[Opowiadanie] Te trzy dni

Tytuł: These Three Days (Te trzy dni)
Autor: Taisi
Tłumaczenie: Ann
Korekta: Ayo3
Liczba rozdziałów: one-shot
Gatunek: friendship
Para: SanjixLuffy
Ograniczenia wiekowe: --

Te trzy dni

Sanji odchodził od zmysłów.

- Kapitanie, musisz jeść!

Nigdy by nie pomyślał, że będzie błagał Luffy’ego o coś takiego.

- Nie.

To nie była wina kapitana i on doskonale o tym wiedział. Chłopak nigdy wcześniej nie był aż tak chory, by nie umieć utrzymać jedzenia w żołądku. Każdy najmniejszy kęs wywołuje u niego mdłości i w efekcie czarnowłosy spędza niemal całe godziny z głową zawieszoną nad muszlą klozetową. Ten stan rzeczy sprawia, że Luffy jest nieszczęśliwy, a co za tym idzie, reszta załogi też przechodzi kryzys emocjonalny i wszyscy wyglądają na załamanych. Szczególnie, że odmowa przyjmowania pożywienia w przypadku ich kapitana jest naprawdę czymś niespotykanym. Kiedy Sanji stawia obok łóżka tacę z jedzeniem, Luffy odwraca wzrok wręcz z obrzydzeniem, ale kucharz to rozumie.

Jednakże, to trwa już trzy dni, a chłopak nadal wygląda jak kupka nieszczęścia. Mówi z trudnością, jego oddech jest ciężki i widać, że cierpi. Chopper powiedział zmartwionej załodze, że choroba wkrótce minie. Wystarczy, że kapitan będzie odpoczywał w spokoju pod dobrą opieką. I owszem, wszyscy dbają o chłopaka. Jednak jest problem: ten cholerny kawałek gumy nie chce jeść. 

- Jeśli chcesz wyzdrowieć, musisz jeść.

- Wystarczy, że biorę leki, które daje mi Chopper.

Sanji zaciska dłonie na drewnianej ramie łóżka. Luffy patrzy na niego podpuchniętymi, zaczerwienionymi oczami. Mruga powoli, jakby z wysiłkiem, a jego wzrok jest rozbiegany, nieprzytomny i z trudem skupia się na blondynie. Chłopak powoli przewraca się na bok pod ciężkimi okryciami i zupełnie ignorując tacę z jedzeniem, stojącą tuż obok, drżącą dłonią dotyka ramienia kucharza.

Ten gest przypomina prośbę o pomoc. Jak u człowieka, który prosi o odrobinę siły, by ponownie się podnieść i o własnych siłach walczyć z nadchodzącymi przeciwnościami. Sanji ma ochotę walić głową w ścianę, a jednocześnie chce złapać i przytulić tego kretyna.

Nie robi żadnej z tych rzeczy.

- Nie mogę pozwolić, by ktokolwiek był głodny. - Mówi, świadomy napięcia w swoim głosie. Oczy Luffy’ego nadal wpatrują się w jego własne i wie, że chłopak doskonale rozumie. - Nie pozwolę, by ktokolwiek głodował.

Ale chodzi o coś więcej. I obaj o tym wiedzą.

- Jestem twoim kucharzem. - Szepcze z naciskiem, niemal błagalnie. Czuje, jak rozgrzane gorączką palce, delikatnie zaciskają się na jego ramieniu. Luffy wie, że w pewien sposób Sanji należy do niego. – To moja praca. Moim zadaniem na tym statku jest karmienie cię, rozumiesz?

Chłopak milczy przez chwilę i w końcu kiwa delikatnie głową. Blondyn stawia tacę z jedzeniem na nocnym stoliku i siada na brzegu łóżka. Patrzy jak Luffy przekręca głowę w jego stronę. Wygląda na ledwie przytomnego.

Czy twój system odpornościowy pracowałby wydajniej, gdybyś jadał lepiej? Gdybyś przyjmował więcej składników odżywczych, witamin, warzyw i owoców? Powinienem bardziej się starać. Będę się bardziej starać.

Jego kapitan nie zjadł niczego od trzech dni. Sanji nie potrafił tego znieść. Nie wie, co powinien powiedzieć w takiej sytuacji, by chłopak zechciał wreszcie przerwać tę głodówkę. Jak mu wyjaśnić, że musi jeść. Jeśli nie chce robić tego dla siebie, niech zrobi to dla niego. Niech zacznie jeść, by Sanji mógł znów zobaczyć uśmiechniętą twarz, z radością przeżuwającą każdy kęs. Niech zrobi to, żeby blondyn mógł wreszcie przestać dreptać bez sensu po kuchni każdego wieczoru, gdy zwykle przygotowywał mu przekąski. Niech zrobi to, żeby Sanji nigdy więcej nie musiał zabierać z przed jego nosa tacy z  nietkniętym posiłkiem. I choć to zaledwie trzy dni, dla niego ciągnęły się w nieskończoność. Za każdym razem, gdy Luffy odpychał od siebie jego potrawy, Sanji odchodził od zmysłów.

Jego dłonie trzęsą się lekko i jest pewien, że gdyby Chopper nie zabronił mu palić w ambulatorium, teraz wypalałby już piątego papierosa.

- Proszę, zjedz coś. Po prostu… Zjedz tyle ile dasz radę. Pomogę ci jeść powoli, więc twój żołądek nie powinien się buntować. - To niemal łamało mu serce. - Musisz być głodny, Luffy.

- Jestem. - Pada nieoczekiwana odpowiedź. - Ale nie chcę znów wymiotować.

- Nie martw się, nie będziesz. Będziemy ostrożni.

Duże, brązowe, pełne obaw oczy wpatrują się w niego poważnie. I w końcu Luffy odzywa się cicho.

- Dobrze. - Chłopak podnosi się do siadu i nieporadnie owija okrycia wokół siebie. Sanji, pełen niedowierzania i nadziei, ustawia tacę na jego kolanach. Luffy jest widocznie zaniepokojony, przez co wygląda na bardzo kruchego i delikatnego. Blondyn stwierdza, że nigdy wcześniej nie widział go w tak złym stanie. Ale ma zamiar wreszcie zacząć jeść. Ulga niemal zwala kucharza z nóg.

- Najpierw zupa, kapitanie. I pamiętaj, jedz powoli.

Mija dziesięć długich minut, a miska zostaje do połowy opróżniona, gdy na twarzy Luffy’ego pojawia się grymas. Sanji zabiera jedzenie z dala od niego i delikatnie przyciąga chłopaka do siebie, obejmując ramieniem.

- Spokojnie, twój żołądek był całkowicie pusty, więc możesz czuć się trochę dziwnie, ale to zaraz minie.

Mężczyzna czuje, że czarnowłosy kiwa głową.

- Nigdy więcej się nie głodź, Luffy. - Mówi cicho. - Proszę, nigdy więcej.

Minuty powoli upływają w ciszy i Sanji nie jest pewien, czy uzyska jakąkolwiek odpowiedź. Nie przeszkadza mu to jednak. W końcu Luffy postanawia się odezwać.

- Tak długo jak będziesz dla mnie gotował, nie będę marnować więcej jedzenia. Przepraszam, Sanji.

Kucharz obejmuje chłopaka mocniej, przytulając go do własnej piersi. Jak wszyscy którzy mieli okazję poznać prawdziwą siłę Luffy’ego, Sanji ma nadzieję, że nigdy nie będzie musiał go opuścić.

- Jestem twoim kucharzem, głupku. Nie przejmuj się marnowaniem jedzenia, to moja działka.