu nie pozwalała wedrzeć się na scenę.

To był jeden szybki ruch Ace’a, bokserki rozerwały się z dźwiękiem odpinanego rzepu. Wszyscy patrzyli z zachwytem na tę sylwetkę, umięśnione nogi i odpowiednie krocze, właśnie stały przed publiką w całej swojej nagiej okazałości. Tłum westchnął. Muzyka zaczęła się ściszać.

Przez cały ten czas szklanka w rękach solenizanta walczyła dzielnie, jej filigranowe ciało dawało z siebie wszystko by przetrwać pod palcami bruneta. Została odłożona na blat już pusta i czekająca na zabranie. Ace wtedy właśnie skończył swój pokaz z wielkim uśmiechem, po jego ciele spływały kropelki potu, niesamowicie rozpalone ciało domagało się ochłody, a twarz wydawała się zarumieniona przy spojrzeniach wszystkich ludzi, starał się o nich nie myśleć, bo zbytnie przypatrywanie się twarzom dawało mu uczucie nie komfortu. Tak, tam właśnie na dole. Po zgrabnym i delikatnym ukłonie zszedł ze sceny ze swoim olśniewającym uśmiechem.

Barmianii zaczęli bić brawo, paru klientów przyłączyło się do nich, a po chwili gdy Ace zniknął za drzwiami, wszystko wróciło do stany przed występem. No prawie wszystko, bo młody Monkey dalej wydawał się przebywać w swoim świecie. Law podszedł do chłopaka i poklepał po ramieniu.

– Halo, Luffy, jesteś tam? – spytał zerkając na młodziaka.

- Podobało Ci się? – Sanji właśnie sięgnął po szklankę, którą przed chwila odstawił Luffy. Był w szoku, że ta wytrzymała to wszystko, jednak będzie trzeba podziękować szefostwu za tak mocne szklanki.

- Zjadłbym go. – odpowiedział szybko. Kucharz z Chirurgiem popatrzyli po sobie.

- Luffy, ale wiesz, że ludzie nie są do jedzenia, prawda?

- To by był kanibalizm – dokończył blondyn.

- No przecież wiem! – Luffy nagle wyskoczył.  – Miałem na myśli seks, ale wy jesteście głupi. – Nagle tuż obok nich rozległ się trzask. Oczywiście to nie wina Sanjiego, że szklanka w jego rękach rozsypała się na kawałeczki, prawda? W końcu bycie nazwanym głupim przez samego Luffy’ego byłą najgorszą rzeczą na świecie. Blondyn nawet się nie wahał złapać młodego za wargę i poszarpać nim trochę.

- yyy, wiesz… - Law wtrącił ignorując dziwną sytuację – zawsze możesz zapytać.

– Co? – oboje popatrzyli na chirurga bez zmiany swoich dziwnych w tym momencie pozycji, Sanji w tej chwili ciągnął młodszego za policzki.

- Spytaj się go czy nie chce zostać twoją potrawą. – Law nie mógł uwierzyć, że tak powiedział, ale tłumaczył sobie, że z idiotą trzeba mówić jak idiota.

No i po tych słowach się zaczęło, gdy Ace pojawił się na scenie, Monkey znowu zapatrzył się na to ciało. Ace był ubrany w swój codzienny strój, ale wciąż miał na sobie ten twarzowy kapelusz.

- Co jest barmaniątka? – Portgas spytał, patrząc jak Sanji puszcza młodego. – Podobało się? – Zeskoczył ze sceny by wylądować między Barmanami. Dwa razy pstryknął karkiem i poklepał dwójkę kumpli po plecach. Oboje zrobili się czerwoni, w końcu nie jeden chciałby z Ace’em … ekchem… Więc teraz oboje czuli na sobie wzrok wszystkich zainteresowanych nim ludzi. Jedynie Luffy patrzył na niech bez zazdrości.

- Ej, ej, ej… - zaczął szybko, patrząc w oczy piegowatego z wielkim wyszczerzem na ustach. – nie chcesz się ze mną pieprzyć?

- Nie mów tego tak bezpośrednio, idioto! – Barmani zesztywnieli.

- Spoko.

- A ty, tak łatwo nie odpowiadaj. – Oboje złapali się za głowę.

- Ale dlaczego? – Ace popatrzył na nich zdziwiony. – Ja podobam się mu, on podoba się mi, racja Luffy? – Uśmiechnął się do chłopaka. A Sanjiemu opadła szczęka.

- To, to Wy się znacie? – Wtrącił Law, które już miał zadać kucharz.

- No jasne! To mój młodszy brat! – Ace poklepał Luffy’ego po ramieniu. W tym momencie Law jakby zsiniał.

- Jego brat. – powiedział prawie bezgłośnie, przetwarzając wszystkie właśnie zdobyte informacje. Blondyn postanowił to przemilczeć znając wszystkie zapędy swojego dobrego kumpla, wiedział, że u niego nawet to jest możliwe.

Reszta wieczoru minęła nawet spokojnie, chociaż wywalenie Portgasa zza lady zajęło barmanom dobre półgodziny.

Chłopaki miały dobry ubaw przez cały wieczór, no dobra nie do końca, bo gdy tylko Zoro pojawił się w robocie, Sanji co chwilę szukał pretekstu by się pokłócić. No cóż tylko Ci dwaj nie widzieli tego co widzą inni, tak naprawdę są sobie bardzo bliscy.

W połowie imprezy, po kilku bójkach między barmanem i ochroniarzem, po kilkunastu drinkach Ace i Luffy postanowili wrócić do domu. No dobra nie można tego nazwać powrotem, oboje ledwo się do niego doczołgali, na szczęście rodzice Luffyego nie oczekiwali powrotu syna do domu, dlatego Monkey mógł bez problemu zanocować u brata. A więc podpierając się o każdą ścianę, bo sami sobie nie byli zbyt dobra pomocą, wpełzali się do klatki schodowej na ulicy Ognistej. Oczywiście to był czysty przypadek, że to tam właśnie mieszkał Płomienna Pięść. Teraz ich oczom pojawiły się długie schody, które miały ich zaprowadzić na czwarte piętro, nie żeby to było dziwne, że schody dziwnie się kołysały, jakby pływały po wodzie. Ale nawet to piekło przeszli bez szwanku, bo przecież gdy ktoś jest pijany to przeturlanie się po dziesięciu schodkach nie zrobi mu żadnej różnicy. Gdy stanęli przed drzwiami mieszkania Portgasa, właściciel jakby trochę oprzytomniał. Jak szybko poddawał się alkoholowi, tak szybko wracał do swojego normalnego stanu. Co było dla niego plusem, bo przynajmniej dziurka od klucza wydawała się mniej kłopotliwa. Ale za to było coś co mu o wiele bardziej przeszkadzało. Otóż to coś tak naprawdę było jego bratem, który w niezbyt ukryty sposób zaczynał się do niego dobierać.

- Luff, uspokój się na chwilę. – Popchnął czoło chłopaka od siebie by móc się skupić na drzwiach, na szczęście kluczyk wszedł gładko i po chwili drzwi były otwarte. Klucze z breloczkiem w kształcie płomyka wylądowały na szafce koło drzwi, a ich buty zostały rozrzucone po pokoju. Wtedy Luffy robił się coraz bardziej nachalny. Złapał Ace’a za koszulkę i zaczął całować mocno w ustach. Ace robił tylko kroki do tyłu, by przynajmniej móc  wylądować w sypialni, bo fakt robienia tego znowu na środku korytarza wydawał mu się nieco bolesny. Chociaż wspomnienie tamtej nocy powodowało tylko rumieńce na jego twarzy. – Luff, przestań jesteś pijany! – Ace odepchnął go trochę, co nie zmieniało fakt, że wcale nie odrzucał raczej niezbyt subtelnych pocałunków chłopaka. Młodszy wymamrotał coś pod nosem i pocałował piegowatego w usta, bardzo mocno, przy czym uderzył nim o ścianę, przyciskając go do niej z całej siły.  – Luffy, opanuj się trochę!

- Ale ja jestem głodny. – Młodziak lekko ugryzł chłopaka w szyję.

- Wiesz gdzie jest lodówka, idź i sobie coś we… - Czknął gdy poczuł jak Monkey uderzył o niego biodrami. – Echh… pierdolić… - Westchnął. – Chodź. – Pociągnął Luffy’ego za rękę i poprowadził go w stronę sypialni.

Pomieszczenie mimo dość małej powierzchni było naprawdę schludnie i dobrze zorganizowane, kremowe ściany i jasne meble były typowym elementem każdego pokoju, ale to właśnie w sypialni wielka naklejka z płomieniem na ścianie za łóżkiem, dawała odpowiedni charakter pomieszczeniu. Rzucił młodego na łóżko w ogóle nie przejmując się czy zrobi mu krzywdę. Nie znał wytrzymalszej osoby od jego braciszka i to chyba było w nim najwspanialsze.

Luffy natomiast, wyglądał na zadowolonego. Jego ciche chichranie było urocze, a wielki rogal na ustach wyglądał bardziej słodko niż zazwyczaj.

Ace patrzył na Luffyego z zaborczym uśmiechem, plecami oparł się o drzwi, szybko je zamykając, mimo że mieszkał sam wolałby ograniczyć słyszalność ich uniesień dla sąsiadów. Szczególnie jednego, czerwonowłosego starca, który zanadto był zainteresowany jego i jego brata życiem seksualnym. Facet i tak wiedział o nich zdecydowanie za dużo.

Odchodząc w myślach od problematycznego sąsiada, a wracając do Luffy’ego i jego apetytu. Ace znowu musiał zrobić pokaz, był on jednak o wiele trudniejszy, bo przecież Luffy jak na takiego szczeniaka wlepiał się tak intensywnie, że Portgasowi robiło się tylko goręcej i nawet kolejne zrzucone ubrania nie pomagały w ochłodzeniu jego ciała.

- Ace, jesteś cały czerwony – Spytał niby niewiniątko.

- Luffy, czy musimy za każdym razem przez to przechodzić? – Burknął. – To dlatego, że mi gorąco. – Bo przecież nie przyzna się, że to przez młodszego brata.

Monkey po chwili przyglądania się, uśmiechnął się z niemym ‘okej’ na ustach i poprawił swoją pozycję na łóżku jeszcze bardziej wlepiając swoje duże oczy w ciało Płomiennego. To samo było gdy Ace skończył swój pokaz i już całkiem nagi stał naprzeciwko młodziaka. Tylko patrzył i ślinił się jakby Ace był wielką porcją mięsa, której nie mógł dotknąć [taaa…].

W tej chwili powietrze jakby zrobiło się nieco chłodniejsze, Portgas złapał się za biceps, odwrócił wzrok i burknął pod nosem.

- No, na co czekasz? – Spytał. Widać było jak bardzo jego płomień dotarł do krocza i czekał na ruch jego brata. – No rozbieraj się! – Krzyknął na durnego chłopaka, który tylko patrzył jakl zawsze, czyli jak idiota. Ale to nie budziło na nikim większego zdziwienia, był on raczej typem, który bardzo długo łączy fakty i czeka aż impuls nerwowy dojdzie do odpowiednich komórek.

Lecz gdy Monkey wreszcie spostrzegł całą krępującą sytuację, szybko dołączył do brata i sam zrzucił z siebie ubrania. Do postury Luffy’ego, nie można było mieć zarzutów, chłopak był szczupły, zadbany, może nie tak umięśniony jak jego gorący brat, ale zawsze było na czym zawiesić oko. Ace z przyjemnością przybliżył się do siedzącego na łóżku bruneta i położył na jego ramionach swoje dłonie, pchnął go lekko, a sam zaczął się wspinać na łóżko, najpierw jedno kolano, potem drugie. Cały ciężar ciała przeniósł na nogi, a rękoma złapał za ramiona młodszego i przycisnął go do pościeli.

- To co Luffy, jak Ci się podobały urodziny? – Ace uśmiechnął się zaborczo.

- Wciąż się nie skończyły – burknął.

- Ale to co było… - dodał. – Nie podobało ci się?

- Mięso było dobre. – Złapał piegowatego za ramiona. – Muzyka przyjemna. – Wysunął nogę z pod ciała Ace’a – Tancerze byli przystojni. – Zanim Ace się zorientował Luffy przerzucił go i wylądował na nim. – Ale wciąż nie dostałem prezentu.  – burknął. Przytrzymując swojego brata za ramiona.

- A co ze striptizem? – Brunet jęknął.

- Krótki.

- Mięso?

- Wciąż jestem głodny… - Luffy zaakcentował i powąchał piegowatego w okolicach karku, jego dłonie zsunęły się po ramionach starszego i złapały za nadgarstki. Uniósł ręce Ace’a i obie umieścił nad jego głową, przytrzymując nadgarstki swoją dłonią.

- Oj, Luffy… - Ace lekko się wystraszył, a Luffy przejechał wolną dłonią po gołym torsie płomiennego. – Chyba nie chcesz? – Odpowiedzią było ugryzienie, które Monkey z przyjemnością sprawił mu w okolicach szyi. – Luffy! Nie możesz dominować! – Ace się zbuntował i sam obrócił chłopaka. Znowu będąc nad nim, lekko się zarumienił.

-Ale ja chcę. – Luffy burknął.

- Boże, Luffy to nie zależy od chcenia. – Luffy popatrzył na niego zdziwiony a jego ręka jakby nigdy nic zjeżdżała powoli po ciele jego brata. Bardzo, bardzo powoli. – Jestem starszy… - Luffy wciąż czekał na wyjaśnienie. – Większy… - Oczy Luffy’ego chyba nigdy nie były tak zdezorientowane. – I silniejszy od ciebie…

- Ej! Nie jesteś silniejszy! – Ryknął.

- A właśnie, że jestem!

- A wcale, że nie! – Obaj zaczęli się szamotać, dopóki jeden z nich nie spadł z łóżka. Tak się trafiło, że ową niezdarą był Luffy, który teraz siedział koło łóżka ze skrzyżowanymi nogami i naburmuszoną miną.

- Luffy?

- Ja chcę. – Wymamrotał niczym małe dziecko. Ace nie mógł tak na niego patrzeć, Luffy miał dar przekonywania, którego nigdy pewnie nie zrozumie, dlaczego on w ogóle zaczął z nim sypiać? No dobra, to było złe pytanie, po prostu mu się podobał.

- Ale…

- To są moje urodziny! – Znowu wymamrotał. A Portgas nie mógł myśleć o niczym innym jak to Luffy słodko wygląda, niestety jego myśli szybko się zmieniły, bo Monkey zrobił tak smutną minę, że Portgas dosłownie czuł jak serce mu się  kroi na małe kawałeczki.

- No dobra… - Machnął ręką z nadzieją, że bratu zmieni się ten wyraz twarzy na ten jego nadzwyczajnie szczery uśmiech.

Nie mylił się, Luffy natychmiast się podniósł i rzucił się na starszego.

- Luffy przestań udusisz mnie! – Z nutką radości w głosie Ace odepchnął młodego i położył się na poduszkach. W sumie przecież to są urodziny Luffy’ego.

Sytuacja niestety znowu stała się niezręczna, oboje głośno zaczęli oddychać, a Luffy chyba był bardziej czerwony niż zwykle. O Ace’e też nie można zapominać, gdyby nie jego piegi, pewnie jego twarz można by było porównać do dojrzałego jabłka.

- Dobra, to co mam robić? – Ace myślał, że spadnie z łóżka, że też jego głupi brat musi wypytywać o takie rzeczy w tej chwili.

- Kurde, Luffy, tyle razy to robiliśmy, musisz mnie o to pytać?

- Ale pierwszy raz jestem na górze. – stwierdził naburmuszony.

Ace westchnął i przeczesał włosy. „Co robić?” Pytał sam siebie patrząc na ciało jego durnego brata. – Dobra, chodź. – Wyciągnął do niego rękę i przysunął go do siebie, sam oparł się o poduszki i z wielkim zawstydzeniem szeroko rozłożył nogi. Później zagiął je by objąć nimi Luffy’ego.  Młodszy dał się trochę porwać wyobraźni, bo zaczął całować Ace’a po szyi, najzwyczajniej mu smakowało, bo polizał je zmysłowym zawijaskiem, a później ucałował jeszcze raz. Ace trochę jęknął gdy poczuł jak dłoń Luffy’ego przejeżdża koło jego sutków, strasznie wrażliwe dla niego miejsce. Młodziak wiedział to od dawna, ale pierwszy raz miał okazję go tak tym drażnić. Portgas za to robił swoje. Przejechał dłonią po udzie Luffy’ego i zaczął je lekko zaciskać palcami. Dłonie chłopaków błądziły po swoich ciałach. Jeden molestował plecy drugiego, a drugi macał abs pierwszego. Wszystko by było pięknie, gdyby nie fakt, że jeden z nich zaczął się niecierpliwić, a był nim Ace, który już nie mógł się doczekać części dalej. No bo ludzie ile można leżeć w takiej pozycji i czekać aż partner zorientuje się co ma robić.

            - Luffy! – Jęknął lekko odpychając od siebie chłopaka. – W szafce – musiał nabrać powietrza. – jest płyn, weź go. – Rozkazał, a młodszy posłuchał. – Chyba wiesz co dalej, co nie? – Monkey uśmiechnął się na to pytanie i  to w taki sposób, że Portgas nie był pewny czy chce znać znaczenie tego uśmiechu, lecz był przekonany, że teraz już tylko będzie czekał na najlepsze. Miał racje, brązowooki oblizał usta patrząc w jego oczy, zaczął sunąć swoją dłonią po podbrzuszy Portgasa, a następnie zsunął ją na jego członek, lekko go masował, gdy w między czasie druga dłoń pstryknięciem otworzyła pojemnik. Ace widział jak substancja jest sprawnie przelewana na wnętrze dłoni młodziaka. Chłopak naprawdę miał zwinne palce.

            Czuł to szczególnie, gdy dłoń zajęta jego członkiem, zaczęła intensywnie poruszać się wokół niego i tylko zasłonięcie ust dłonią sprawiło, że Ace nie wydał erotycznego dźwięku, na który Luffy pewnie zareagowałby jak ostatni wariat.

            A jeśli mowa o Luffy, właśnie był zajęty wąchaniem znanego mu płynu.

            -Ma inny zapach. – Stwierdził ze szczerym uśmiechem na ustach. – Fajny. – Dodał po kolejnym zaciągnięciu się.

            Ace myślał, że zwariuje, jest tutaj w połowie pewnej zabawy i nie ma czasu nawet myśleć o takich pierdołach, a jego gówniany braciszek właśnie wącha czekoladowy lubrykant jakby pierwszy raz coś takiego widział na oczy!

            -Luffy! Ty debilu! Bierz się do roboty. – Wrzasnął tracąc cierpliwość. Co wcale nie przeszkodziło jego bratu. Młodszy uśmiechnął się diabelsko i pochylił się nad bratem cały czas mieląc wodnistą substancję między palcami.

            - Poproś.

            - Luffy! Na za dużo sobie pozwalasz!

            - A to niby czemu? Ty też tak robisz. – Burknął. Ace myślał, że oszaleje, a pierwszy raz myślał, że jednak jego brat ma coś w głowie. Ale dobra… był gotowy zagrać, niech straci. Po za tym Luff i tak nie odpuści.

            - Dobrze… - westchnął. – Proszę Cię Luffy, zacznij już coś robić – Jęknął. I sam nie był świadomy jak bardzo szczerze to powiedział. Obaj, i on i jego brat zrobili się natychmiastowo czerwoni, chociaż Luffy wydawał się wypuszczać parę z nosa i zaczynał się w to strasznie wczuwać.

            - Smacznego! – Monkey wrzasnął i złapał Ace’a za ramiona. Ten nieco się wystraszył, ale pozwolił bratu wyciągnąć swoje ręce do góry. Złapał za kant poduszki i ścisnął palce. Poczuł jak młodziak rozszerza jego pośladki i wsuwa palec do środka. Ace zacisnął zęby.

„To będzie bolało” – powiedział sobie w myślach, ale się mylił. To było tylko dziwne, ale nie nieprzyjemne.

Płomienny myślał tylko o tym jakie to wszystko było niekomfortowe, musiał leżeć na łóżku trzymać poduszki i czekać aż jego głupkowaty brat zrobi coś co spowoduje, że ta cała akcja ruszy. Zanim jeszcze zdążył skończyć swoje myśli. Ace wygiął się do tyłu i jęknął.

            - Ach! – Zamruczał i spojrzał na brata z wypiekami na twarzy.

            - Znalazłem! – Luffy wyszczerzył zęby i jak małe dziecko, zadowolony z efektu powtórzył czynność. Ace ponownie jęknął. Zaciskając palce na biednej poduszce.

Luffy pochylił się do chłopaka i zaczął całować jego usta. – Shishishisi, to było proste. – zachichotał z spoglądając w piękne, brązowe oczy Portgasa. Po chwili pocałował jego bark, który był tylko początkiem. Musnął językiem obojczyk, a po chwili zakręcił nim kółko wokół jednego z sutków portgasa. Chłopak wciągnął powietrze i czekał na dalszą akcję.  Luffy z przyjemnością zassał się na brodawce, i nawet przy tym zamruczał. Jego prawa ręka cały czas bawiła się z pośladkami Ace’a, właśnie palec we wnętrzu otrzymał swojego towarzysza i teraz oboje wyginali się i zakręcali, rozszerzając delikatne mięśnie piegowatego. Lewą ręką Monkey przesunął po boku bruneta, następnie i ona zajęła się drugą piersią starszego brata.

            - Lu… - Ace czknął jęcząc cicho. Luffy przy tym się oblizał jak do kawałka mięsa, a następnie lekko przygryzł sutka chłopaka. Trzy palce badały już strukturę wewnętrznych mięśni starszego, kiedy młodszy zaczął przesuwać swoje ciało wyżej, zahaczył lekko członkiem o kołdrę i sam jęknął pod wpływem dziwnego dotyku. Ace’a aż ciarki przeszły gdy poczuł „ten dźwięk” w tak bardzo czułym miejscu. Wszystko wydawało się robić coraz cichsze, a obraz zamazywać, zostawali już tylko oni. I wciąż miał mało.

            - Luffy! – Miał być to krzyk, ale powstało z tego małe zająknięcie, gdyż  Luffy właśnie wyciągnął palce, a Ace poczuł dziwną ulgę w dolnej części ciała. Jednak było to zbyt luźne, naprawdę chciał coś w środku.

Luffy uśmiechnął się do piegowatego i prawą dłonią złapał za swoje przyrodzenie. Lekko syknął, bo pod wpływem pośpiechy zrobił to zbyt brutalnie jak na jego gusta.

- To… - Szepnął i przyłożył swojego członka do otworu Ace’a. – Jemy. – Dodał gdy wsunął go do środka. Robił to bardzo powoli, jego twarz z lekkim grymasem: jedno oko zamknięte, a drugie przymrużone.  – mm – jęknął. – Jesteś ciasny. – Powiedział to z łatwością czując zamykające się na nim mięśnie.

Ace nie czuł się gorzej, ale też nie czuł się lepiej, miał wrażenie, że członek Luffy’ego jest nieco większy niż powinien być i wciąż nie widział końca, nawet nie wiedział kiedy jego dłoń znalazła się na bicepsie Monkeya i mocno zacisnęła, jeśli młody nie będzie miał po tym siniaka, to chyba oznaczałoby to, że ma jakieś nadzwyczajne moce.

Luffy wszedł w Ace’a z lekkim westchnięciem i uśmiechnął się do niego. – Jest cały! – Zachichotał. Piegowaty miał ochotę go zdzielić za tą beztroskę. Ale musiał przyznać dodawała mu nieco otuchy. Jego dłoń trochę poluźniła uścisk i czekała na kolejny ruch.

Monkey powoli zaczął wysuwać się z chłopaka, by po chwili mocno się w niego wbić. Ace jęknął i musiał przyznać, że to naprawdę było zawstydzające. Jak ten dzieciak mógł być tak uśmiechnięty podczas całego tego aktu.

Gdy Luffy zaczął coraz szybciej się poruszać, sam lekko wzdychał przy każdym pchnięciu. Czuł ciasność Ace’a wokół swojego członka i nie mógł się powstrzymać od cichego mruczenia. Jego ręce powędrowały obok barków kochanka, wspierał się na nich. Jego głowa niebezpiecznie blisko karku piegowatego, który aż zadrżał czując te delikatne ciepło na swojej skórze.

Ace jęczał. Jego uczucia do młodszego D. były nadzwyczajnie wysokie, czuł do niego respekt, zaufanie, a przede wszystkim miłość i pożądanie, dlatego tym bardziej na niego działało, gdy Luffy zaczął mu szeptać przeróżne słówka, które tylko ten bachor mógł odpowiedzieć. Mimo że hasła w stylu „jesteś słodki jak kawałek mięsa” nikomu by się nie spodobały, jemu dawały one nadzwyczajne podniecenie. Dobrze rozumiejąc Luffy’ego,, to na pewno doskonale znał znaczenie wszystkich wyszeptanych słówek.

- Ach! – Rozeszło się po Sali, gdy młody mężczyzna ponownie wbił w niego swojego penisa tym razem nieco zwalniając tempo, do którego piegowaty tylko się przystosowywał i jęczał z każdym pchnięciem.

Robiło cię coraz cieplej, wilgotniej i coraz bardziej lepko. Ich ciała spocone i rozpalone poruszały się przy coraz większych uniesieniach. Luffy sam nie dawał rady się powstrzymywać i co jakiś czas z jego ust wydobywało się ciche „ach”. Tym bardziej podniecające dla Ace’a, który czuł delikatne ugniatanie na swoich udach. Luffy uwielbiał je co jakiś czas szczypać by usłyszeć jak Ace na niego krzyczy, chociaż nie był to krzyk porównywalny do tego w normalnych sytuacjach. Sprawiał mu nadzwyczajną przyjemność.

Mięśnie obu chłopaków skurczyły się. Luffy poczuł przyjemną ciasność wokół członka i już po chwili nie mógł zrobić nic innego jak tylko wytrysnąć w głąb ciała Portgasa. Dziwne uczucie wewnątrz ciała dało tę samą reakcję u starszego i sam, nie mógł więcej znieść przyjemności jak tylko wyrzucić z siebie całą radość Lekko przezroczysta substancja pochlapała klatki obydwu chłopaków, a część spadła nawet na twarz Monkeya. Luffy uśmiechnął się szeroko gdy poczuł niezmierną ulgę w swoim ciele i schylił się do twarzy Portgasa,

- Jak było?  - spytał uśmiechnięty. Chociaż  substancja na jego twarzy zabierała mu odrobinę uroku. – Nawet Cie nie dotknąłem. – Puknął palcem w główkę penisa Ace’a. A po chwili zachichotał. Piegowaty nie krył oburzenia. Jego mina skrzywiła się w rodzaj focha, który najwyraźniej jeszcze bardziej rozśmieszył młodszego, bo ten tylko przytulił się do niego. Puszczając tym samym nogi chłopaka.

Gdyby nie fakt dyskomfortu, Ace pewnie by odwzajemnił uścisk, ale w tym momencie myślał tylko o tym by zrzucić z siebie kochanka. Gdy już to zrobił, nawet nie wiedział kiedy mocno ziewnął, a dosłownie po chwili zasnął.

***

Obudził w nienajlepszej pozycji, ich nogi były splecione ze sobą, a sprawna ręka Luffy’ego dosłownie objęła cały tułów Ace’a.

Oczywiście oboje czuli się zrelaksowani i przyjemnie, ale starszemu trochę zajęło rozplątanie się, gdyż oboje zesztywnieli przez całą noc w nienaturalnej pozycji.

Starszy chciał się już podnieść, gdy nagle drzwi do sypialni otworzyły się.

- Mówiłem, że tu będą! – Usłyszał znajomy głos, a następnie chichot. Do pokoju pierwsza weszła zielona czupryna, która wyglądała jakby wróciła z pobojowiska. – Siema! – Zoro krzyknął w ich kierunku. Zaraz za nim wszedł Sanji z Usoppem i Lawem.

- Co Wy tu robicie? – Ace spytał z zawstydzeniem próbując schować się pod kołdrą. Chociaż to nie pierwszy raz gdy znajomi widzą go nago. No kurde, przecież pracował w Striptiz Clubie!.

- Szukaliśmy Was. A raczej oni szukali, ja pierwsze co, to pomyślałem o tym miejscu. – Zoro wskazał na trzech kretynów za nim.

- Tak, ale zanim tu trafiliśmy, to objechaliśmy pół miasta! – Sanji burknął na zielonowłosego. A Usopp zaczął się śmiać.

- Nie ważne, nie uważacie że powinniśmy ich zostawić? – Law spytał patrząc na swoich znajomych.

- Niby dlaczego? – Zoro usiadł na brzegu łóżka omal nie przygniatając nóg Ace’a.  – Sanji nie krył, że to był dobry pomysł. – Fajnie się tu urządziłeś. Dawno mnie tu nie było. – Jak gdyby nigdy nic, Sanji usiadł po drugiej stronie.

- Ludzie co wyście, tu robili? Jaki syf! – pokręcił nosem. A po chwili spojrzał na dwójkę stojącą w drzwiach. – No to już wiemy gdzie mieszka ognisty. – Zachichotał.

- Oj Luffy, wstawaj! – Zoro poklepał młodego po głowie, widząc, że ten wciąż jeszcze drzemie. – Muszę Cię odwieźć do domu! – Odrzekł z uśmiechem. – Twoja matka chyba by mnie zabiła, gdybym Cię nie przywiózł przed dwunastą. – Odrzekł przypominając sobie, że chęć do bójek, Luffy odziedziczył właśnie po niej.

Ace robił się coraz bardziej czerwony. Co prawda to są właśnie jego przyjaciele i od zawsze wchodzili do jego mieszkania jak do swojego, ale kurde…

- Moglibyście łaskawie stąd się wynieść! – Wrzasnął na cały pokój i rzucił w Roronoę poduszką. Wszyscy zgromadzeni zaczęli się śmiać. A Zoro nawet udawał, że broni się przed morderczą, białą i puszystą bronią.

- Dobra, dobra nie gniewaj się. – Sanji uśmiechnął się. – Tylko obudź tego pokrakę.  – Walnął chłopaka w łeb i wspólnie z resztą opuścił pokój, zamykając drzwi.

Ace szczerze wątpił w to, by opuścili całe mieszkanie, mógł się założyć, że Sanji właśnie jara jego fajki, a Zoro dobiera się do lodówki w poszukiwaniu gorzałki.

Przeczesał włosy młodszego i schylając się nad nim pocałował go w czoło. Szepcząc mu do ucha pogłaskał po ramieniu.

- Czas wstawać.

Koniec!

---

Mam nadzieję, że się spodobało ;) Liczę na szczere komenty.
Współczuję komukolwiek, kto miałby to poprawiać ;/