[Opowiadanie] Nostalgia

Tytuł: Nostalgia
Autorka: Piegowata
Korekta: Kanako
Liczba rozdziałów: miniaturka
Gatunek: shounen-ai
Para: AcexSabo
Ograniczenie wiekowe: 12+
Dedykacja: Dla Kanako ;*

Jedyny moment na rachunek sumienia wcale nie chce przyjść.

Siedział z głową Luffy’ego opartą na ramieniu, ciesząc się chłodzącą, morską bryzą, która niosła ukojenie po całodziennych upałach, o czym boleśnie przypominał, wciąż rozgrzany kamień, w którym znalazł sobie oparcie. Przyglądał się gwiazdom. Małym, oddalonym, będących dla niego oznaką wolności. Idealnie widocznych z ich domku na drzewie i wyjątkowo pięknych na pełnym morzu.

Staliśmy się wolni, prawda, Ace?

Tak jak tego pragnęliśmy.

Wygraliśmy.

Chłodny, nocny wiatr wprawił drzewa w delikatny taniec, a przez ich szum przebiło się donośne chrapanie. Zachichotał, wplatając palce w czarne włosy i mierzwiąc je wyzbyty przesadnej delikatności.

Młodszy z braci wymamrotał coś przez sen i mocniej zacisnął dłonie na jego koszulce, śliniąc ją przy tym obficie. Przyjrzał się jego beztroskiej twarzy, wciąż noszącej znamiona dziecinności, ale teraz, gdy zobaczył jego siłę i oddanie jakim darzy go załoga, był pewien, że ominęła go zbyt duża część życia z dala od tej dwójki. Gdzie jeden już nie powróci...

— Tu jesteś. — Piegowaty odgarnął gałąź i przedarł się do Sabo, który leżał na wznak wpatrując się w rozgwieżdżone niebo. Przynajmniej dopóki całego widoku nie przesłoniła mu roześmiana twarz Portgasa. — Szukałem cię.

— Hej, Ace... czy jak zostaniemy piratami to będziemy wolni? — zapytał w odpowiedzi, a widząc jak chłopak energicznie kiwa głową, dodał: — Fajnie jest móc robić co się chce.

Ace usiadł obok niego, obejmując kolana ramionami.

— Co byś chciał zrobić jako pierwsze? — Popatrzył z góry na przyjaciela, który zerknął na niego zaskoczony pytaniem, po czym uciekł wzrokiem, ponownie szukając ukojenia w ciałach niebieskich.

— Nie wiem — skłamał, mając nadzieję, że intensywny czerwony kolor, wpełzający mu na policzki, skutecznie zostanie okryty przez ciemność nocy.

— Nudy — naburmuszył się Portgas, nadymając policzki, jednak jego zły humor zaraz został przerwany. — Patrz, spadająca gwiazda!

Sabo pomyślał życzenie.

Jak zawsze to samo.

Blondyn zamknął oczy, mając nadzieję, że w nocy nie będzie padać. Nie chciało mu się stąd wracać.

Poczuł delikatny ucisk na swoich wargach.

— Co robisz? — wymamrotał zaskoczony bliskością Ace'a

— Nie wiem — przyznał — ale chciałem to zrobić. Nie mogę? — Uśmiechnął się z wyższością, widząc tak żywą reakcję. A nie doczekawszy się protestu, kontynuował.

Przez myśl Sabo przebiegły tylko dwie rzeczy, że tym właśnie jest wolność i że spadająca gwiazda czasem potrafi spełniać życzenia.

A potem był już tylko Portgas.

Portgas popatrzył na wilgotne, lekko rozchylone wargi blondyna, na jego zarumienione policzki i oczy do połowy skryte pod powiekami, wciąż wypełnione niedowierzaniem. Uśmiechnął się ciepło i przyciągnął go do siebie. Wsunął ręce pod niebieską marynarkę i pogładził jego plecy. Może i Ace nie grzeszył inteligencją, ale wiedział kiedy jego przyjaciół coś martwi. Sabo przyjął z wdzięcznością pieszczotę i przywarł do niego całym ciałem...

— Ace.... — jęknął Luffy, dręczony koszmarem.

— Zdaje się, że myślimy o tym samym — mruknął, ponownie przenosząc wzrok na nocne niebo. — Gdzie teraz jesteś, Ace?

— Gdzie mogę być, gdy dwaj moi bracia są tutaj? — Jego ciepły, lekko rozbawiony głos, sprawił, ze niemalże poderwał się na nogi, nie bacząc na Luffy’ego śpiącego mu na ramieniu. Jednak Ace szybko znalazł się przy nich, kucając tak, że znalazł się na wysokości twarzy rewolucjonisty.

— Ace — wzruszenie nadało mu szorstkiego tonu — to sen?

Piegowaty wzruszył ramionami.

— Czy to ważne?

— Nie — przyznał po chwili, a jego odpowiedź została stłumiona przez gorące wargi Portgasa.

Wyplątał palce z włosów Luffy’ego i wplótł je w te nieco dłuższe kosmyki. Przyciągnął go do siebie zachłannie.

Zamruczał z rozkoszy, ciesząc się ponowną bliskością ciała Ace'a.

— Tęskniłem — wyrzucił z siebie, starając się ukryć emocje. Oparł jego czoło na ramieniu, a jeden z czerwonych korali przycisnął do skroni. Poczuł jego ramiona zamykają go w silnym uścisku.

— Zajmij się naszym nierozsądnym braciszkiem – szepnął Portgas, wodząc nosem po policzku i musnąwszy w przelocie jego wargi, poderwał się z ziemi. Odgarnął Luffy’emu spocone włosy z czoła i, wciskając ręce do kieszeni, odwrócił się na pięcie.

— Ace! — Zorientował się, że to jest jedyny moment na rachunek sumienia. — Przepraszam ja... — zamilkł, uświadamiając sobie na plaży nie pozostał nikt poza nim samym i Luffy’m, który wciąż spał w najlepsze — ...że cię nie uratowałem — dokończył w przestrzeń i przygarnął do siebie szczupłe ciało kapitana Słomkowych Kapeluszy.