[Opowiadanie] Miłosny podstęp

Tytuł: Miłosny podstęp

Autor: Sarinea

Korekta: Kanako

Liczba rozdziałów: one-shot

Gatunek: romans, komedia, obyczajowe

Para: AcexRobin (LuffyxNami, RobinxZoro)

Ograniczenie wiekowe: 13+

Ace jedzie w góry jako opiekun młodszego brata, który ma spotkać się tam ze swoją dziewczyną. Okazuje się, że Luffy nie do końca doinformował go o zakwaterowaniu w pensjonacie, więc koniec końców ląduje w pokoju Nico Robin, tajemniczej przyjaciółki Nami.

W mocno telepiącym się autobusie można było rozróżnić mnóstwo dźwięków – szmer rozmów, odgłosy pisania smsa, chrapanie, lecz chyba najgłośniejsze były okrzyki wydawane przez czarnowłosego, śpiącego chłopca, rozwalonego na dwóch siedzeniach. Co i rusz autobusowy gwar przecinało słowo „Mięso!”. Zaraz za nim, z brodą opartą na zagłówkach, siedział drugi ciemnowłosy chłopak. Ten był jednak bardziej umięśniony, a jego włosy sięgały niemal do ramion. W dodatku na nosie miał piegi, a jego mina wskazywała na zwyczajne znudzenie. Od kilku godzin jechali tym rzęchem, mając za oknami najpierw łąki, a następnie zaśnieżone widoki. Ace całkiem lubił góry, lecz teraz w ogóle nie miał ochoty na ten wypad – jechał tylko po to, by dotrzymać towarzystwa Luffy’emu i by młodszy czasem nie zgubił się w autobusie i znalazł w odpowiednim ośrodku wypoczynkowym. Nie zanosiło się na to, by spędzili dużo czasu razem, gdyż w pensjonacie na Luffy’ego czekała już jego dziewczyna, Nami i jakaś jej znajoma, Nico Robin. Mógł zostać, tym bardziej, że Bonney zaczęła z nim ostatnio flirtować…

Autobus zatrzymał się z głośnym hukiem, przez co Ace runął z foteli na podłogę, boleśnie obijając tyłek. Z półki bagażowej zsunęła się torebka z prowiantem młodszego brata. Przez folię idealnie było widać pieczoną w całości świnię. Tak, taką z jabłkiem w ryju.

— Luffy, już jesteśmy! — zawołał Portgas, podnosząc się ze skrzywioną miną. Monkey sapnął coś i otworzył oczy.  — Załóż kurtkę, do cholery.

— Jest mi ciepło – Luffy zrobił nadąsaną minę, chwycił świnię pod pachę i wyszedł z autobusu, zostawiając za sobą wszystkie walizki. Ace westchnął, wziął toboły i wysiadł, marząc, by być już chociaż w hallu pensjonatu. Budynek był naprawdę ładny, pasował do krajobrazu gór i przyprószonych śniegiem iglaków. Wyglądał jak z pocztówki.

— Luffy! — W kierunku Monkeya biegła rudowłosa Nami, ciesząc się jak wariatka. Przytuliła się mocno do chłopaka, na co Portgas rzucił torby i wepchnął się między parkę.

— Tulimy!  — zawołał.

— Ace, wariacie. — Roześmiała się ruda, kończąc wymianę uścisków. Portgas wyswobodził się z plątaniny rąk i ujrzał stojącą na tarasie kobietę. Miała ciemne włosy i nietypowy nos, a na ramionach fioletowy sweter. Czyżby to była ta Robin? Chwycił walizki i ruszył w jej stronę, lecz ledwie postawił stopę na schodku, ta odwróciła się plecami i ruszyła do drzwi.

— Dla ciebie też było miejsce — rzucił z lekkim uśmiechem. Obejrzała się przez ramię.

— Nie wiem, czy w tym wieku mi wypada — odpowiedziała równie wesoło i zafalowała ramionami. Hm, wygląda na to, że ta pani archeolog nie będzie tak nudna, jak się wydawało…

— Dzień dobry.  — Podszedł do lady, gdzie siedziała rejestratorka. — Przybyliśmy odebrać klucze. Monkey D. Luffy i Portgas D. Ace.

Kątem oka zobaczył, jak Robin lekko drgnęła.

— Monkey D. Luffy zameldowany w pokoju numer osiemnaście — odparła dziewczyna, poprawiając okulary. Zerknęła w ekran komputera i zmarszczyła brwi. — Może pan powtórzyć nazwisko?

— Portgas D. Ace.

Przez dobrą minutę słychać było tylko klikanie myszki.

— Przepraszam, ale nie mam w rezerwacjach nikogo takiego.

Ace na moment stracił rezon. Odwrócił się do brata, kompletnie nic nie rozumiejąc.

— Luffy, powiedziałeś, że mamy pokój…

Kiedy młodszy spuścił głowę, Portgas już wiedział, że coś jest nie tak.

— Ja… Chodziło o to, że JA mam…

— Chryste — warknął pod nosem i odwrócił się do recepcjonistki. — Nie szkodzi. Czy mają państwo wolne pokoje?

Dziewczyna pokręciła ze smutkiem głową i wskazała tablicę korkową z numerami pokoi za swoimi plecami. Nie wisiał na niej ani jeden klucz. Ace przysiadł na kanapie, wyciągając portfel. Wciąż może wrócić do domu, ale autobusy jeżdżą tutaj na zamówienie za kosmiczne sumy, a inny najbliższy hotel minęli jakieś dwadzieścia kilometrów od tego.

— Możesz spać u nas — zaproponowała Nami. Portgas spojrzał na nią jak na idiotkę, czując zażenowanie na myśl o gruchającej parce, której będzie przeszkadzał w robieniu tego i owego.

— Nie, dzięki.

Przeczesał palcami włosy, gorączkowo myśląc. Chyba musi po prostu wrócić do domu.

— A u mnie?

Zerknął na Robin, stojącą ze skrzyżowanymi na piersiach rękami. Nie wydawała się być konfliktową osobą.

— Mógłbym?  — zapytał, czując rozluźnienie.

— Mój pokój to taka trochę pomniejszona dwójka i szkoda, żebyś tyle czasu wracał.

— Dziękuję!

Rejestratorka bez problemu umieściła nazwisko Portgasa przy pokoju numer dwadzieścia. Chwycił walizki i zaczęli wspinać się schodami na górę. Robin szła przed nim, przez co miał idealny widok na jej biodra. A było na co patrzeć. Koledzy nieźle by mu pozazdrościli…

— Będę spał na podłodze. Dzięki, że mnie poratowałaś — zaczął, rzucając walizki Luffy’ego pod pokój Nami.

— Szkoda marnować urlop — odparła, otwierając drzwi. Jego… Ich pokój był całkiem przytulny. Spadzisty sufit i ściany wyłożone były ciemnymi deskami. W pomieszczeniu było też naprawdę cieplutko, a łóżko mogło pomieścić i cztery osoby.

— Ale serio, jak mogę się odwdzięczyć? — Przysiadł na pościeli, przyglądając się, jak Robin nakłada kurtkę i solidne, zimowe buty.

— Potem o tym pomyślimy. — Uśmiechnęła się lekko i wyszła. Zrobiło mu się trochę przykro, że tak go zostawiła, ale pewno wcześniej sobie coś zaplanowała. Zajrzał do szafy i ujrzał, że kobieta nie zajęła nawet połowy półek, a w dodatku wszystko miała idealnie poskładane. Ciekawe, ile lat miała. Była naprawdę ładna, kiedy przywykło się do pierwszego wrażenia.

Ace porozkładał parę ubrań i załomotał do osiemnastki. Luffy siedział na łóżku w totalnym bajzlu, a Nami, sądząc pod szumie wody, siedziała w łazience. Po chwili wyszła, załamując ręce na widok bałaganu.

— Daj facetowi się samemu rozpakować — mruknęła pod nosem i zauważyła Ace’a. — O, i jak pokój?

— W porządku. Tylko współlokatorka gdzieś wyszła, a nie lubię siedzieć sam.

— Robin kocha zwiedzać, pewno poszła na swoją samotną wyprawę z aparatem. W końcu jest archeologiem z powołania, a nie z przymusu.

— A właściwie to ile ona ma lat?

— Dwadzieścia osiem.

— Hmm… Nawet nie wygląda.

— No nie? Świetnie się trzyma. Szkoda jej trochę, bo ma faceta, Roronoę Zoro, ale on nigdzie nie chce jeździć. Biedna zaliczałaby już czwarte mini wakacje samotnie, gdyby nie ja.

Portgas skrzywił się. I ten Zoro nazywał się jej partnerem? Gdyby jemu udało się usidlić tak piękną kobietę, nie odstąpiłby jej na krok.

— A co, podoba ci się? — W oku Nami pojawił się przebiegły błysk.

— Oj, Nami, za wcześnie na takie teorie. — Puścił oczko do rudej. Jakąś godzinę później cała trójka ruszyła na zwiedzanie pobliskich kramików i sklepów z pamiątkami.

*

Ace wrócił do pensjonatu dopiero wieczorem, trzymając pod pachą pudełko z jedzeniem na wynos. Miał nadzieję zobaczyć tam swoją współlokatorkę, lecz pokój był pusty. Rozłożył się więc na łóżku, włączając telewizję. Ciekawe, co ona robiła tyle czasu. Nie mógł uwierzyć, że normalny człowiek może zwiedzać dobre kilka godzin. Może i była od niego starsza, ale działała na niego jak magnes. W TV nie nadawali nic interesującego, więc poszedł do łazienki i wziął kąpiel. W trakcie usłyszał trzask zamykanych drzwi. Serce natychmiast mu podskoczyło i spłukał z siebie całą pianę. Ledwie naciągnął spodenki na tyłek, a już otwierał drzwi.

— Hej. — Uśmiechnął się. Jej włosy były mokre od śniegu, a policzki zaróżowione.

— Cześć. — Słychać było, że spacerek ją nieco wykończył.  — Jak po pierwszym dniu?

— Nie nudziłem się. A ty przyjechałaś z Nami, tak? To już trzecia noc tutaj?

— Tak. Cieszę się, że mnie wyciągnęła. Po cichu liczyłam na babski wypad, ale prędko mnie zgasiła.

— Spokojnie, postaram się czasami ukraść Luffy’ego.

— Dzięki. Chcesz pooglądać zdjęcia?

Kiwnął głową i usiadł obok niej. Pachniała śniegiem i sosnami, ale też lekko wyczuwalną, kwiatową woni. Zerknął w niewielki ekranik. Musiał przyznać, zdjęcia robiła dobre i nawet krajobrazy wychodziły jej bardzo ładnie. W pewnym momencie zdał sobie sprawę, iż fotki przewijają się coraz wolniej i wolniej, aż poczuł głowę Robin na swoim ramieniu.

„Pewnie się zmęczyła tym chodzeniem” pomyślał i delikatnie wyjął z jej dłoni aparat. Nie miał serca poruszyć się gwałtownie i jej obudzić, więc oparł się o poduszki i odetchnął. Jak wstanie, to na pewno wyrwie ją ze snu, ale znów jak się obudzi i zobaczy ich razem, to pewnie będzie mieć wyrzuty sumienia wobec chłopaka. Ponownie poczuł lekkie ukłucie złości. Ten jej facet powinien tutaj być. To Zoro powinien ją tulić. A skoro go nie ma, palcami przeczesał miękkie włosy Robin i wsłuchał się w spokojny oddech kobiety. To chore. Lecz mimo wszystko, cholernie podniecające. Mogłaby być jego nauczycielką albo jego panią doktor… Uch…

*

Kiedy obudził się rano, Robin wciąż spała na jego torsie. Dawno nie miał tak przyjemnej drzemki. Nakrył ją kołdrą i wyślizgnął się z łóżka, kładąc na materacu na podłodze. Chociaż nie będzie miała wyrzutów sumienia…

Nie chciał rozwalać związku kobiety, którą poznał dopiero wczoraj. Ale jak Ace czegoś chciał, to zawsze to dostawał. Każde jego pragnienie można było porównać do pożaru, mniejszego czy większego, w zależności od tego, jak bardzo czegoś chciał. Chęć szalała w jego ciele, dopóki nie osiągnęła swego celu. Zerknął na spodnie wiszące na krześle. Z kieszeni wystawała ulotka. Dziś wieczór miała odbyć się impreza kostiumowa, a Nami na pewno nie spocznie, jeśli nie wyciągnie tam Robin. On sam również nie miał nic przeciw. W pobliżu była wypożyczalnia kostiumów, a jeden wpadł mu w oko niemal na samym wejściu.

Ledwie usadowił się na swoim materacu, a ktoś załomotał do drzwi. Zaspana Robin uchyliła jedno oko i nakryła głowę poduszką.

— Wstajemy! Ostatni dzwonek na śniadanie! — zawołała wesoło Nami, wystrojona w sukienkę i grube rajstopy. — A tak na serio, to na śniadanie można zejść do jedenastej, ale chodźcie, bo Luffy zeżre wszystko.

 — Już lecę! — Ace narzucił na siebie koszulkę i pognał do jadalni. Zbyt dobrze znał możliwości swojego braciszka, jeśli idzie o jedzenie, a i sam mu dorównywał. Jak się domyślił, Luffy opróżnił już połowę stojących wokół niego półmisków, w czasie, gdy Portgas schodził po schodach. Parę minut później wróciły Nami i Robin. Nico wyglądała jakby miała parsknąć śmiechem za każdym razem, gdy Monkey zabierał się za kolejny talerz jedzenia.

— Idziemy po kostiumy, a potem do Spa – powiedziała Nami, kiedy pół godziny później wstawali od stołu.  — Zobaczymy się na imprezie, dobrze? Chcemy się porządnie wyszykować, jak typowe baby.

— A będzie tam mięso, nie? — spytał retorycznie Luffy. Robin posłała Ace’owi ciepły uśmiech i odeszła z rudą przyjaciółką.

Hm. Chyba nic nie zaszkodzi, jeśli ucieknie się do małego podstępu…

*

Na sali panował gwar. Pensjonat miał wielką piwnicę, którą przeznaczył na miejsce do zabaw. Pomieszczenie było świetnie oświetlone, a parkiet był naprawdę duży. Na środku tańczyli wesoło poprzebierani ludzie, pod ścianą stało kilkoro samotników, a amatorzy procentów sączyli drinki przy barze. Największe zainteresowanie wzbudzał pewien chłopak w stroju małpy, który jednym kęsem pożarł cały półmisek krewetek. Nami, przebrana za księżniczkę, falowała wraz z Robin wśród tłumu na parkiecie. Akurat leciał naprawdę stary kawałek.

Ace na początku nie mógł w ogóle wypatrzeć swojej współlokatorki, lecz kiedy ją dostrzegł, zrozumiał, czemu – Nami musiała pokręcić jej włosy i spiąć w wytworny kok. Robin miała na sobie kostium dziewczyny pirata: biała koszula, gorset, długa spódnica… Wyglądała naprawdę pięknie i pasowało to do niej. Rozejrzał się. Nikt poza nim nie miał maski na twarzy. A miał powód, by się ukryć, tym bardziej, że nawciskał Nami bajek o tym, że źle się czuje i nigdzie nie pójdzie. Podobnie Robin. Miał lekkie wyrzuty sumienia, iż ją okłamał, jednak plan był tego warty.

Portgas miał na sobie ciemne spodnie, solidne, sznurowane buty i czarną koszulę z rozpiętymi górnymi guzikami, a na plecach pelerynę. Na głowę nałożył kapelusz, zaś połowę twarzy przysłaniała mu czarna maska. Zorro. O ironio, w tym przebraniu startować do kobiety, której ukochany ma na imię Zoro… Wiedział jednak, iż Robin się to spodoba. Lubiła zagadki i nieznane. No cóż, widać i nie tylko ona, bo nim w ogóle się do niej zbliżył, klika kobiet zaprosiło go do tańca. Kiedy znów był sam, nigdzie nie mógł znaleźć czarnowłosej pani pirat. Zakręcił się przy stole z jedzeniem, skąd miał świetny widok na całą salę. Cholera, nawet Nami nie mógł odnaleźć, a jej włosy i kolor sukni zwykle biły po oczach na kilometr.

— Przepraszam. — Usłyszał koło ucha niski, kobiecy głos. Drgnął.  — Czy mogłabym dostać się do półmiska z warzywami?

To ona. Odwrócił się i spojrzał jej w oczy, lecz kompletnie nie zwracała na niego uwagi. Posłusznie odsunął się od blatu i chwycił kieliszek.

— Och, świetny kostium — powiedziała, kiedy wreszcie udało jej się dostać odrobinę ulubionej potrawy.

— Zorro ma ciekawą historię, mimo że jest postacią fikcyjną.

Zobaczył błysk w oku kobiety.

— Historię, powiadasz… Nie zgłębiałam jej nigdy dokładnie.

— Mogę ci ją przybliżyć w tańcu, o pani. — Skłonił się w pas i wyciągnął przed siebie dłoń. Bez wahania podała mu swoją i ruszyli na parkiet. Pensjonat obfitował głównie w starszych gości, toteż od początku z głośników płynął blues lub przeboje lat dziewięćdziesiątych. Wirowali łagodnie w tańcu, patrząc sobie w oczy. Robin uśmiech nie schodził z twarzy ani przez chwilę.

 — Co więc powiesz? —  Nachyliła się ponad ramię Ace’a i wyszeptała pytanie. Przeszedł go dreszcz.

— Postać Zorro oparta jest na historii kalifornijskiego banity, który walczył z brutalnością gubernatorów — mruknął, by sekundę później obrócić Robin w tańcu. Jej spódnica zafalowała w powietrzu. — Osobiście, całym sercem jestem za nim.

— Dobrze tańczysz — powiedziała, kiedy wykonał kolejną figurę. Tego tańca Ace na pewno tak szybko nie zapomni. Czarnowłosa tańczyła i patrzyła na niego tak, jakby świat wokół w ogóle nie istniał. Tajemnica całkowicie ją oczarowała.  — Jest w tobie ogień…

— Dziękuję za tak miłe słowa, Bella dama.

Piosenka ucichła i zabrzmiała kolejna. Oni jednak nie przerywali ani na chwilę.

— Czy ja cię znam albo kojarzę? — Pozwoliła, by przyciągnął ją do siebie i spojrzała mu prosto w oczy. Poczuł rumieniec wypełzający mu na twarz.

— Każdy jest sobie poniekąd znajomy.

Widział, że szaleje. Że chce wiedzieć więcej. Obróciła się energicznie, a następnie chwyciła jego dłoń i przesunęła z talii nieco niżej.

— Widzę płomienie w twoich oczach.

— Twoje również nie są spokojne.

— Kiedy ja w sumie… Nie powinnam…

Położył jej palec na ustach i odgarnął z twarzy kilka niesfornych kosmyków.

— Pokaż, co czujesz — szepnął w jej szyję i ujrzał, jak delikatna, blada skóra Robin pokrywa się rumieńcem. Kobieta przytuliła się do niego mocniej, pozwalając jednak, by wciąż prowadził w tańcu. Uwiódł ją. Tańczyła z pasją, z namiętnością ocierając się o jego ciało.

Mógłby tańczyć z nią bez końca. Czując, jak napierają na niego jej emocje. Jak piękne, szaroniebieskie oczy wpatrywały się w niego bez przerwy. Wiedział, że był uwielbiany, chociaż nie powiedziała ani jednego słowa.

— Życzysz sobie czegoś do picia? — Skłonił się ponownie. Kątem oka dojrzał Nami tańczącą parę kroków dalej od nich, zerkającą z ciekawością na Zorro. Uśmiechnął się lekko.

— Owszem. — Podała mu rękę i ruszyli w stronę stołu. Ace napełnił dwa kieliszki i podał jeden Robin. Policzki miała zaróżowione od tańca, a oczy błyszczące. — Chętnie bym gdzieś wyszła.

Szarmancko skinął głową i poprowadził ją do wyjścia z sali. Zauważył, że nie tylko kobiety się za nimi oglądają. Nic dziwnego, Nico była piękna. Poprowadził ją na ocieplany taras, z wielkimi szklanymi oknami. Był pusty – cały pensjonat imprezował.

— Kim jesteś? — zadała pytanie, dotykając delikatnie jego dłoni.

— Kim jestem, tego nie umiem określić imieniem.*

Zamilkła, wpatrując się z fascynacją w twarz Zorro. Podeszła bliżej i oparła głowę na ramieniu Ace’a. Objął ją delikatnie w pasie. Ponownie spojrzała mu w oczy i poczuł ciepły oddech na swoich wargach. Krew uderzyła mu do głowy. Miała tak miękkie usta, smakujące lekką goryczą alkoholu. Pocałunek był lekki jak muśnięcie motyla. W każdym razie, ten pierwszy.

Robin popchnęła Ace’a na ścianę i przywarła mocno do jego ust, smakując każdy milimetr, pochłaniając każdą kropelkę Portgasa, która znalazła się na jej języku. Jej kobiece dłonie dotykały jego mięśni, twarzy, policzków. Przejechała delikatnie palcem po szyi chłopaka. Ace drżał. Była… Tak…

Nagle odsunęła się. W palcach trzymała czarną maskę Zorro.

— Wiedziałam, Ace.

Usiadła na fotelu, obracając maskę w dłoni. Czarnowłosy był przerażony. Jak się domyśliła? Była aż tak inteligentna? Może czymś się zdradził?

— Jak…? — wyjąkał. O dziwo, nie odpowiedziała. Zagryzła wargę i wpatrywała się w ciemne niebo gdzieś ponad górami. Wstała i oddała mu maskę, by dotknąć policzka chłopaka.

— Oczy zdradzają wszystko, Ace.

Ace. Ace. To, jak wypowiadała jego imię. Jak jej głos rozpływał się w powietrzu, pieszcząc jego uszy, rozbijając się o szyby, którymi byli oddzieleni od mrozu.

— Czy…?  — zaczął, ale nie musiał dostawać odpowiedzi. Robin ścisnęła go za dłoń i przytuliła się do męskiego ramienia.

— Może to i trochę szalone… Ale dałam się złapać na ten twój niecny podstęp.

Portgas uśmiechnął się szeroko i pociągnął Robin w stronę bawiącego się tłumu. Wiedział, że Nico lubi tańczyć.

Dzisiejsza noc należy do nich.

________________________ 

* cytat z „Romeo i Julia”

* Podstęp Ace’a nie był tutaj jedynym. Nami zadbała o to, by w dzień przyjazdu Ace’a nie było ani jednego, wolnego pokoju.

Sto lat, Umi Monogatari!