[Opowiadanie] W trzech aktach - Prolog

Tytuł: W trzech aktach

Autorka: Cifer D. Yumi

Korekta: Ayo3

Liczba rozdziałów: 0/3

Gatunek: romans, przygoda, yaoi ,dramat

Para: ZoroxLuffy

Ograniczenie wiekowe: 18+

Opowiadanie będzie skupione raczej na Luffym, o jego dorastaniu i emocjach, załoga będzie pojawiać się sporadycznie, nie oczekujcie że już w prologu nie wiadomo co się będzie działo. Życzę wam jak i sobie dotrwania do ostatniego rozdziału który pewnie przy moim tempie tworzenia będzie widziany za jakieś pół roku, ale im dłużej się na coś czeka tym jest lepsze, prawda ?

Akt pierwszy

Poczwarka

- Zaopiekuj się nim.

Prośba Garpa jest szalona, jednoznaczna, brzmiąca prawie jak błaganie, a zza nogawki marynarza pojawia się rozweselona buzia malca okryta złotym kapeluszem. Są tacy podobni, a jednocześnie w głębi duszy tacy różni. Czarnowłose dziecko wybiega i śmiechem ukazuje swoją obecność. Dostrzega w środku kogoś innego, on ma również czarne włosy, jednak siedzi sam, w ciszy, oddalony od reszty starszych mężczyzn. Dadan i Garp słyszą pierwsze huki, śmiechy, a za chwilę płacz młodszego z nich. Jednak zaraz Luffy znów się śmieje, głosząc swoje poglądy, całkowicie sprzeczne z poglądami jego wcześniejszego opiekuna, dziadka.

- Dadan, proszę.

Ta tylko niechętnie się zgadza, wpuszczając malca do środka, zaś Garp z wdzięcznością oddala się od tego małego domku na wzgórzu, zostawiając malca samemu sobie, by mógł dorosnąć, stać się szlachetny, prawy i poznać świat. Świat tak piękny, by rozwinąć w nim skrzydła i równocześnie tak okrutny, by zawinąć się w kokon. Starszy mężczyzna jeszcze kątem oka dostrzega jak Portgas wybiega z domku, a za nim Luffy. Curly wyciąga po nich ręce, jednak ci umykają nie wstydząc się swoich marzeń, otwarcie wykrzykują to, czego pragną, nawet nie wiedząc ile ich marzenia kosztują i ile będą kosztować.

***

- Ace, gdzie znowu wychodzisz? Ace!

Krzyczy dziecko, biegnąc za chłopakiem, jak zawsze. Jeden uciekał, drugi go gonił, zmagając się z dżunglą. Nawet nie potrafił dotrzymać kroku Portgasowi. Luffy próbował i próbował, wpadając w to coraz przeróżniejsze pułapki losu, płacząc, śmiejąc się, walcząc, jednak owoc, który zjadł bardziej utrudniał mu walkę niż pomagał w niej. Nadal starał się dotrzymywać mu kroku, raz za razem upadając, spadając czy zostając podrapanym przez jakieś zwierzę, jednak wszystko to działo się z niegasnącym uśmiechem, którym obdarzał plecy drugiego chłopca, w nadziei, że kiedyś będzie mógł być tak zręcznym i silnym jak on. Jednak wtedy tylko naskakuje na głowę drobnego aligatora i wskakuje na jeden z wystających kamieni by nadążyć za nowym przyjacielem, chociaż pewnie drugi wcale tak jeszcze o nim nie myślał.

- Ace!

Przyszły pirat tylko zanosi się łzami, gdy przez pośliźnięcie się na jednym z kamieni wpada do wody z głośnym pluskiem, zaś jego słomkowy kapelusz zostaje porwany przez nurt wody. Gumowa rączka dziecka próbuje się wyciągnąć. Bezskutecznie, jego najdroższy skarb zaczął odpływać wraz z szalonym nurtem wody, znikając z oczu malucha. Ten tylko płacze jeszcze głośniej. Czuł jak drobne serduszko pęka mu na kawałki. Nie dotrzymał obietnicy danej Shanksowi.

***

- Nienawidzę cię!

- Dziękuję!

Oboje siedzą, przemoczeni, jedząc z resztą górskich bandytów upolowane mięso. Nawet oni się śmieją, gdy Luffy opowiada dzisiejszą przygodę jaką przeżył wraz z drugim chłopakiem, dokładnie opisując miejsca w których byli i zwierzęta jakie ich atakowały. Dadan tylko zdziela chłopców po głowie i każe im iść się wykąpać.

- Wiesz Ace, lubię cię.

Stwierdza, ochlapując drugiego wodą, szeroko się uśmiechając, a z jego ust wydobył się dźwięczny, dziecięcy śmiech, który topi nawet najbardziej lodowe serca. W zamian buzia Monkey'a jest również obdarzona chlustem wody, a Portgas otula się ręcznikiem, prychając pod nosem, jednak uniesienie kącików ust stawia sprawę jasno.

- A ja cię nie!

Tupot drobnych stóp Ace'a stanowi dla Luffy'ego jedną z piękniejszych melodii.

***

Sabo był najlepszym przyjacielem Portgasa D. Ace'a. Mieli wspólny cel do którego ciężko dążyli. Dzień w dzień ucząc się, zdobywając doświadczenie w walce, jak i zdobywaniu skarbów, tak dobrze zakamuflowanych przed całym światem, by nikt nigdy ich nie odkrył, a wszystko zostało tak łatwo zniszczone przez tego słomkowego głuptasa, który obecnie był przywiązany do drzewa, patrząc spokojnie, a nawet z uśmiechem na obojga. Od czasu do czasu pomachał maleńkimi klapkami, całkowicie nie podejrzewając swoich przyjaciół o żadne złe zamiary.

- I co z nim zrobimy?

Zgodna cisza, niezwykle wymowna.

- Zabijmy go.

Krzyk rozpaczy Monkey'a poniósł się po lesie tak, że był prawdopodobnie słyszany nawet w wiosce.

***

- Jestem Monkey D.Luffy i zostanę kiedyś Królem Piratów!

- Nie, bo ja zostanę Królem Piratów!

- A właśnie, że ja! Bo jestem najstarszy i wypłynę pierwszy!

Przekomarza się trójka chłopców na swoim 'statku'. Jeden stoi przy sterach, drugi chodzi w tę i z powrotem, a trzeci wiesza flagę, śmiejąc się, gdy wyruszają w swój wyimaginowany rejs. Wyobrażają sobie piękny ocean, który porywa ich z wiatrem, a ich statek się radośnie kołysze, pozwalając braciom zdobywać każdą krainę, którą mają w zasięgu ręki. Bo byli braćmi, choć nie łączyły ich więzy krwi. Kochali się i oddali by dla siebie wszystko. Połączeni trunkiem, przyjaźnią, pragnieniami, czymś o wiele cenniejszym niż krew.

- To który będzie kapitanem?

Odzywa się Sabo, rozpoczynając ponowną kłótnię na ich statku, a sztorm się zmaga. Luffy tylko się śmieje, chowając się pod liśćmi, gdy kilka kropel deszczu spada mu na nos. Uwielbiał deszcz, sprowadzał wtedy nawet aż do ich lasu zapach morza. Nie mógł w nim pływać, jednak obiecał sobie w swoim sercu, że zostanie Królem Piratów, mówiąc to na głos. Wtedy też spada z jednej gałęzi na drugą, za nim Ace, a na końcu Sabo i wszyscy głośno się śmieją. Trzy poczwarki pragnące rozwinąć swoje skrzydła na morzu, chcące dać się porwać wirowi przygód.

A wtedy jedna z nich odchodzi.

I nigdy nie wróci.

Tonąc w wodzie.

Płacąc najwyższą cenę za marzenia i pochodzenie, którego się wyrzekł.

Przy akompaniamencie krzyków pozostałych braci. Luffy krzyczy i krzyczy, wołając brata głosem przepełnionym żalem i smutkiem. Chce pobiec i uderzyć nieznanego mu mężczyznę, jednak silne dłonie Ace'a zatrzymując malucha. Mocno go przytula i oni też toną, we własnych łzach. Wtedy też wypowiadają milczącą przysięgę spełnienia swych marzeń, słyszą jak z hukiem spada część ich domku na drzewie, ich statku. To właśnie część Sabo, uderzająca z impetem o ziemię.

I wtedy odchodzi jeszcze jeden brat.

- Wypływam wcześniej przed tobą, spróbuj mnie dogonić na morzu.

Odzywa się Ace, pstrykając w słomkowy kapelusz brata, na co ten tylko mocno łapie jego końce, nie pozwalając mu uciec. Ani jemu, ani swojemu bratu. Jedynemu bratu.

- Przegonię cię! Przepłynę całe Grand Line i pierwszy znajdę One Piece!

Krzyczy najgłośniej jak potrafi, gdy Ace odpływa, machając do niego rękoma najmocniej jak potrafił. Cieszył się że jeden z nich zaczął realizować marzenie, powoli stając się pełzającą gąsienicą.

Wtedy Luffy otwiera oczy, przyglądając się twarzy zielonowłosego szermierza, a na ich nosy zetknięte ze sobą, opadają pierwsze płatki śniegu.