[Opowiadanie] Dwa zwycięstwa

Tytuł: Dwa zwycięstwa
Autorka: Cas
Korekta: Ayo3
Liczba rozdziałów: one-shot
Gatunek: yaoi
Para: MihawkxZoro, ZoroxMihawk
Ograniczenie wiekowe: 18+
Zoro już od ponad roku trenuje swoje szermierskie umiejętności pod czujnym okiem Mihawka. Pomimo niesłabnących wysiłków byłego Łowcy Piratów, w każdym starciu to Jastrzębiooki jest górą. I nie ważne czy ma ono miejsce wśród ruin Kuraigany, czy też sypialni, która, jakimś cudem, również stała się polem specyficznej bitwy między mężczyznami. Jednak, w końcu, czara goryczy zostaje przelana. Roronoa Zoro postanawia zdetronizować swojego nauczyciela i samemu zająć jego miejsce. A co za tym idzie, patrzeć z góry na przegranego.

Szczęk stali trącej o stal.

Snopy iskier wystrzeliwujące w powietrze, gdy przeciwnicy krzyżują ze sobą miecze.

Przyspieszone oddechy wojowników, uwięzionych w bitewnym szale.

Ciche przekleństwa przegranych.

Pełne wyższości spojrzenia zwycięzców.

Odgłos krwawych kropli, rozbryzgujących się o potrzaskane skały.

Do tego wszystkiego Kuraigana przywykła. Tym żyła niezmienne przez lata, gdy coraz to nowi śmiałkowie chwytali w dłonie miecze, pragnąc bić się o pomyślność jedynej słusznej, ich zdaniem, sprawy.

Kiedy zabrakło dzielnych wojowników ich miejsce zajęły Humandrille. Równie bezlitosne i żądne krwi, niczym ludzie, jakim te zwierzęta przypatrywały się od dnia narodzin. Teraz za ich sprawą na Kuraiganie brzmiała wojenna pieśń, która ucichła wraz z pojawieniem się na wyspie tajemniczego człowieka. Emanująca z niego siła i bezwzględne spojrzenie przenikliwych jastrzębich oczu, zaprowadziły ład na wyspie. Sprawiły, że duchy Kuraigany mogły w końcu zaznać spokoju. Dracule Mihawk, stanowiąc przeciwieństwo wszystkich piratów przemierzających wody Grand Line, sprowadził nie chaos, a pokój.

Jednak wojownik nigdy nie ucieknie od walki. Od zarania dziejów wiadomo, że tytuł najlepszego przyciąga kolejnych pewnych siebie awanturników lepiej, niż miód pszczoły.

Ostrze Yoru ześlizgnęło się po klindze Shusui, dając mu ułamek sekundy więcej na unik. Lecz ledwie jego nogi oderwały się od ziemi, z lewej nadszedł kolejny cios. Odbił go tępą stroną Kitetsu, jednocześnie niezgrabnie opadając z powrotem na ziemie. Wytrącony z rytmu, poślizgnął się na kamieniach i tylko to uratowało jego gardło przed bliskim spotkaniem z mieczem Mihawka. Wykorzystał tę chwilę by zaczerpnąć tchu, jednak przeciwnik nie pozwolił, aby przerwa trwała zbyt długo. Nie zdążył wypuścić powietrza z płuc, a już spadł na niego grad piekielnie szybkich ciosów. W starciu z takim ostrzałem, wyćwiczona przez lata obrona była bezużyteczna. Poczuł to w momencie, w którym rozcięta skóra zaczęła piec, a powietrze nabrało specyficznego mdłosłodkiego zapachu. Z trudem trzymał się na nogach. Zmęczenie wielogodzinnym treningiem i szybka utrata krwi robiły swoje. W pionie utrzymywała go chyba tylko wrodzona przekora. Za to, po przeciwniku, nie sposób było dostrzec najmniejszych śladów zmęczenia. Wręcz przeciwnie, tryskał energią, zupełnie jak na początku ich starcia, podczas gdy Zoro każdy oddech rozsadzał płuca.

Jastrzębiooki był niesamowity, musiał to przyznać, jeśli nie głośno, to w duchu. Jakikolwiek z zadanych przez niego ciosów świadczył o genialnym kunszcie i, co tu dużo mówić, talencie. Nic sobie nie robił z rozpaczliwych prób Roronoy, by wybić go z jego tempa, zburzyć obronę, która niczym szczelny mur otaczała całą sylwetkę Najlepszego Szermierza i utorować drogę do zadania chociaż jednego celnego pchnięcia.

Mihawk kwitował te wysiłki pełnym odrazy dla słabości młodzika prychnięciem, całkowitą obojętnością lub też… uśmiechem. Najgorszy był właśnie uśmiech, wyrażający całą pogardę, jaka dosłownie spływała po ciele Zoro, doprowadzając do szaleństwa…

I powoli do zwątpienia.

Nigdy tak wiele razy, w tak krótkim czasie, nie udowodniono mu, że jest słaby i do niczego się nie nadaje. Przynajmniej nigdy od czasu śmierci Kuiny. Zapomniał już, jak smakuje wielokrotnie spożywana porażka.

Czując, że jest już na granicy swoich wytrzymałości, postanowił zadać ostateczny cios. Uniósł miecze i skrzyżował je w charakterystycznym geście, który Mihawk znał aż za dobrze. Ani na chwilę nie spuścił przy tym przeciwnika z oczu.

Jastrzębiooki również podniósł miecz, gotów odeprzeć nadchodzący atak. Całkowity spokój malujący się na twarzy najlepszego z najlepszych podziałał niczym punkt zapalny u byłego Łowcy Piratów. Nie myśląc nawet jak ta samobójcza akcja może się skończyć, wybił się i ruszył wprost na przeciwnika.

- Oni…

Mihawk przyjął pozycję.

- Giri!

Yoru ruszył w dół.

Kuraiganą wstrząsnął wybuch, płoszący wszelką zwierzynę w promieniu kilku kilometrów. Powietrze przeszyły wrzaski przerażonych Humandrilli, ptaków i innych zwierząt, jakim dane było przeżyć lata wojny. W niebo wzbiły się tuman kurzu, który pochłonął obu wojowników, uniemożliwiając jednoznaczne wyłonienie zwycięzcy.

W końcu przez opadający zwolna pył, przebiły się zamazane kontury dwóch postaci, z których jedna wyraźnie górowała nad drugą.

Zoro leżał na plecach, resztki roztrzaskanych skał wbijały mu się w kręgosłup, lecz ta niedogodność w żaden sposób nie mogła się równać z ostrzem Kokutō Yoru zawisłym kilka centymetrów nad jego grdyką, poruszającą się niespokojnie, gdy dławił w sobie gniew związany z kolejną porażką.

- Znów przegrałeś Roronoa Zoro. – Mihawk odezwał się po raz pierwszy od początku pojedynku, ignorując wściekłe miny młodego mężczyzny. – Trenuję cię już ponad rok, a ty zdajesz się nie robić żadnych postępów. – Mówiąc to, ani na chwilę nie zabrał miecza, niebezpiecznie zbliżającego się do cienkiej skóry gardła. – Czyżby twoje słowa były zwykłymi przechwałkami? Pomyliłem się, pozwalając ci żyć? – Nawiązywał do ich pierwszego spotkania w morskiej restauracji. – Mam wrażenie, że powinienem cię wtedy zabić. Oszczędziłbym wstydu nam obojgu. Jak myślisz?

Przygryzł wargi milcząc. Żadna z kąśliwych uwag, jakie cisnęły mu się na usta nie nadawały się na komentarz do zaistniałej sytuacji. Był słaby, to nie ulegało wątpliwości.

- Nic nie powiesz? Nie będziesz mnie zapewniał, że pewnego dnia zajmiesz moje miejsce, a tytuł Najlepszego Szermierza na świecie będzie przysługiwał tobie, Roronoa Zoro?!

Dalej milczał jak zaklęty.

- To nasz dziewięćsetny pojedynek. Pojedynek, w którym znów przegrałeś, Roronoa Zoro. Zapamiętaj… – Bez ostrzeżenia opuścił miecz i ostrze jednego z Saijō ō Wazamono wbiło się w gardło byłego Łowcy Piratów. Na szczęście nie na tyle głęboko, by zrobić mężczyźnie trwalszą krzywdę, jednak skóra pękła, kilka żyłek również zostało przeciętych i wzdłuż opalonej krtani popłynął wąski strumyk krwi. – W ten sposób nigdy nie obronisz swojego kapitana.

- Co?! – krzyk Perony rozniósł się po całej wyspie, na nowo wypędzając zwierzęta, które zdążyły wrócić do swoich siedlisk po niedawno zakończonej walce dwóch szermierzy. – Znowu to zrobiłeś! Ty się nigdy nie nauczysz! – Kobieta z mieszaniną oburzenia, ale też strachu obchodziła mężczyznę dookoła, badając skalę obrażeń, jakie tym razem ten idiota sobie zgotował.

- Daj spokój. – Starał się ją odpędzić niczym natrętną muchę, lecz zwyczajem much, Księżniczka Duchów stała się jeszcze bardziej upierdliwa. – To nic poważnego!

- Gadaj zdrów! – Na głos zaczęła przekomarzać się z tym denerwującym, zielonym łbem, lecz w duchu musiała mu przyznać rację. Na szczęście tym razem Mihawk miał chyba dobry humor, bo większość z ran, jakimi pokryte było ciało Zoro, można było zakwalifikować do zadrapań. W ciągu minionego roku, jaki upłynął jej na narzekaniu, kłótniach z dwoma nieczułymi facetami, płaczem za Morią i właśnie opatrywaniem zielonowłosego głupka, nauczyła się fachowo oceniać poważność doznanych obrażeń. Do profesjonalnego lekarza jeszcze jej było daleko, ale test na pielęgniarkę zdałaby śpiewająco. – W ogóle nie szanujesz mojej pracy! – Obróciła się na pięcie z zamiarem przyniesienia skompletowanej specjalnie na takie okazje walizki, wypełnionej po brzegi bandażami, opatrunkami i środkami odkażającymi wszelkiej maści. Nie byłaby jednak sobą, gdyby po drodze nie zaczęła swojej stałej śpiewki.

- Nikt mnie nie rozumie! Dlaczego ja mam to wszystko robić?! Niech ktoś mi zrobi kakao! Jestem przecież gościem!

- Nieproszonym.

O mało nie dostała zawału, gdy zza roku wyłoniła się sylwetka gospodarza, z nieodzownym kieliszkiem wina w jednej, a jej magiczną walizką w drugiej ręce.

- Co ty tu robisz?

Mihawk upił łyk, nie śpiesząc się bynajmniej z odpowiedzią.

- O ile dobrze pamiętam to mój dom, więc mogę chodzić, gdzie mi się żywnie podoba.

Gdyby stał przed nią ktoś inny, pewnie odgryzłaby się dość brutalnie, jednak nawet u niej złote oczy Dracule Mihawka budziły swego rodzaju respekt. Jak widać lata spędzone u boku Mori, w towarzystwie pałętających się zombie, nie uodporniły jej na aurę Najlepszego Szermierza na Świecie. Dlatego tylko nadęła policzki, dając tym samym znać, że jest śmiertelnie obrażona. Jak można było przypuszczać Jastrzębiooki miał to gdzieś. Wcisnął tylko kobiecie walizkę i rozkazującym tonem powiedział:

- Zajmij się młodym szermierzem.

Nim Perona zdążyła dojść do siebie po tak jawnym pokazie bezczelności, mężczyzna zniknął. Zapewne siedział już w fotelu, oddając się lekturze dzisiejszej gazety.

- Zajmij się! Zajmij się! – przedrzeźniała pirata pod nosem kierując się w stronę pokoju, w którym zostawiła Roronoę. Wiedziała, że jej działania są próżne, bo zielonowłosy już pewnie zdążył stamtąd wybyć i teraz kręci się gdzieś po zamku, ze znakiem zapytania wymalowanym na twarzy. Perona do dnia dzisiejszego nie mogła pojąć, jakim cudem ktoś może mieć aż tak kiepską orientację w terenie. Ten pajac potrafiłby się zgubić na prostej drodze! Co już niejednokrotnie udowodnił. – Sam się nim zajmij! – Kopnęła ze złością drzwi. – W końcu ty masz największą radochę, kiedy on jest na chodzie. – Jej podejrzenia się spełniły, pokój był pusty. – Nie! Nie będę go szukać! Niech się wykrwawi! Niech umrze od jakiegoś zakażenia!

Wbrew rzucanym dookoła groźbom, ruszyła na poszukiwania. Jak zawsze.

Atmosferę przy obiedzie można było kroić nożem. Zoro, wciąż zawstydzony, że w drodze do kuchni zabłądził i Perona znalazła go zdezorientowanego w toalecie, ledwie tknął to, co znalazło się na jego talerzu. Większość tylko rozgrzebał widelcem. Unikał spojrzeniem Królowej Duchów, jednocześnie ani na moment nie spuszczając wzroku z siedzącego naprzeciwko Mihawka. Mięśnie miał napięte do granic możliwości, a każdy ruch mężczyzny wywoływał w nich coraz większy gniew. Był niczym pies na uwięzi, który tuż przed nosem ma drażniącego go gówniarza, lecz nic nie może zrobić, bo łańcuch trzymający go w miejscu jest zbyt krótki. Więc jedynie warczy szczerząc kły, zamiast zatopić je w łydce dzieciaka, poprzysięgając zemstę w dniu, w którym przeklęty łańcuch pęknie, wypuszczając bestię na wolność.

- Jęcz dla mnie.

Wykonał… Rozkaz? Prośbę?

Nieważne. I tak nie mógł już dłużej utrzymać wewnątrz swojego głosu, gdy wszędobylskie dłonie Mihawka błądziły po jego ciele. Wślizgiwały się pod koszulkę, pieszcząc twarde sutki, gładziły napięte mięśnie brzucha, ślizgały się wzdłuż żeber. Na każde muśnięcie reagował cichym „ach”, które raz po raz uciszane było przez miękkie wargi Jastrzębiookiego, otulające jego własne w subtelnym, a zarazem brutalnym pocałunku. Uwielbiał tą dzikość, skrytą pod płaszczem pozornej delikatności. Mihawk doskonale wiedział, kiedy ma zagrać ostrzej, by rozpalić jego zmysły do czerwoności.

Tak jak teraz.

Niecierpliwym ruchem ściągnął z niego koszulkę niemal rozrywając szwy i rzucając ją byle gdzie, jak najdalej od zasięgu jego rąk, jakby bojąc się, że zaraz po nią sięgnie, dając tym samym mężczyźnie do zrozumienia, że koniec zabawy i dziś nie ma ochoty. Przez chwilę przyglądał się torsowi kochanka, kontemplując długą bliznę, której był autorem. Przejechał po niej długi palcami, badając fakturę, każdą nierówność i wspominając, jak gładko ostrze Yoru zagłębiało się w ciele młodego pirata. Kilka centymetrów głębiej, a nigdy nie dane by mu było poznać smaku byłego Łowcy Piratów.

Zoro nie przeszkadzał nauczycielowi w tej chwili zadumy. To był ich rytuał, Mihawk nigdy nie przeszedł dalej, nim na nowo nie nauczył się drogi przecinającej jego klatkę piersiową. Zresztą nie mógł powiedzieć, że i jemu nie sprawiały te przyjemności. Lubił, kiedy Jastrzębiooki patrzył na niego z taką mieszaniną pożądania, satysfakcji i… strachu? Tak jakby za każdym razem przypominał sobie, jak blisko był zabicia go. Tak, zdecydowanie Zoro to lubił. Tylko w łóżku złote oczy mężczyzny przestawały być zimne i nieczułe, a do głosu dochodziły emocje, których całe mnóstwo kłębiło się w ciele jednego z Shichibukai.

Ale ile można czekać?

- Mihawk… - wysapał, kiedy palce nauczyciela zamarły przy końcu blizny.

- Chcesz tego? – wyszeptał do ozdobionego kolczykami ucha i polizał muszelkę, rozkoszując się drżeniem, jakie ten mały gest wywołał u chłopaka. – Pragniesz mnie?

Zrobił w życiu mnóstwo złych rzeczy, zabijał bez wahania, grabił, niszczył całe miasta. Z pewnością przez te wszystkie lata swej bytności na morzu zasłużył na nienawiść, jaką darzyli go ludzie, oraz strach wywołany samym dźwiękiem jego imienia. Lecz nawet on, w całej swej nieprawej egzystencji, miał jedną zasadę. Zasadę, której nie złamał i był z tego dumny. Nigdy nie wziął nikogo siłą, oddawali mu się sami. Kobiety, mężczyźni, zwykłe dziwki i twarde piracki, żebraczki i dostojne damy, strachliwi majtkowie i krwiożerczy kapitanowie. Każdy w końcu sam wchodził mu do łóżka, a on nigdy nie pozwolił, by ktokolwiek pożałował tej decyzji. Uwielbiał seks prawie tak samo jak szermierkę i traktował go z takim samym honorem.

Dlatego brak odpowiedzi ze strony zielonowłosego szermierza wywołała lekki niepokój.

- Pragniesz mnie? – spytał ponownie, ściskając twardy sutek chłopaka.

Wątpliwości trawiące mężczyznę okazały się bezpodstawne, bo Zoro nie miał zamiaru odmawiać, zwłaszcza, kiedy poczuł gorący język Mihawka na swoim karku.

- Taaak…  - wyjęczał, czując jak Jastrzebiooki kręci kółka, ledwie muskając wrażliwą skórę, co tylko jeszcze bardziej go podnieciło. Tak samo jak szybko wysychająca stróżka śliny, ciągnąca się od ucha, aż do jabłka Adama i zatrzymująca się tuż przy dzisiejszej ranie.

- Co tak? – Ścisnął drugi sutek, jednocześnie wbijając kolano pomiędzy nogi chłopaka. Jego erekcja wyczuwalna była nawet przez spodnie. – Powiedz to! – zażądał.

Jęknął przeciągle. Rozkosz falami przelewał się w nim, a on jak najszybciej chciał dotrzeć do momentu kulminacyjnego, lecz jak widać jego kochanek miał innego plany.

- Praaa… - Z podniecenia trudno było mu mówić, wiedział jednak, że Mihawk nie ruszy dalej, póki nie otrzyma odpowiedzi. – Pragnę… Cię… Zróbmy to!

Jastrzębiooki zaśmiał się cicho, po czym, niemal rzuciwszy się na młodzika, przyssał się do miejsca, które kilka godzin wcześniej popieścił jego własny miecz.

- Jak sobie życzysz. – Oblizał usta, rozkoszując się metalicznym posmakiem. Zoro nie tylko pachniał stalą, co już go podniecało, ale też tak smakował. – Uległy jak zawsze.

Ściągając koszulę patrzył, jak z nowo otwartej rany sączy się krew. Szybko pozbył się niepotrzebnej części garderoby i znów pochylił się nad chłopakiem, by zlizać płynącą ciecz. Zoro zadygotał, co zdecydowanie spodobało się mężczyźnie.

- Ślicznie się rumienisz, wiesz? – zapytał, widząc żar buchający z policzków byłego Łowcy Piratów.

Na te słowa, zielonowłosy pokrył się jeszcze intensywniejszą czerwienią i nawet spróbował zrzucić pirata z siebie, by bardziej dać wyraz swojemu niezadowoleniu, niż z zamiarem przerwania pieszczot.

- Spieprzaj.

- No już, już. – Shichibukai znów pocałował młodzieniaszka, nic sobie nie robiąc z jego oburzenia. – Spokojnie, wolę cię słodkim, niż buńczucznym.

Wiedział jak go zdenerwować. Tym razem gniew Zoro był na tyle intensywny, że zrezygnowałby nawet z zajebistego seksu, byleby tylko nie dać żadnej przyjemności mężczyźnie, gdyby nie… Jego przyrodzenie, które właśnie przestało słuchać głowy i kierowało się teraz instynktem oraz pierwotną chucią. Emocje te obudziła ręka Migawka, pieszcząca przez spodnie twardniejącego członka partnera. Roronoa nie miał innego wyboru, jak tylko oddać się ogarniającej go przyjemności. Zawsze bardziej przypominał zwierzę niż człowieka, a wiadomo, że zwierzęta reagują instynktownie. Jeśli im dobrze – zostają.

Dracule Mihawk dobrze o tym wiedział. Wytresowanie Roronoy Zoro nie zabrało mu dużo czasu.

- O tak, teraz zdecydowanie lepiej.

Nie chcąc, by chłopak doszedł zbyt szybko, bo znów mogłaby się odezwać jego zraniona duma, zabrał rękę, pragnąc kontynuować to, co zaczął wcześniej. Powrócił do pieszczenia językiem szyi kochanka, po czym zaczął schodzić niżej, pozostawiając za sobą strużkę śliny. Zatrzymał się przy obojczykach, poświęcając im więcej uwagi i zostawiając okrągłą czerwoną pamiątkę na jednym z nich. Ruszył dalej, co jakiś czas zahaczając zębami o opaloną skórę. Zawsze w takim momencie Zoro pojękiwał cicho i zaciskał ręce na prześcieradle. W końcu dotarł do sutków, które potraktował wyjątkowo. Na początek zatoczył kółka wokół każdego z wrażliwych miejsc, cały czas drugi pocierając kciukiem w rytm sapań zielonowłosego, które z każdą chwilą przybierały na sile. Potem ssał i gryzł na zmianę, samemu mrucząc z przyjemności, kiedy do jego nozdrzy dolatywał subtelny zapach stali zmieszany z nutą pożądania.

Najchętniej ruszyłby w dalszą drogę, lecz czekał na wyraźny sygnał ze strony Zoro. Zresztą przedłużanie przyjemności tylko potęgowało ostateczne doznania. Roronoa chyba był jednak innego zdania, bo zaczął wypychać biodra w nerwowym geście, jakby pokazując, gdzie Jastrzębiooki powinien zmierzać. Mihawk zachichotał, po raz ostatni przygryzł pieszczony właśnie sutek, by kontynuować swoją wędrówkę. Dalszym drogowskazem była blizna. Wodził po niej językiem, od czasu do czasu całując, bądź też przygryzając. Zostawiał po sobie czerwone ślady, niczym pamiątki, których Zoro tak szybko na pewno się nie pozbędzie.

Nagle został zatrzymany przez przeszkodę w postaci spodni byłego Łowcy Piratów.

- A cóż my tu mamy? – Wyprostował się, by spojrzeć w twarz zasnutą mgłą rozkoszy.

Zoro oddychał szybko i płytko, ledwie panował nad własnymi odruchami, a brak dalszych posunięć ze strony Mihawka tylko go rozsierdził. Szermierz ewidentnie chciał go dzisiaj wkurzyć!

- Ściągaj je! – zażądał, ponowienie wypinając biodra.

- Aż tak chcesz, żebym cię przeleciał? – Z rozbawieniem zaczął majstrować przy guzikach. Podniecenie i jemu zaczynało ciążyć, więc uporał się z tym dość szybko i wkrótce młody pirat został jedynie w samych bokserkach. Tych jednak Jastrzębiooki nie miał zamiaru tak szybko się pozbywać. Wtulił nos w widoczne uwypuklenie, wciągając wyjątkowy zapach swojego, od niedawna pełnoletniego, kochanka. Dwudzieste urodziny Zoro obchodzili dość… uroczyście, a treningi trzeba było zawiesić na trzy dni, bo jubilat nie był w stanie zwlec się z łóżka. Tym razem chciał być delikatniejszy, w końcu zaczynał też czerpać przyjemność z tych drugich potyczek.

Przejechał językiem po wyraźnie odbijającym się pod nim członku, pieszcząc przyrodzenie młodszego mężczyzn przez materiał. Zassał się w kilku miejscach, wywołując u Zoro spazmy rozkoszy. Zielonowłosy był w rozterce. Nie chciał by to się kiedykolwiek skończyło, jednak pragnął też dalszych „atrakcji”, jakie z całą pewnością przygotował dla niego nauczyciel. W międzyczasie Mihawk pozwolił w końcu działać swoim dłoniom. Jedna z nich wślizgnęła się pod ciemny materiał i zaczęła ugniatać kształtne pośladki, druga masowała jądra chłopaka.

Jęki Roronoy przedostawały się nawet przez zaciśnięte zęby. Na nic zdawały się próby, by nie czuć się tak cudownie. Strategiczna część jego ciała, nad którą miał najmniejszą kontrolę, i tak wyraźnie dawała znać w jakim stanie znajduje się jej właściciel, niemal rozrywając szwy bokserek. Mając dość zabawy w kotka i myszkę, wplótł palce w czarne, niczym krucze skrzydła, włosy i delikatnie pociągnął Mihawka w górę. Zaintrygowany tą nagłą aktywnością ze strony chłopaka, Jastrzębiooki pozwolił sobą kierować. Zastanawiał się, do czego to doprowadzi.

Tymczasem Zoro mając twarz nauczyciela naprzeciwko własnej, łapczywie wbił się w te usta, które niejednokrotnie się z niego naigrywały, ale też wywoływały fale rozkoszy. Nie siląc się na delikatność, wsunął język do ich wnętrza, po czym przesunął nim najpierw po podniebieniu, a później po zębach. W końcu przerwał pocałunek i odsunął się od kochanka, ciągnąc za sobą wąską stróżkę śliny.

- Pieprz mnie – wydyszał, zapatrzony w fascynujące złote oczy. Mógłby przysiąc, że błyszczały niczym gwiazdy na niebie.

Właściwie mógł się tego spodziewać, lecz i tak nie mógł pohamować śmiechu oraz drobnej złośliwości.

- Tego chcesz? – Bez ostrzeżenia włożył od razu dwa palce w otwór Roronoy, co wywołało u chłopaka grymas bólu, jednak tylko chwilowy, bo Dracule niemal od razu znalazł drogę do najwrażliwszego miejsca, rekompensując niedogodność ekstazą, obejmującą z wolna całe ciało młodego pirata.

Lecz najwidoczniej nie tego oczekiwał, bo kiedy odzyskał kontrolę nad własnymi członkami, pokręcił przecząco głową.

- Nie tego.

- A czego? – Dołożył trzeci palec.

Tym razem to Zoro uśmiechnął się wrednie.

- Tego. – Przejechał stopą po kroczu nauczyciela, z mściwą satysfakcją wyczuwając, że mężczyźnie owy zabieg zdecydowanie się spodobał.

Na reakcję nie musiał długo czekać. Jastrzębiooki wstał i cały czas patrząc na rozpalonego młodzika, zaczął zdejmować spodnie. Potem, bez zbędnego ociągania, pozbawił i Zoro resztek odzieży, uwalniając w końcu nabrzmiałego członka.

- Chcesz, to do staniesz. – Przejechał językiem po wargach.

Jednym szybkim ruchem wszedł w Roronoę od razu cały i od razu uderzając w jego prostatę. Zoro na moment zabrakło tchu, a próba ustabilizowania oddechu od samego początku skazana była na porażkę. Dracule nawet nie zaczekał aż kochanek się przyzwyczai, tylko od razu zaczął się ruszać, miarowo uderzając we wrażliwe miejsce.

Zielonowłosy łapał powietrze płytkimi, urywanymi haustami, koncentrując się na przyjemności ogarniającej coraz szybciej całe jego ciało. Brutalność Mihawka bardzo mu się podobała. Dzikość, z jaką się w niego wbijał odbierała zmysły i tylko potęgowała rozkosz chcąc więcej, kiedy Shichibukai zajęty był jego tyłkiem, on sam złapał za własnego penisa i zaczął poruszać ręką w rytm ruchów nauczyciela.

Gorące wnętrze chłopaka dawało mu tyle przyjemności, a widok masturbującego się Zoro, dokładnie w czasie, gdy on sam go pieprzył, tylko dodawała smaczku i sprawiała, że punkt kulminacyjny zbliżał się coraz to większymi krokami.

Zielonowłosy chyba był podobnego zdania, bo coraz szybciej poruszał ręką, jęcząc głośno. W pewnym momencie Mihawk wyczuł, że młody jest już na skraju i lada chwila wystrzeli. Nie chciał, by Zoro doszedł przed nim, więc strącił nadal ciężko pracującą dłoń chłopaka i mocno zacisnął na jego penisie własne pięć palców.

- Zaczekaj na mnie…

Roronoa wrzasnął, ale nieprzyjemne uczucie utrzymało się jedynie przez chwilę. Ból rozchodzący się w dolnych partiach ciała był nawet przyjemny, pozwolił więc Jastrzębiookiemu działać dalej.

Mężczyzna chętnie skorzystał z pozwolenia, ponownie przyspieszając. Ani na chwilę nie wypuścił członka kochanka z dłoni. W końcu i on zrozumiał, że finał już blisko. Przyspieszył, rozluźniając uścisk na przyrodzeniu Roronoy i zamieniając kajdany sprzed chwili na delikatny masaż. Kilka ruchów wystarczyło, by obaj mężczyźni doszli w tym samym momencie, brudząc się nawzajem białą substancją.

Kiedy ostatnie spazmy orgazmu opuściły jego ciało, Mihawk, bez zwracania większej uwagi na wciąż pogrążonego w krainie rozkoszy kochanka, wyszedł z niego, po czym ruszył pod prysznic.

- Powtórka jak wrócę? – Wychodząc oparł się jeszcze o framugę, rozbawiony świadomością, że Zoro teraz niczego mu nie odmówi.

Nocną ciszę przerywało jedynie ciche posapywanie śpiącego obok Mihawka i krzyki oszalałych Humandrilli. Przekręcił się na drugi bok, lecz mimo całego zmęczenia ogarniającego jego ciało, sen nie nadchodził. Kiedy Dracule wrócił spod prysznica zrobili to jeszcze dwa razy, lecz to nie ból, jaki odczuwał przy każdym ruchu, i który jutro pewnie sprawi, że trening będzie mordęgą większą niż zwykle, nie pozwalał mu zasnąć. Odpowiedzialne za to były słowa, jakie Shichibukai wypowiedział podczas ich stosunku.

Uległy jak zawsze.

Zarejestrował je bardziej podświadomie, niż naprawdę zwrócił na nie uwagę. Przynajmniej wtedy. Teraz jednak krążyły mu po głowie nie dając spokoju.

Zaczęli ze sobą sypiać jakieś pół roku po jego trafieniu na wyspę. I choć po pierwszym razie miał ochotę spalić się ze wstydu, nie potrafił zrezygnować z tych wieczorów, a często i nocy wypełnionych przyjemnością.

Lecz ostatnio coraz częściej nachodziła go myśl, że robi źle. I wcale nie chodziło o to, że pierzy się z facetem – dawno odkrył, że penis między nogami zdecydowanie bardziej działa na jego układ krwionośny, niż nawet największy biust. Głównym powodem rozterek był fakt, że robi to właśnie z TYM facetem.

Mihawk poruszył się przez sen, a za chwilę ciężka ręka objęła go władczo w pasie, przyciągając do śniącego mężczyzny. Pozwolił na to, świadom, że próba wyrwania się najprawdopodobniej obudziłaby pirata, a rozbudzony Dracule, to napalony Dracule.

Uległy jak zawsze.

W tym momencie jakoś nie miał nastroju na kolejną dawkę łóżkowych przepychanek. Ułożył się zatem wygodniej, wciąż zastanawiając się, jakim cudem los wpakował go w tak chory układ. Już sam fakt, że uczył się od człowieka, którego obiecał pokonać był porąbany, a jeśli dołożyć do tego pieprzenie się, jak para królików, to wychodziło z tego niezłe wyzwanie dla dobrego psychiatry.

Uległy jak zawsze.

Coś zdecydowanie było nie tak.

- Nie śpisz? – Usłyszał tuż przy uchu zaspany głos. Widać jego wiercenie było gwałtowniejsze niż mu się zdawało. – Nie możesz zasnąć? – Mihawk przygryzł płatek, ten sam, w którym znajdowały się trzy złote kolczyki. Ciche brzęczenie rozniosło się po całym pokoju, na dobre odpędzając sen od obu mężczyzn. – Opowiedzieć ci bajkę na dobranoc?

- Obej… - nie zdążył dokończyć, bo szermierz po prostu w niego wszedł, i jakby nigdy nic zaczął się ruszać.

Uległy jak zawsze.

Nigdy w życiu nie czuł większej wściekłości niż wtedy, gdy wypełnione pogardą złote oczy patrzyły na niego z góry, a ostrze Yoru boleśnie wbijało się w jego podbródek. Złość obejmowała go całego, każdą komórkę, szukając ujścia w zaciskanych pięściach, w paznokciach przebijających skórę, w trących o siebie zębach. Chciał krzyczeć, wrzeszczeć, a w końcu płakać z bezsilności i coraz większego gniewu, bo przecież było już tak blisko! Trafił go! Naprawdę go trafił! Wysmarowany krwią policzek Shichibukai był tego najlepszym dowodem. Wado Ichimonji przeciął skórę i zapewne ciąłby dalej, zapewniając swojemu właścicielowi zwycięstwo w tym pojedynku, jednak… Przeciwnik znów okazał się lepszy. Wystarczył jeden półobrót Mihawka i mieczem karmionym krwią został Kokutō Yoru, tym samym eliminując Roronoę z dalszej walki.

Prawy bok rwał niemiłosiernie, koszulka nasiąkała gorącą cieszą, która po wystygnięciu na mroźnym powietrzu krzepła, sprawiając tym samym, że ubranie sztywniało, dodatkowo podrażniając ranę, lecz nawet ból nie mógł się równać z poczuciem poniżenia i wstydu.

- Coraz bardziej zawodzę się na tobie, Roronoa Zoro. Człowiek, którego zdecydowałem się uczyć, powinien być więcej wart.

Jednym zgrabnym ruchem schował miecz do pochwy na plecach i zamiatając powietrze dookoła swoim nieodłącznym płaszczem, ruszył w stronę zamku.

- Radzę ci się pospieszyć. – Nie zatrzymał się ani na moment. – Humandrille przyciąga zapach krwi.

Podniósł się z ziemi, opadając jednak zaraz na kolana. Świat zawirował, by na jedną krótką przerażającą chwilę pogrążyć się w ciemności. Kiedy w końcu wzrok zaczął funkcjonować w miarę poprawnie, zamazane pozostały jedynie kontury, z całej siły uderzył pięścią o wystające kamienie. Skóra na kostkach została zdarta w przeciągu kilku sekund, a place zesztywniały na polecenie porażonych receptorów nerwowych. Tylko wizja połamanych kości, jeszcze bardziej zmniejszających jego szanse na wygranie z Mihawkiem, powstrzymały młodego szermierza przed kolejnym uderzeniem.

- Kurwa! Kurwa! Kurwa mać!

Przyspieszone oddechy dwóch mężczyzn, mieszały się z szelestem zrzucanych naprędce ubrań i skrzypieniem, wykorzystywanego we wiadomym celu, łóżka.

Mihawk pozbywszy się uwierającej już go koszuli, usiadł okrakiem na kochanku, specjalnie podrażając jego przyrodzenie własnym, i zaczął wodzić dłońmi po doskonale umięśnionym ciele byłego Łowcy Piratów. Biały bandaż, jakim owinięty był brzuch Zoro, idealnie kontrastujący z opaloną skórą podniecał go jeszcze bardziej. Miał ochotę go zerwać i przejechać językiem po dopiero zaślepionej ranie tak, by poczuć smak krwi. Poczynił już nawet pierwsze kroki w celu realizacji swojego planu, mianowicie zaczął obmacywać tkaninę, szukając miejsca, w którym Perona zawiązała tą swoją firmową kokardę. Nie zaprzestał jednak drugą dłonią pieścić torsu młodego partnera, a to wszystko przy akompaniamencie cichych jęków, jakim Zoro nie chciał pozwolić się wydostać, a które i tak znajdowały ujście.

Przy kolejnym „achhhhh”, Jastrzębiooki zabrał ręce, ku widocznemu niezadowoleniu zielonowłosego, objawiającego się pełnym wyrzuty spojrzeniem, spod półprzymkniętych powiek.

- Co? – Zaczął poruszać biodrami, znów podrażniając najbardziej wrażliwe miejsce na ciele mężczyzny. Dotyk, nawet przez dość grubą warstwę materiału, był na tyle intensywny, że momentalnie policzki Roronoy wybuchły gorącem, a na czole bosmana Słomianych Kapeluszy wystąpiły kropelki potu. – Chciałbyś jeszcze? – Na samym Mihawku to również robiło wrażenie, lecz zdecydowanie lepiej potrafił się kontrolować niż napalony dwudziestolatek. Dlatego, licząc się z konsekwencjami, odrobinę przyspieszył.

Z ust Zoro wydobył się niezrozumiały charkot.

- Słucham. – Bawił się guzikiem od jego spodni, nie odpinając go jednak, podobnie jak rozporka, o który też nie raz i nie dwa zahaczył kciukiem.

Znów usłyszał coś pomiędzy jękiem, a westchnieniem.

- Nie rozumiem… Musisz bardziej się postarać. – Zabrał ręce, kładąc je sobie na kolanach.

- Ch… Ch… C…

- No idzie ci coraz lepiej…

- Ch…Chcę! – W końcu wykrzyczał to, co z takim zaangażowaniem próbował wyciągnąć z niego Mihawk, lecz mężczyzna nie zamierzał na tym poprzestać. Jeszcze szczeniak pomyśli, że wygrał, a jedynym zwycięzcą w tym pojedynku może być on! Zresztą nie tylko w tym…

-Ale co chcesz? – Oblizał palec wskazujący i zaczął kreślić nim kółka wokół nabrzmiałych sutków kochanka, wywołując tym samym u niego kolejne spazmy rozkoszy. – Musisz być bardziej dokładny. – Cały czas poruszał biodrami.

- Chcę… - Uczucie podniecenia między nogami rosło z każdą chwilą, a dłoń wędrująca po jego klatce piersiowej jeszcze bardziej uniemożliwiała skoncentrowanie się chociaż na moment. – Tego! – Jakim cudem udało mu się ponownie krzyknąć, stanowiło zagadkę również dla niego.

- To znaczy?

Jastrzębiooki znów zabrał rękę, w zamian poruszając biodrami jeszcze intensywniej. Świetnie się bawił.

Czego zdecydowanie nie można było powiedzieć o Zoro. Zielonowłosemu, od różnorodności i natężenia bodźców, kręciło się już w głowie. Musiał się naprawdę skupić, żeby zrozumieć, co Mihawk do niego mówi. Jeszcze większego skupienia wymagało sklecenie odpowiedzi. Tym bardziej, że penis boleśnie napierał już na materiał spodni, domagając się bardziej bezpośredniego dotyku. I chyba ten ból właśnie na chwilę go otrzeźwił, bo zdołał wysapać:

- Żebyś… Mnie… Dotykał…

Kiedy dotarło do niego, co właśnie powiedział, momentalnie spłonął rumieńcem wstydu, a tymczasem Shichibukai, po raz kolejny tego wieczora, położył dłonie na klatce piersiowej chłopaka i zaczął gładzić nimi pokrytą potem skórę.

- W ten sposób? – Ścisnął sutki. Oba na raz.

Głośny jęk tym razem, wystarczył mu za odpowiedź.

- Wiesz… - Pochylił się nad obojczykiem pirata, po czym musnął go językiem. – Ty chyba naprawdę lubisz być na dole… W każdej sytuacji.

Momentalnie całe podniecenie z niego wyparowało, ustępując miejsca tej samej złości, jaką odczuwał jeszcze kilka godzin temu, gdy krew na policzku Mihawka zwolna krzepła. Jednym zgrabnym ruchem wyślizgnął się spod mężczyzny, przewracając go na plecy i samemu zawisając nad nim. Ręce oparł o barki Shichibukai, przygważdżając tym samym pirata do łóżka, skutecznie ograniczając zakres ruchów, jakie ten mógł w tej chwili wykonać.

- Nigdy – wycedził przez zaciśnięte zęby – tak nie mów.

Po pierwszym szoku wywołanym reakcją byłego Łowcy Piratów zaczął się śmiać. Taki obrót sprawy podniecił go jeszcze bardziej. W końcu niecodziennie Zoro pozwalał sobie na tego typu wybuchy i był ciekaw, co się wydarzy dalej.

- Śmieszy cię to? – warczał, obnażając zęby niczym dzikie zwierzę rozzłoszczone przez myśliwego

- Jeśli mam być szczery to troszeczkę. – Jednak w tym wypadku myśliwy nie był głupcem, dopiero rozpoczynającym swoją przygodę z polowaniem. – Tak często patrzyłem na ciebie z góry, że nie sądziłem, iż jesteś w stanie się podnieść. – Wręcz przeciwnie, tym razem to stary wyga, któremu zwykłe łowy przestały dostarczać wystarczającej ilości rozrywki i postanowił podnieść stawkę. Balansowanie na granicy wyraźnie stanowiło dla niego radość.

- A co, jeśli pokażę ci, że ja też potrafię dominować?

- Mówisz? – Uniósł brwi w geście niedowierzania, w duchu zaśmiewając się z drgającej na czole Zoro żyłki. Wewnątrz zielonowłosego gniew walczył z irytacją.

- Przekonasz się! – wrzasnął.

- Czek… - Nie dane mu było dokończyć, bo chłopak zamknął mu usta pocałunkiem. Dość mocnym, zachłannym, niczym nie przypominającym ich dotychczasowych pieszczot. Tak, jakby chciał pokazać, że on tu teraz rządzi, i nawet nieźle mu szło, lecz Jastrzębiooki nie mógł pozwolić, żeby ego młodzika już na samym początku za bardzo urosło. Chwilę rozkoszował się nowym doznaniem, a kiedy pewność Roronoy weszła na kolejny poziom, zaczął najpierw niezauważalnie, a potem coraz bardziej bezpośrednio, przejmować kontrolę. Nawykłe do posłuszeństwa w takich chwilach ciało chłopaka początkowo poddało się biegowi sytuacji i Mihawk nawet uśmiechnął się lekko pewien zwycięstwa. Kolejnego. Srodze się jednak zawiódł, bo kiedy próbował się wyrwać, uścisk Zoro przybrał na sile, po czym zielonowłosy przerwał pocałunek, z wyraźnym obrzydzeniem wycierając usta ramieniem.

- Twardy jesteś. – Z uznaniem pokiwał głową, odliczając w myślach 1:0 dla Zoro.

Nie wiadomo czy pochwała w jakiś sposób wpłynęła na zielonowłosego, bo najpierw obrzucił mężczyznę najbardziej przerażającym ze wszystkich swoich spojrzeń, a później uśmiechnął się uśmiechem, który załoga ochrzciła mianem „wyszczerz mordercy”.

- Powiedziałem ci, że to ja dzisiaj wygram.

- Ale ja mówiłem o tym… - Kolanem trącił krocze partnera, które złamana duma uśpiła zaledwie na moment, a dotyk szybko przywrócił je do stanu „sprzed”.

Zoro syknął, mocniej wbijając zupełnie nieświadomie paznokcie w barki Mihawka, na co ten tylko oblizał wargi, ponawiając całą operację jeszcze raz.

- Przestań! – wysapał, czując jak krople potu zbierają mu się nad górną wargą, a uczucie przyjemności rozchodzące się po całym ciele zaburza koncentrację.

- Bo co? – Przejechał kolanem po raz trzeci. Nie uzyskał jednak odpowiedzi, bo Roronoa, pomimo iż orłem z dedukcji nigdy nie był, raczej zdał sobie sprawę, że samymi słowami nie powstrzyma kochanka, dlatego też nachylił się nad nim, po czym przejechał nosem po gardle Jastrzębiookiego.

Gorące powietrze omiotło delikatną skórę, wywołując u mężczyzny gęsią skórkę i wybijając go z rytmu, co Zoro skwapliwie wykorzystał. Wolny od niewygodnych pobudzeń, całą uwagę skupił na partnerze. Wysunął język, znacząc na torsie Shichibukai przebytą drogę. Schodził coraz niżej i niżej, trochę nieudolnie odtwarzając to, co Mihawk robił z nim niemal każdego wieczora.

Jastrzębiooki musiał przyznać, że jak na pierwszy raz nie szło mu nawet tak źle. Braki w doświadczeniu nadrabiał gorliwością, z jaką przesuwał językiem czy ssał sutki. Było mu dobrze, więc poddał się temu pewien, że na końcu i tak wygra. Jednak w pieszczotach Roronoy czegoś mu brakowało.

- Użyj rąk do cholery!

Zielonowłosy oderwał się od obsypywanego pocałunkami brzucha, rzucając pełne niezrozumienia spojrzenie w stronę kochanka. Jastrzębiooki jęknął bynajmniej nie z przyjemności. Jacy ci młodzi potrafią być głupi! Dobrze, że zwykle nadrabiali temperamentem.

- Jesteś szermierzem! Chyba ręce masz najbardziej wyćwiczone!

Kolejne, niezbyt rozumne spojrzenie, tym razem jakby podszyte nutką podejrzenia.

- Nie bój się, nie ucieknę ci. To niehonorowe…

Wzmianka o honorze najwidoczniej przekonała bosmana Słomianych Kapeluszy, bo zabrał ręce. Mihawk tylko na to czekał. Chwycił oddalające się nadgarstki, i nim chłopak zdążył oskarżyć go o kłamstwo, położył sobie obie dłonie na bokach, mrucząc przy tym z zadowoleniem, kiedy kolejne wrażliwe miejsca jego ciała dostały to, co tak naprawdę im się należało.

- O tak!

Zwinne, choć trochę nieporadne, palce, zaczęły muskać okolice żeber. Widać nie zawsze Zoro potrzebował kilku minut, żeby zrozumieć nawet prostą rzecz, jeśli ta nie była związana z szermierką, oczywiście. Co dziwne, w tej kwestii reagował zawsze instynktownie, zupełnie jakby chłonął wiedzę całym swoim ciałem. Z każdym innym zagadnieniem… No cóż, bywało różnie, ale jak widać i czuć, seks zaczynał dorównywać szermierce.

Kiedy ręce zajęte były górną częścią torsu Jastrzębiookiego, język Zoro schodził niżej, otoczył kółkiem pępek, zostawiając za sobą mokry ślad, który schnąc, stawał się coraz zimniejszy, wywołując tym samym falę dreszczy, wstrząsającą umięśnionym ciałem.

Wreszcie zielonowłosy dotarł do granicy, jaką wyznaczały spodnie. Zatrzymał się niepewny co teraz. Z jednej strony chciał iść dalej, pokazać, że jest zdolny wygrać. Czuł, że od tego sporo zależy, jeśli nie powodzenie całego jego treningu. Z drugiej…

- I co? – Wahanie chłopaka trochę go zdenerwowało. Zaczynał już odpływać, jeszcze trochę odkładając ostateczny cios, mający zapewnić mu zwycięstwo na bliżej nieokreśloną przyszłość. – Wiedziałem, że mocny jesteś tylko w gębie. Zaraz ci pokażę jak to się robi! – Spróbował się podnieść, ale silne ramię przygwoździło go do łóżka. W czarnych oczach zapłonął nieznany mu do tej pory ogień.

Kurwa! Nie było żadnej drugiej strony!

Wolną dłonią odpiął guzik spodni Mihawka, a kiedy uznał, że mężczyzna jednak nie będzie się wyrywał, zabrał drugą rękę, zsuwając się nieco tak, by jego twarz znalazła się na wysokości krocza pirata. Zębami chwycił za zamek, rozpinając rozporek i uwalniając pokaźnych rozmiarów członka. Mihawk bardzo rzadko nosił bieliznę i ten fetysz działał na Zoro całkiem nieźle. Wkrótce spodnie znalazły się na podłodze.

Patrzył na sterczącą męskość nauczyciela, czując jak i jemu coraz bardziej brakuje miejsca w spodniach. Niepewnie przejechał językiem po główne. Miał nadzieję, że w choć niewielkim stopniu udaje mu się odtworzyć ruchy Jastrzębiookiego. Po raz pierwszy miał komuś obciągnąć. Zwykle to jego penis był w czyichś ustach.

Włożył całe przyrodzenie Mihawka do ust i zaczął ruszać głową w przód i w tył, co jakiś czas zaciskając zęby, niezbyt mocno, na czerwonej główce. Gładził też językiem napięte żyłki, otwartymi dłońmi masował biodra kochanka. Starał się sprawić mu jak najwięcej przyjemności, jednak reakcje Mihawka w żaden sposób nie wskazywały na to, że mu się podoba. Zamiast spodziewanych jęków, do uszu Zoro dochodziły westchnienia, nie mające nic wspólnego z rozkoszą, a raczej stanowiące jasny dowód na ogarniająca mężczyznę nudę. Zachowanie Jastrzębiookiego przez cały czas nie zmieniło się ani o jotę, nadal pozostawał niewzruszony. Nie pomogło nawet drażnienie jąder mężczyzny. Jedyne co otrzymał w zamian, to jeszcze bardziej nerwowe westchnienia. W końcu Mihawk podniósł się na łokciach, po czym obrzucił chłopaka wymownym spojrzeniem.

- Naprawdę kiepski z ciebie uczeń… - Chwycił go za włosy i pociągnął w stronę swojej twarzy. – Pokazać ci jak to się robi? – pytając, wytarł ślinę cieknącą z kącika ust byłego Łowcy Piratów, jednocześnie znów drażniąc kolanem jego przyrodzenie.

W normalnych okolicznościach pewnie by uległ i Mihawk mógłby z nim zrobić wszystko, na co miałby ochotę, lecz dziś samokontrolę nad własnym ciałem pomagał mu zachować gniew, który wzmianka o kiepskim uczniu tylko podsyciła, rozpalając na nowo przygasające ognisko. Dlatego czym prędzej odsunął się od mężczyzny, manewrując przy swoim pasku.

- Jeszcze się przekonasz, czego się nauczyłem… - Ułamek sekundy zajęło mu przejechanie językiem po ustach kochanka, a potem znów znalazł się z twarzą na wysokości jego krocza. W międzyczasie zdążył też pozbyć się spodni i teraz obaj byli już nadzy.

Tylko wrodzone, dopracowane przez lata opanowanie, utrzymało go w miejscu i powstrzymało przed rzuceniem się na Roronoę niczym wygłodniałe zwierzę. Ciało chłopaka działało na niego niczym najlepszy afrodyzjak, jednak przecież chciał mu dać nauczkę, pokazać jak boli odebranie zwycięstwa, którego jest już się niemal pewnym. Ale żeby tak się stało, musiał wybrać właściwy moment, a ten jeszcze nie nadszedł. Wygodniej ułożył się na poduszkach, wbijając wzrok w sufit.

Ponownie poczuł jak gorące, wilgotne usta Zoro, otulają jego penisa i chociaż jakaś przyjemność z tego płynęła, młodzikowi daleko było do wcześniejszych kochanków Jastrzębiookiego. Był po prostu kiepski, lecz wystarczyło kilka wykonanych przez chłopaka ruchów, by mężczyzna odczuł różnicę. Zielonowłosy zaczął trafiać dokładnie w jego wrażliwe punkty, zaciskając usta dokładnie tam, gdzie trzeba było. W dodatku pomagał sobie też ręką, przesuwającą się po całym trzonie w idealnym tempie. No prawie idealnym. Do perfekcji wcale tak dużo mu nie brakowało. Na ciele Mihawka pojawiła się gęsia skórka, wywołana kolejnymi doznaniami, a głos z trudem utrzymywał się w krtani, kiedy młody po raz kolejny kręcił czubkiem języka kółka wokół purpurowego żołędzia, a ręka zaciskała się u nasady, drażniąc jądra.

Póki jeszcze był w stanie panować nad własnymi odruchami, a limit zbliżał się nieubłaganie, uniósł głowę, by poznać przyczynę nagłych umiejętności chłopaka. Kiedy jego wzrok napotkał Roronoę, momentalnie zaschło mu w ustach, a penis stał się jeszcze twardszy, o ile to w ogóle było możliwe.

Wyczuwając, że nauczyciel się na niego patrzy, uśmiechnął się wrednie, nie zaszczycając jednakże mężczyzny ani jednym spojrzeniem, zajęty „pracą”.

- I… co…? – wysapał krótkimi, urywanymi oddechami. – Nadal uważasz, że jestem kiepski? – Mówiąc to jeszcze raz przejechał po penisie kochanka, z premedytacją używając więcej siły.

Mihawk opadł na poduszki, zakrywając usta dłonią, by powstrzymać jęki gromadzące się mu w gardle. Ten chłopak… Zadziwiał go niemiłosiernie. Obciągał mu i jednocześnie… Masturbował się!

Mało tego! Wszystkie ruchy, jakie wykonywał na swoim penisie powtarzał na jego członku, tak jakby badał, co mu sprawia najwięcej przyjemności i potem używał tego przeciw niemu! I pewnie tak było.

Nagle ręka Zoro zaczęła przyspieszać potęgując uczucie rozkoszy, jakie i tak powoli rozchodziło się po pieszczonym przez niego ciele. Mimo całego doświadczenia nawet Najlepszy Szermierz na Świecie nie był w stanie kontrolować własnego ciała w stu procentach. Natura zawsze miała ostatnie słowo.

Zoro o tym wiedział. Widział też, że Jastrzębiooki był już na limicie, dlatego teraz skupił się na nim, z premedytacją zaniedbując swojego członka, któremu też już niewiele brakowało. Jeśli jednak kontynuowałby zabawę ze sobą, wygrana przeszłaby mu koło nosa. Zaczął pieścić Shichibukai także drugą ręką, a jęki, jakie wydobywał z siebie kochanek, były niczym pieśń zwiastująca zwycięstwo.

Nie wiedząc skąd w nim tyle śmiałości, nachylił się nad uchem partnera i szepnął:

-Dojdź! Teraz! – Nacisnął główkę i sekundę później jego palce oblepiła biała substancja.

Tymczasem Mihawk próbował złapać oddech. Dawno nie przytrafił mu się taki orgazm, lecz nie miał czasu rozkoszować się nim. Teraz miała się zacząć prawdziwa walka o zwycięstwo. Potknięcie na drodze do wygranej jeszcze o niczym nie przesądzało. Najszybciej jak tylko mógł usiadł i złapał, wciąż twardego penisa chłopaka, próbując przejąć kontrolę. Płonne to były jednak nadzieje, bowiem Zoro tak bardzo nakręciło doprowadzenie nauczyciela do orgazmu, że ledwie poczuł na sobie jego uścisk.  Zamiast poddać się woli Jastrzębiookiego, uśmiechnął się wrednie i nakierował swoje, wciąż całe w spermie, palce na otwór mężczyzny.

Ten, gdy poczuł nacisk w strategicznym miejscu, spróbował się wyrwać, jednak ciało, nadal lekko rozluźnione po wcześniejszym wytrysku, nie reagowało tak szybko. Zresztą pierwotny instynkt był zdecydowanie silniejszy i chęć ponownego spełnienia nie pozwoliła mu walczyć „na poważnie”.

- Nie odważysz się…

Palce Zoro coraz mocniej naciskały na jego odbyt, lecz bez wchodzenia do środka.

- Zakład? – Przejechał językiem po wargach i włożył jeden z trzęsących się placów do wnętrza kochanka. Mimo wszystko zżerały go nerwy. W jednej chwili otoczyło go przyjemne ciepło, a ciałem wstrząsnął dreszcz, że zaraz inna część jego będzie mogła zasmakować tego uczucia. Niezbyt zdając sobie sprawę z tego co robi, zabrał rękę, zastępując ją swoim członkiem. Wbił się mocno od razu wsadzając go całego i dopiero jęk bólu ze strony mężczyzny przywrócił go do rzeczywistości.

- Hej? – Wystraszony poklepał partnera po policzku. Naprawdę bał się, że zrobił mu krzywdę.

Zapiekło, ale nie aż tak mocno, jak mógłby się spodziewać. Zoro z całą pewnością za słabo go przygotował, w dodatku był zbyt brutalny, ale… W tym wszystkim, gdzieś tam na dnie, kryła się przyjemność. Przykryta, co prawda warstwą bólu i tym dziwnym uczuciem, gdy gorąca ciecz spływała mu po udach, lecz z całą pewnością była, a on zaczynał ją czuć. Zwłaszcza, że penis Zoro znajdował się niebezpiecznie blisko jego prostaty.

- W porządku? – Pytanie wyłoniło się niczym z mgły.

- Rety! – Roześmiał się, choć ciągły brak tchu trochę mu w tym przeszkadzał. – Naprawdę fatalny z ciebie uczeń. Nie wiesz, co się robi, kiedy wsadzisz już komuś swojego fiuta do dupy? – Chwycił chłopaka za kark i wbił się w jego usta, drapieżnie, przygryzając wargę tak mocno, że krew pociekła zielonowłosemu po brodzie, a sam Dracule zasmakował w końcu w tym, czego pragnął na samym początku ich dzisiejszej „potyczki”. – Wyjaśnię ci to tylko raz, więc słuchaj! – Cały czas mocno ściskał szyję szermierza, zostawiając na niej sine odciski pięciu długich palców. – Wtedy… Pieprzysz go! Pieprzysz go tak długo i mocno, aż obaj nie oszalejecie z rozkoszy, zrozumiałeś?

Odpowiedź nie stanowiły słowa, lecz silne zmysłowe ruchy Roronoy, który raz po raz wsuwał się i wysuwał z wnętrza nauczyciela. Z każdym pchnięciem trafiał idealnie w jego najczulszy punkt. Mówiły mu o tym palce zaciśnięte na prześcieradle i drgawki obejmujące całe ciało mężczyzny. Wciąż lecąca krew stanowiła idealny lubryka i dodawała nieco pikanterii.

Z czasem, czując jak sam zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością, przyspieszył. Szybsze tempo spodobało się im obydwu i sypialnie wypełniły pomieszane jęki dwóch mężczyzny.

- Dochodzę… - wysapał Zoro pomiędzy kolejnymi pchnięciami. Zaraz potem znieruchomiał, jak najmocniej przyciskając biodra do leżącego pod nim Jastrzębiookiego. Wystrzelił, kończąc w nauczycielu, który tak słodko jęczał, będąc tuż pod nim. Jeśli tak czuł się Mihawk za każdym razem, kiedy uprawiali seks, to nic dziwnego, że zawsze emanował taką pewnością siebie. Bycie na górze naprawdę podbudowywało ego. Gdy skończył, wyczerpany, ale także spełniony jak nigdy dotąd, opadł na łóżko tuż obok kochanka.

Jastrzębiooki czuł jak sperma chłopaka z niego wypływa, a jego penis reagował na to uczucie jeszcze silniejszymi skurczami, mimo to ciągle trochę mu brakowało do spełnienia. Zoro skończył zdecydowanie za wcześnie.

Nie pozostało mu nic innego jak tylko dokończyć samemu. Chwycił swojego penisa i zaczął przesuwać ręką w górę i w dół, czując się trochę jak niespełniony prawiczek. Nagle poczuł czyjąś dłoń na własnej. Zdziwiony obrócił głowę, by napotkać dobroduszne, zaszłe lekką mgiełką, spojrzenie zielonowłosego.

- Dokończę, co zacząłem.

Posłusznie zabrał rękę, pozwalając mu działać. Wystarczyło kilka ruchów, żeby mężczyzna doszedł, a Zoro znów się uśmiechnął

- Wygrałem.

To było jego ostatnie słowo, nim odpłynął w ramiona Morfeusza.

Mihawk nie miał innego wyjścia, jak tylko się zgodzić. Przyciągnął dumnego z siebie zwycięzcę do swojej klatki piersiowej, okrył ich obu kołdrą i sam też pogrążył się w śnie. Co dziwne nie czuł żalu z powodu dzisiejszej przegranej.

Snop iskier poleciał w powietrze, gdy ostrze Yoru ześlizgnęło się po klindze jego miecza. Wykorzystał te ułamki sekund przewagi, by wyprowadzić kolejny cios z przeciwnej strony, lecz Mihawk, czytający mu chyba w myślach, uchylił się przed nim, robiąc krok do tyłu. Zoro stracił równowagę, by nie polecieć i nie zaliczyć bliskiej konfrontacji twarzy z podłożem, wbił Sandai Kitetsu w ziemię, tym samym odsłaniając się praktycznie z każdej strony. Pewnie skończyłby z mieczem radośnie tkwiącym w jego boku, gdyby nie fakt, że i on nauczył się czegoś o Jastrzębiookim podczas ich codziennych treningów. Jego umiejętność przewidywania ruchów przeciwnika z całą pewnością nie była tak dobra, jak ta Mihawka, ale dała radę uratować mu skórę. Uniósł Shusui blokując tym samym cios Yoru, wymierzony prosto w odsłonięty przez niego bok. Nieprzygotowany na taki obrót sprawy Mihawk, pozwolił, aby ręka mu zadrżała, przez co odzyskanie kontroli nad mieczem zajęło mu odrobinę dłużej niż zwykle. Właśnie ten czas miał zamiar wykorzystać Roronoa. Odbił się od ziemi, pozostawiając Sandai Kitetsu. Ten atak był ostatnim, jaki miał zamiar zadać w tej walce. Postawił wszystko na jedną kartę. Wygrana albo przegrana.

Jednak sprawy nie potoczyły się po jego myśli. Mihawk wrócił do typowego dla siebie uścisku zbyt szybko i kiedy Wadō Ichimonji kierowało się wprost na klatkę piersiową mężczyzny, ten postanowił wykonać blok. Rozpędzone ciało Zoro ledwie poczuło blokadę, podbijając rękojeść za pomocą Shusui. Próba utrzymania postawy przez Jastrzębiookiego zaskutkowała szybkim opadnięciem miecza i zderzeniem się jego ostrza z twarzą młodego pirata.

Poczuł przeszywający ból, rozdzierający mu część głowy. Obraz w lewym oku momentalnie zniknął, przejęty przez czerń, a gorąca lepka wydzielina popłynęła po policzku, skapując do uchylonych ust.

Nie przejął się. Atakował dalej. Jedno oko nie jest dużą ceną za wygraną z tym człowiekiem.

Napierał coraz mocniej, ignorując straszliwy ból. Raz jeszcze skrzyżował Shusui z Yoru, i kiedy oba miecze walczyły o dominację Wadō Ichimonji dosięgnął w końcu celu.

Trysnęła krew.

Zawyły pawiany.

Miecze zakończyły swą pieśń.

Patrzył na leżącego pod nim Migawka, a w głowie zamiast wspomnień z odbytej przed chwilą walki, kłębiły się obrazy z ich wspólnej nocy. Tej, w której to on był na górze… Tej, podczas której wygrał. Tak samo jak teraz…

-Wygrałem – wyszeptał, wkładając miecze do pochew.