[Opowiadanie] Król

Tytuł: King (Król)
Autor: Willowsandbees
Tłumaczenie: Ann
Korekta: --
Liczba rozdziałów: one-shot
Gatunek: dramat, friendship
Para: --
Ograniczenia wiekowe: --
Bo historia lubi się powtarzać.

Nie boję się śmierci, ale prawda jest taka, że nie chcę umierać.

Czy mógłbym żyć wiecznie?

Proszę, to wszystko co mam. Nie mogę wrócić do domu. Zresztą i tak nikt by tam na mnie nie czekał.

Czy mogę żyć?

Otrzymuję odpowiedź, przyciskając ucho do gładkiej powierzchni drzwi.

- Słuchajcie… On umiera… Kapitan umiera… Nie mogę nic zrobić!

Słyszę zduszony szloch i po chwili zachrypnięty głos kontynuuje:

- Nie mogę nic na to poradzić! Jestem lekarzem, ale i tak nie umiem mu pomóc! Co ze mnie za doktor do jasnej cholery?!

Cóż, widocznie nie mogę. I tyle.

X-X-X-X-X

Jego załoga obiecała mu kiedyś, że podążą za nim wszędzie. Jednak, jeśli to oznaczało by ich śmierć, on nie zamierzał się na to zgodzić.

Statek, którego kapitan umarł nie może dłużej żeglować, nawet jeśli na jego pokładzie nadal żyją ludzie. Pozostały mu więc dwie opcje.

Pozwolić im umrzeć wkrótce po nim, lub zerwać wszelkie łączące ich więzi.

Wybrał to drugie. Nie mógłby odejść w spokoju, wiedząc, że jego najdrożsi przyjaciele wkrótce podążą w jego ślady.

Jego załoga…

- …Zostaje rozwiązana.-wziął głęboki oddech i odwrócił się do nich plecami. I wiedział, że oni również odwracają się od siebie nawzajem, obierając swoje własne ścieżki. Szlochy powoli cichły i teraz wyraźnie słyszał kroki za swoimi plecami. Wiedział kto za nim podąża.

- Nie słyszałeś? Nie jesteśmy już partnerami. Odejdź i znajdź swoją drogę.- z wymuszonym uśmiechem na ustach odwrócił się do starszego mężczyzny.

- Nadal jestem twoim partnerem, tyle tylko, że teraz już nie jako pirat.- odpowiedział osobnik z blizną. W jego zdrowym oku błyszczał smutek, pokazując, że za tą niewzruszona twarzą jego dusza cierpi równie mocno co dusze tych, którzy odeszli bez sprzeciwu.- Nadal zamierzam za tobą podążać. Masz z tym jakiś problem?

Młodszy z mężczyzn, pokręcił głową z drobnym, ale szczerym uśmiechem.

I zgodnie z tym przyrzeczeniem, towarzyszył mu aż do miejsca, w którym musieli się rozstać.

Kajdanki zabrzęczały głucho, gdy zostały odpięte od ściany. Szedł ulicą. Słyszał szepty, widział bezimiennych ludzi. Wśród tłumu mógł dostrzec zamaskowane, a zarazem tak znajome twarze. Chciał im powiedzieć by odeszli, ale nie miał już nad nimi żadnej władzy.  Jeśli pragną zobaczyć egzekucję Króla Piratów on nie może im tego zabronić.

Czy się poddał?

Cóż, być może. Ale to nie miało znaczenia, bo tak czy inaczej śmierć i tak by go dopadła.

Planował odejść w ciszy, z uśmiechem na ustach. Ewentualnie rzucić jakimś dowcipnym tekstem w stylu: „Do zobaczenia później!”. Uznał, że wymyśli coś na poczekaniu.

Ale widział ich.

Było ich tak wielu.

Młodzi ludzie pełni marzeń, z roziskrzonymi pragnieniem oczami. Chcieli zasmakować tej samej wolności, którą on sam znał tak dobrze. Podziwiali go. Wspinając się na platformę całym sobą czuł ich respekt, nadzieję i głód przygód.

Przemawiając do tłumu, wspominał swoich przyjaciół. Usta zdobił mu szeroki uśmiech, gdy ostrza wbiły się głęboko w jego ciało. Rozejrzał się po placu i ostatnim co zarejestrowały jego zmysły były głośne okrzyki i radosne uśmiechy wymalowane na tych wszystkich twarzach.

To prawda, pomyślał zamykając oczy.

Nie umrę.