[Opowiadanie] Krzyk rozpaczy - Rozdział 2

Tytuł: Krzyk rozpaczy
Autorka: Ayo3
Korekta: --
Liczba rozdziałów: 2/6
Gatunek: yaoi, dramat
Para: SanjixZoro, ZoroxKuina
Ograniczenie wiekowe: 18+

Specjalna dedykacja: Dla Pauliś :*

Uwagi: gwałty, psychiczne

W sumie tego rozdziału miało  nie być, ale obiecałam Pauliś, że opublikuję, więc oto jest :D Od razu przepraszam za wszystkie błędy i ogólnie za cały rozdział. Jest straszny. Ja się nawet dziwię, jak zdołałam coś takiego napisać. Miłej, o ile w ogóle można tak to nazwać, lektury.

Idąc przez życie z dobrocią wymalowaną na twarzy,
potykamy się, aby dać się objąć cierpieniu,
które skutecznie eliminuje naszą naiwność.

Krzyk rozpaczy

Rozdział 2: Przesłuchanie

          Patrzył na jego ciało lubieżnym wzrokiem. Musiał przyznać, że facet wygląda wyjątkowo pociągająco, nawet jeśli miał głowę obrośniętą mchem. Plus dochodziła jeszcze ta podniecająca, czerwona substancja. Nie mógł się doczekać aż posiądzie to ciało. Już oczami wyobraźni widział, jak ten mężczyzna wije się w niesamowitej ekstazie bólu. To było to czego najbardziej pożądał.

            Teraz jednak powstrzymywał się przed słodkimi igraszkami, obserwując nieprzytomnego mężczyznę, kajdankami przykutego do ściany. Ręce miał nad głową, a nogi rozszerzone. Oblizał wargi. Jedyne co mu nie pasowało, to ten gówniany medyk, który zaszywał jakby nigdy nim to dzieło sztuki, które tak pięknie eksponowało na torsie Roronoy Zoro. W sumie nie liczył na to, ale teraz wdzięczny był Mihawkowi za takie nieostrożne posunięcie.

            Pozwalał medykowi jednak z bólem robić swoje. W końcu z kim będzie się zabawiał jak ten nie odzyska przytomności. Poza tym był ciekawy tego niezłomnego spojrzenia, które teraz było ukryte pod zamkniętymi powiekami. Aż ciarki chodziły mu po plecach, jak sobie pomyślał, że już niedługo będzie patrzył na niego z nienawiścią i żądzą mordu.

            Rozsiadł się wygodnie za biurkiem. W sumie chyba każdy wiedział, że to przesłuchanie było tak po prostu dla picu. Chciał się po prostu jak najbardziej poznęcać nad ofiarą, aby pamiętała go w każdej chwili dnia i nocy. Czując tę waleczną aurę bijącą z tego umięśnionego ciała tym bardziej wiedział, że przed nim jak na talerzu podano naprawdę wyśmienity kąsek.

            Ledwo podniósł wzrok z ciała mężczyzny na katany, które stały oparte o ścianę, jakby na coś z niecierpliwością czekały. Blondyn rozszerzył usta w wielkim uśmiechu. Dobrze wiedział, że te ostrza chętnie posiekałyby go na plasterki. Przekrzywił triumfalnie usta, przywołując do siebie gestem jednego ze sługusów, który lekko drżąc, podszedł do niego.

            - Tę białą zostawcie mi na pamiątkę, a pozostałe dwie macie stopić – powiedział, wskazując na katany. – Wykonać!

            Sługus od razu się ukłonił i wyniósł z pomieszczenia dwie katany, które w mniemaniu Noira wyglądały teraz jak żałosne imitacje broni. Podszedł do białej, wziął ją i ponownie usiadł na swoim miejscu. Począł bacznie się jej przyglądać.

            - Sprzeciwisz się swojemu panu? – zapytał ją, uśmiechając się wrednie. – Nie masz wyboru, kochana. W końcu od tego jesteś, by zadawać ogromny ból nie ważne komu. Grzeczna dziewczynka.

            Wyjął ją ostrożnie z pochwy. Musiał przyznać, że prezentowała się imponująco. Wręcz biła od niej wściekłość, że ktoś obcy śmiał ją dobyć. Sanji zaśmiał się głośno na co wszyscy w pomieszczeniu zadygotali. Jego śmiech był zimny, jakby pozbawiony wszelkich ludzkich emocji. Sam przed sobą z dumą przyznawał, że jest psycholem. Zbytnio mu to jednak nie przeszkadzało. W końcu sam na wszystko zapracował, a życie było tylko po to, żeby dążyć po trupach do celu. Innymi słowy miał szczęście i cieszył się niezmiernie, że ten niebiański głupiec, o ile w ogóle istnieje, stworzył go takiego jakim jest właśnie teraz.

            Z rozmyślań wyrwały go poszeptywania. Jego ofiara powoli się cuciła. Patrzył jak jego twarz porusza się z bólem. To było właśnie to, na co czekał z taką niecierpliwością. Schował szybko katanę do pochwy i wstał.

            - Wynocha mi stąd! – wrzasnął na obserwatorów, którzy przyjęli to z ulgą i czmychnęli czym prędzej za drzwi. – Ty też się wynoś – warknął na medyka, który nadal pozostawał na swoim miejscu. – Głuchy jesteś, pasożycie? Wynocha!

            - A-ale j-ja jeszcze n-nie s-skończyłem – wyjąkał, spuszczając wzrok ze strachem.

            - Jakbyś się tak nie grzebał, to byś zdążył, a teraz wypierdalaj mi stąd w poskokach – wydarł się już nie na żarty wkurzony, co dzięki bogu zadziałało, bo jeszcze chwila, a nie zawahałby się użyć katany, którą nadal trzymał w rękach.

            Medyk czmychnął szybko w obawie o swoje życie, co w końcu blondynowi pozwoliło być sam na sam ze swoją ofiarą.

            Zoro czuł ból rozchodzący się po całym jego ciele. Najchętniej wrzasnąłby głośno, jednak duma mu na to nie pozwalała. Czuł jak ręce ma przygwożdżone do ściany. Świadomość powoli wracała, wywołując w nim jakąś iskierkę strachu, jednak nie na tyle trwałą, bo zaraz została zmiażdżona przez wolę walki i przetrwania. Powoli przyzwyczajając się do ogromnego bólu, zaczął otwierać oczy.

            Potwornie rozmazana widoczność powoli wracała do swojej pełnej ostrości. W pomieszczeniu oprócz niego był jeszcze jakiś facet z blond włosami, uśmiechający się bezczelnie i kpiąco w jego stronę. Zoro zmierzył go nienawistnym i groźnym spojrzeniem. Zawsze, gdy posyłał tego typu gromy ludzie uciekali w popłochu, jednak ten facet zrobił coś, co go po prostu zaskoczyło i zszokowało zarazem. Blondyn wyglądał, jakby ten gest dawał mu dziką satysfakcję. Zielonowłosy wkurzył się jeszcze bardziej.

            - Tego się właśnie spodziewałem po tobie, Roronoa Zoro – powiedział głosem, który szermierzowi przywodził na myśl jadowite zwierzę. – Och, wypadałoby się przedstawić. Nazywam się Sanji Noir i od tej chwili jestem twoim panem, kundlu.

            Po pomieszczeniu rozległ się głośny śmiech. Zoro pomyślał, że jeszcze nigdy nikt tak bardzo go nie rozbawił. Patrzył na Noira jak na skończonego idiotę. Teraz to jego spojrzenie było pełne satysfakcji, gdy na skroni tego zidiociałego Francuza zaczęła nerwowo pulsować żyłka.

            - Naskoczyć mi możesz, przeklęty żabojadzie – zaśmiał się, patrząc wrogowi prosto w twarz. Jego uwagę przykuła teraz dziwnie zakręcona brew, co spowodowało u niego kolejną falę kpiącego śmiechu. – Masz śmieszne brwi. Pewno u was takie rzeczy są w modzie, co?

            Sanjiego powoli trafiał już jasny szlag. Miał wielką ochotę przywalić mu w mordę, ale się powstrzymał. Zamiast tego popatrzył kpiąco na tego idiotę.

            - Jestem ciekawy, czy dalej będzie taki mocny w gębie jak na twoich oczach strzelę w łeb twojej szacownej małżonce – powiedział z radością, widząc jak ekspresja na twarzy mężczyzny się zmienia. – Widzę, że trafiłem w bardzo czuły punkt.

            Zoro zamarł na chwilę. Teraz czuł niepokój. O siebie nie dbał, mogli z nim zrobić, co tylko chcieli, ale jeśli te padalce dorwą Kuinę… Serce zacisnęło mu się w bólu jeszcze bardziej niż ciało. Najgorszym uczuciem było jednak to, że teraz ma związane ręce i chcąc czy nie, jest na łasce tych przeklętych szumowin.

            - W sumie to chyba zabicie jej nie będzie aż tak bardzo bolesne dla ciebie. – Ponownie usłyszał bezczelny głos blondyna, tym razem tuż przy swojej twarzy. – Jeśli zaszczyci mnie taki samym mocnym spojrzeniem co ty, to sobie ją trochę wykorzystam. Musi być niezłą dziwką. Nie zdziwiłbym się…

            Sanji nie dokończył, bo poczuł ślinę na swojej twarzy. Z wściekłością przetarł twarz rękawiczkami, które zaraz potem wylądowały na zimnej posadzce. Zamachnął się i z całej siły dał pięścią w twarz zielonowłosemu, który się przekrzywił w grymasie bólu. Z jego nosa i wargi zaczęła sączyć się krew, co w zupełności zadowoliło Francuza, który polizał swoją pięść na której również widniała czerwona substancja.

            - Trochę się teraz zabawimy, gówniany glonie – powiedział jadowicie, oblizując przy tym swoje wargi lubieżnym wzrokiem.

            Bez cienia jakiejkolwiek delikatności przykneblował mu usta ciemną chustą, która jeszcze przed chwilą była przywiązana do ramienia zielonowłosego. Ścisnął ją mocno i przestał dopiero w momencie w którym usłyszał zgłuszony jęk. Nie patyczkując się ani przez chwilę, rozciął mu spodnie mieczem, który nadal spoczywał w jego dłoni. Przycisnął mocno miejsce, gdzie krwawiła jeszcze świeża blizna na torsie mężczyzny. Usatysfakcjonowany usłyszał przytłumiony wrzask. Aby podtrzymać tę niesamowitą chwilę przejechał kataną po jego kostkach, zatrzymując ją w połowie. Pozbawienie go stóp byłoby nudne, a go i tak najbardziej fascynowała ta wkurwiście czerwona ciecz.

            - Boli? – zapytał bezczelnie, perfidnie patrząc w jego oczy, w których szkliły się łzy.

            Zoro powstrzymywał się jak mógł, żeby nie krzyczeć, jednak nie dawał rady. Dotyk blondyna był taki brutalny i pozbawiony uczuć, że zaczął się zastanawiać w spazmach bólu, czy ten człowiek aby na pewno posiada jakiekolwiek uczucia. Zrezygnowany i wściekły na siebie nie miał innego wyboru jak poddać się temu bólowi. Nie miał zamiaru się jednak złamać czy poddać. W końcu to było tylko ciało. Tylko pokrywa, zakrywająca całą prawdziwą wartość każdego człowieka. Poczuł mocne kopnięcie w brzuch i gdyby nie był przywiązany to na pewno by się lekko zgiął.

            Blondyn dalej widząc te nieugięte spojrzenie, umacniał się w przekonaniu, że trafił na twardą zabaweczkę. Niezmiernie cieszyła go ta postawa nieznajomego szermierza, a jeszcze bardziej perspektywa tego, że czeka go mnóstwo przyjemności. Patrzył na przyrodzenie mężczyzny z dziką ochotą, żeby je wyrwać i powiesić na ścianie jako pamiątkę swoich niezłomnych łowów nad tymi gównianymi podludźmi. Zamiast tego ścisnął go mocno, patrząc na kolejny przyjemny grymas na twarzy swojego, musiał przyznać, cholernie przystojnego niewolnika. Miażdżąc go niemal w swoich dłoniach całą siłą przejeżdżał w górę i dół, ani na chwilę nie dając zielonowłosemu mężczyźnie wytchnienia. Patrząc na jego twarz czuł narastające podniecenie. W spodniach robiło mu się przyjemnie ciasno. Szybkim ruchem drugiej ręki pozwolił by spodnie opadły na ziemię, a potem jeszcze raz bezlitośnie przejechał po rozcięciu. Widział jak Roronoa ledwo trzyma się na nogach.

            Zoro czuł jak ten straszny ból paraliżuje całe jego ciało. Na nogach utrzymywały go tylko ręce, które nad głową również zaczęły już mocno krwawić. Już nawet nie powstrzymywał krzyków, bo nie miał na to siły. Jeszcze nigdy nie czuł się taki słaby i tak bardzo zhańbiony. Nienawiść do tego faceta wzrastała z każdym jego brutalnym, a tym samym nieprzewidywalnym ruchem. Gdyby mógł tylko uwolnić ręce, ta katana, która leżała teraz tuż pod jego nogami, przebiłaby krtań tego potwora. Wiedział, że blondyna stać na wszystko i tym bardziej modlił się w duchu, żeby nie dopadli Kuiny. Nie zniósłby tego, że mogliby ją tak samo potraktować. Ją i ich nienarodzone dziecko, które wtedy już na pewno nie przyszłoby na świat. To byłby najgorszy scenariusz, który starał się z całych sił wymazać z głowy. Jedyne co w jego postawie się nie zmieniło to spojrzenie, które z minuty na minutę było coraz bardziej ostrzejsze i wyrażało za ciało cały swój bunt. Nawet gdy poczuł, jakby coś od wewnątrz rozrywało jego osobę, to te oczy były nieugięte.

            Nie mogąc już dłużej czekać, widząc tyle bólu i upokorzenia na twarzy szermierza, blondyn mocno wbił się w jego wnętrze. Sam jęknął z bólu, jednak zaraz zmieniło się to w niezwykłą przyjemność, gdy z całej siły i nieprzerwanie wpychał swojego członka w ciasnego więźnia. To było coś niesamowitego. Mięśnie Roronoy zamiast się rozluźniać, zaciskały się jeszcze bardziej, wprawiając Sanjiego w ekscytację. Kapiąca krew tworzyła niesamowity obrazek, jakby kompletnie wyrwany z rzeczywistości. Buntownicze oczy dodawały temu dość ciekawego wyrazu. I ten głos, który wydobywał się z ust zielonowłosego. Blondyn był pewny, że słychać go w całym budynku. To było jak symfonia odzwierciedlająca wszystko co piękne i niesamowite. W rytm tych wrzasków, wbijał się brutalnie, poddając się niezwykłej przyjemności.

            - Uczynię cię moją prywatną dziwką – wyjęczał wprost w usta zielonowłosego. – Niesamowicie mnie wciągasz.

            Każde szarpnięcie, każdy niechciany ruch, powodował, że jego ramiona wręcz wyrywały się ze stawów. Z nadgarstków spływała mu na twarz krew, która w pewnym momencie zasłoniła mu widoczność. Nie był w stanie ruszyć już żadną kończyną, a intymne miejsce między jego nogami  nadal było miażdżone przez mocny uścisk. Całymi siłami powstrzymywał się, aby nie stracić przytomności. Aż na taką oznakę słabości nie mógł sobie pozwolić. To było wbrew jego zasadom. Część z nich i tak już zostało złamanych przez tego psychoza, który robił z jego ciałem co tylko chciał. Jedyne z czego się cieszył w tym momencie to głos, który ugrzęzł mu w gardle i nie wydobywał się już na zewnątrz. Powoli wpadał w bezdenną otchłań bólu i cierpienia przed którą w żaden sposób nie mógł się uchronić. To było takie beznadziejne. Walczył jednak sam ze sobą. Nie zamierzał się poddać. Nie tu. Nie temu człowiekowi. Nie może się poddać. Musi żyć. W końcu ma rodzinę. Tak bardzo marzył o dziecku. Chciał je zobaczyć. Całe i zdrowe. Tulące się do ciepłej piersi swojej mamy i machające małymi rączkami. Ta myśl dodawała mu siły. Mocy, która za wszelką cenę kazała mu walczyć, pomimo iż ciało protestowało. Pomimo iż powoli cała świadomość znikała, ustępując pustce, której tak bardzo nie chciał i której mimo wszystko się obawiał.

            Blondyn doszedł z krzykiem spełnienia. Jeszcze nikt nigdy tak bardzo go nie uszczęśliwił. Był zachwycony. Nie wyszedł od razu z wnętrza zielonowłosego, pozwalając by cały dowód jego spełnienia spoczął w mężczyźnie. Teraz nie widział jego spojrzenia, tylko krew przykrywającą całą jego twarz. Nie żałował jednak, bo ten widok również był znakomity i niezwykle apetyczny. Wyszedł w końcu z Roronoy i oglądał z zachwytem jak jego nasienie łączy się ze szkarłatną substancją. Ścisnął członka Zoro. Wiedział, że ten ból był tak silny, że zielonowłosy, nawet jeśli by chciał, to i tak nie był w stanie dojść. To sprawiło, że niebieskooki aż zaśmiał się z satysfakcji. Już spełniony nie chciał jeszcze kończyć tej uroczej zabawy. Sięgnął po katanę i pochwą nakierował ją na odbyt zielonowłosego.

            - Co ty na to, żeby twoja ukochana broń również zabawiła się twoim kosztem? – zapytał podle, uderzając w policzek już prawie nieprzytomnego szermierza.

            Z zadowoleniem patrzył, jak nieugięty wzrok ponownie bije gromami w jego stronę. Wkurzało go, że zielonowłosy nie wydawał już z siebie żadnych dźwięków. Dlatego postanowił to zmienić, aby to wszystko przybrało jeszcze piękniejszy obrót. Z całej siły i bez jakiegokolwiek pohamowania, wkładał katanę w odbyt mężczyzny.

            Był pewny, że to będzie już koniec. Że może w końcu ten człowiek da mu święty spokój. Że odejdzie. Przepadnie w czeluściach piekieł, gdzie się świetnie nadawał. Sądził, że nie ma większego bólu od tego, który przeżywał już od kilkunastu minut. Teraz dopiero zdał sobie sprawę jak bardzo się mylił, gdy poczuł jak wielki i twardy przedmiot wręcz pustoszy jego ciało. Głos mu się rozwiązał i zabrzmiał dwa razy głośniej, mimo iż wyczuwalna w nim słabość dawała o sobie znać. Rozrywanie nieubłagalnie trwało, coraz głębsze i przynoszące coraz więcej cierpienia. Jednak nie na długo. Zacisnął mocno bandamę w zębach, czuł jak powoli traci świadomość, a wszystkie bodźce z zewnątrz cichły, dając zbawieńcze ukojenie. Powoli poddawał się temu, zdając sobie sprawę, że to jest to, czego teraz najbardziej potrzebuje.

            Wpychał i wyciągał katanę coraz bardziej, przysłuchując się jeszcze piękniejszym wrzaskom. Szkarłatna ciecz tryskała, tworząc na podłodze już dość pokaźnych rozmiarów kałużę, która wprawiała w zachwyt. Aż dziw go brał, że facet jeszcze żyje. Chociaż z drugiej strony, to sprawiało, że był coraz bardziej nim zainteresowany i jeszcze bardziej chciał go pogrążyć w beznadziei i hańbie, której normalny człowiek już by się poddał dawno. Właśnie w taki stan najbardziej lubił wprowadzać swoje ofiary, a czym więcej zabawy przy tym było tym lepiej. Musiał przyznać, że zielonowłosy jest jego pierwszą zabaweczką, która tak szybko się nie zużyła.

            Zafascynowany krwią dopiero po chwili zorientował się, że dźwięki ponownie umilkły. Łzy zdobiące oblicze Roronoy ulatywały nadal, powodując, że ta twarz w jakimś sensie zabłysła, co wywołało dziwny grymas na twarzy blondyna. Zrobił jeszcze parę pchnięć kataną i wyciągnął ją, pozwalając kolejnej fali krwi wylać się na posadce. Musiał przyznać, że miecz w takim kolorze wyglądał naprawdę imponująco. Postanowił, ze w takiej postaci umieści go sobie na ścianie.

            - No i po zabawie – powiedział do siebie, jeszcze raz spoglądając na nieprzytomne oblicze. – Nie jesteś taki słaby. Coś czuję, że czeka nas jeszcze więcej zabawy.

            Nałożył na siebie spodnie i poprawił cały swój czysty ubiór. Rozkuł łańcuchy przytrzymujące nogi Roronoy, a potem te na rękach. Bezwiedne ciało gruchnęło na ziemię. Klatka piersiowa zielonowłosego unosiła się w powietrzu, co utwierdziło Noira w przekonaniu, że gość żyje. Ledwo ale zawsze coś. W końcu tak samo jak inni mógł tego nie wytrzymać i wyciągnąć kopyta. Wcale by się nie zdziwił, jednak takie rozwiązanie bardziej mu odpowiadało.

            Szybko wezwał służbę i kazał im wynieść ciało do jakiegoś lochu. Niechętnie też nakazał wezwać medyka, co spotkało się ze zdziwieniem innych. Machnął jednak na to ręką. W końcu z nieżyjącego albo nieprzytomnego faceta nie miałby żadnego pożytku. Plamę, która była już raczej kałużą krwią, nakazał sobie zostawić by jeszcze przez jakiś czas się rozkoszować jej widokiem i zapachem, a katanę nienaruszoną kazał umieścić na ścianie. Tak też uczyniono.

            - Daz – wrzasnął głośno, a w pomieszczeniu pojawił się ten sam dryblas, co jeszcze parę godzin temu. – Znaleźliście już tę kobietę? Roronoę Kuinę?

            - Jeszcze nie – odpowiedział sztywno mężczyzna, patrząc jednak z niepokojem  na swojego przełożonego. – Nie ma jej w jej miejscu zamieszkania. Piwnice pod domem również są puste. Bardzo prawdopodobne, że udało się jej stąd uciec.

            Odpowiedzi się nie doczekał, bo mocny kopniak wbił go w przeciwległą ścianę. Wszyscy się cofnęli w obawie, że im przypadnie rola kolejnych worków treningowych. Jeszcze przed chwilą niebieskie, rozanielone oczy, płonęły teraz ogniem wściekłości i gdyby to spojrzenie mogło zabijać, to już wszyscy w pomieszczeniu byliby trupami. Napięta atmosfera była już nazbyt wyczuwalna.

            - TO NA CO CZEKASZ?! – wrzasnął, powoli tracąc nad sobą panowanie. Nóż, który jeszcze przed chwilą spoczywał na biurku został wbity w krtań jednego ze sługusów. – MACIE JĄ ZNALEŹĆ I TUTAJ PRZYPROWADZIĆ! WYDAŁEM PROSTY ROZKAZ, KTÓRY MACIE WYKONAĆ, ZROZUMIANO?!

            Czuł jak wspaniały nastrój prysł przez bandę kretynów. Przynajmniej przesłuchanie przebiegło pomyślnie i tak jak tego oczekiwał.