[Opowiadanie] Uważaj na życzenia. Mogą się spełnić. - Rozdział 1

Tytuł: Uważaj na życzenia. Mogą się spełnić.

Autorka: Piegowata

Korekta:  Kanako

Liczba rozdziałów: 1/?

Gatunek: yuri

Para: NamixSanjiko

Ograniczenaie wiekowe: 12+

Nawet wyczekiwana z dawna spadająca gwiazda może się czasem pomylić.

— Wcale nie rozumiesz kobiecego serca. — Naburmuszyła się Nami, pozwalając by otulił ją szczelniej kocem.

Od ponad godziny siedzieli na balkonie, patrząc w gwiazdy i wyczekując tej jednej, która tak pochłonęła jej uwagę. I chociaż chłód dawał im się we znaki, a dziewczyna raz za razem pociągała nosem, to ani perswazje, ani błagania nie chciały jej stamtąd ściągnąć.

— Zero romantyzmu — zganiła go ponownie, chowając siny nos pod pledem.

— Marzniesz i masz katar. To dla mnie ważniejsze niż gwiazdy. — Musnął ustami jej kark i nie bacząc na protesty wziął na ręce, zawierzając dobrej i zawsze sprawdzonej sile.

— Puść mnie! Czekałam cały rok żeby ją zobaczyć i nie mam zamiaru jej przegapić.

Ignorując jej krzyki, wszedł do nagrzanego pomieszczenia i odetchnął z ulgą, gdy poczuł jak po skostniałych członkach rozchodzi się przyjemne ciepło w towarzystwie charakterystycznego mrowienia.

Niemalże z nabożną czcią postawił ją na puchowym dywanie i pozwolił karcąco trzepnąć się w ramię.

— Black, do cholery! — Tupnęła nogą co tylko dodało jej uroku. — Puść mnie, albo będziesz żałował, że się urodziłeś. — Gdy nie ruszył się z miejsca, wciąż zasłaniając sobą oszklone drzwi, dodała marszcząc nos: – Ogolę cię na łyso, gdy będziesz spał.

Sanji uśmiechnął się półgębkiem i chwycił jej drobną, wciąż lodowato zimną, dłoń, przyciskając ją do ust.

— Nawet jeśli wizja usługiwania ci, gdy leżysz chora w łóżku, jest niezwykle kusząca, to nie mogę pozwolić byś marzła w taką pogodę.

Zaśmiał się w duchu, widząc jej teatralnie zagniewaną minę. Doskonale znał tą drugą stronę Nami, która była słodka i niezwykle dziecinna, a która wyjątkowo często doprowadzała go do bólu głowy.

Rudowłosa popatrzyła na niego buńczucznie i naparła na jego klatkę piersiową, starając się przesunąć swojego strażnika. Parsknął śmiechem, gdy jej próby zakończyły się fiaskiem i wydęła wargę.

— A niech cię, mam nadzieję że kiedyś obudzisz się kobietą — mruknęła, manifestując swoje pełne oburzenie.

Pech chciał, że ze wszystkich życzeń wypowiedzianych w kierunku spadającej gwiazdy, na którą tak czekała rudowłosa, ona postanowiła spędzić to najmniej realne.

*

— Cholera — mruknął, starając się ignorować fakt, ze jego głos zabrzmiał delikatnie, dźwięcznie i znacznie wyżej niż mógł się tego spodziewać. Zamknął oczy i policzył do dziesięciu. Gdy w końcu uchylił powieki spodziewał się zobaczyć nie więcej niż jego pokój i własne, lekko blade odbicie w lustrze. Niestety. Westchnął, potężnie, a jego klatka piersiowa zafalowała, obdarzona parą pokaźnych piersi. Przypatrzył się uważnie swojemu odbiciu. Długie, sięgające wydatnych krągłości, złote włosy spływały miękkimi falami na ramiona, a prosta grzywka sięgała do dobrze mu znanych błękitnych oczu. Zdobił je wachlarz rzęs, które rzucały subtelne cienie na gładkie, mlecznobiałe policzki. Drobną dłonią, która wydawała mu się zdecydowanie zbyt krucha, podniósł złote kosmki do góry i ujrzał niesymetryczne brwi. Wydął usta w triumfalnym uśmiechu. Cóż, przynajmniej to mu z prawdziwego wyglądu pozostało.

Był ładny. Stanowczo mógł przyciągać wzrok. Nie wiedział czy to forma narcyzmu, ale teraz był jedną z tych dziewczyn, za którymi lubił oglądać się na ulicy, dopóki Nami tego nie zauważyła i nie trzepnęła go karcąco w głowę.

— Cholera — powtórzył już znacznie głośniej. Nami. Jak on wytłumaczy swojej dziewczynie, że nagle stał się no cóż... kobietą. Byli parą od trzech lat i nie zamierzał zmarnować tego tylko z powodu zmiany płci. Przez głowę przeleciała mu myśl o groźbie, którą rudowłosa wypowiedziała niespełna tydzień temu, ale odrzucił taką ewentualność. Gwiazdy to tylko ciała niebieskie, a nie wróżki od spełniania życzeń.

Głośne stukanie na korytarzu uświadomiło go o czymś jeszcze. Nawet jeśli Nami nie należała do najbardziej wyrozumiałych istot na ziemi, to był ktoś kto na pewno nie zrozumie jego nagłego przyrostu piersi. Zeff. Jego ojciec właśnie z każdym krokiem zbliżał się coraz bardziej do pokoju, a Sanji nie miał najmniejszych szans na ukrycie swojej przemiany. Gdy stał tak sparaliżowany, nie wiedząc co powinien zrobić, mężczyzna wparował do jego pokoju z ogromnym, błogim uśmiechem na twarzy, którego Black, nigdy wcześniej nie widział i modlił się, by nigdy więcej nie dane mu było go zobaczyć.

— Już wstałaś księżniczko? Śniadanie na stole, jedz szybko, bo się spóźnisz.

Blondyn zamrugał kilka razy, przesuwając z wolna z drewnianej nogi Zeffa na uśmiech pedofila, które pasowały do siebie mniej więcej tak jak strój prima baleriny do Franky’ego. Uświadamiając sobie, że TEN Zeff nazwał go księżniczką, dostał nagłego ataku śmiechu.

Wykrzywił usta w sardoniczny uśmiech. Tu cię mam, staruchu, gustujesz w małych dziewczynkach.

— Emm — otarł kąciki oczu, które zrobiły się wilgotne — nie wydaje ci się, że co nieco się zmieniło?

— Nowa fryzura? Hymm? — Wydawał się być autentycznie przejęty. — Nie wiem, we wszystkim ci ładnie — stwierdził, rozmarzonym wzrokiem patrząc jak Sanji obciąga koszulę, która ledwo zakrywała pośladki i wyszedł, zostawiając go z wcale już nie taką roześmianą miną. Co jest do cholery?! Czy ten stary pryk robi sobie z niego jaja, czy naprawdę nie pamięta, że jeszcze wczoraj kłócił się ze swoim SYNEM w kuchni o potencjalnie przesoloną zupę?

Podniósł się z dywanu i w grobowym nastroju otworzył szafę, gdzieś w podświadomości rejestrując, że kobiety mają strasznie zmienne nastroje, po czym całkowicie popadł w depresję widząc rząd równo ułożonych falbaniastych sukienek, bluzeczek, bucików i torebek.

A gdzie są jego koszule, krawat i marynarka?

Wciągnął na siebie szkolny mundurek, dziwiąc się przy okazji, że szkoła zezwala na noszenie tak kusych spódniczek. Osobiście czuł się półnagi i nawet grube rajstopy nie umniejszały jego dyskomfortu.

Nie mając ochoty na ponowną konfrontacje z Zeffem, wymknął się chyłkiem drzwiami i przeklinając zimny wiatr wślizgujący się pod cienkie ubrania pobiegł do szkoły, by spotkać się z Nami, która, miał taką nadzieję, będzie jego ostoją normalności w tej pochrzanionej sytuacji.