[Opowiadanie] Shadows

Tytuł: Shadows

Autor: Cifer D.Yumi

Korekta: Ayo3

Liczba rozdziałów: 1/?

Gatunek: yaoi, dramat

Para: ZoroxSanji+Law

Ograniczenie wiekowe: 18+
Piosenka przewodnia: Shadows - Warpaint Neon Lights Remix

One są wszędzie.

Gonią mnie.

Ratuj mnie!

- Doktorze, jak stan naszego pacjenta?

- Bez zmian.

Lakoniczna odpowiedź. Słychać dźwięk zdejmowanych rękawiczek, jest taki monotonny, zwyczajny, wydawało mu się że zna go na pamięć. Poprawił się tylko na krześle, miętoląc palce między sobą. Znowu gryzie wargę. Obserwował bacznie jak Trafalgar przechadza się po gabinecie to w jedną, to w drugą stronę, bardzo spokojnie. No tak, on zawsze był spokojny, nie ważne co się działo, komukolwiek się działo, te wiecznie podkrążone oczy, twarz godna mistrza pokera, a to wszystko otulone lekarskim kitlem, stetoskopem, charakterystyczną puchatą czapką i lateksowymi rękawiczkami, które obecnie znalazły swoje miejsce w podręcznym koszu. Łaskawie zaszczycił go spojrzeniem, cóż za wyróżnienie!

Kurwa.

- Doskonale wiesz, że nie możesz tam wejść. Nie wiadomo jak by wszystko się potoczyło.

Teraz on wstał, przeczesał nerwowym ruchem zielone kosmyki, które i tak już były w kompletnym nieładzie. W sumie całe jego życie było obecnie jednym wielkim bałaganem, który najchętniej by zmiótł pod jakiś dywanik, przydeptał i udawał, że nigdy nie istniało, ale nie mógł. Było to niczym jedna z łat, która widniała na spodniach Lawa. Czarna, wpijająca się w resztę życia jak pijawka, wysysająca krew, najsłodszą pożywkę, której sam nieco stracił. Czy aby każdy postępek nie był błędem? Nie wiedział, jednak wiedział jedno, potrzebuje narkotycznego widoku pacjenta. Jego pacjenta. Krzyżowali się spojrzeniami, tak długo, jak to było możliwe. Sekundy, minuty, godziny, aż mrugnął, zaledwie po sześciu sekundach. Uśmieszek lekarza potrafił rozproszyć całkowicie uwagę, zawsze tak robił, bo wiedział, że tylko on może mu udostępnić wejście. Klucze leżące w rozwartej dłoni Lawa były niczym sekretny kod do udostępnienia butli z tlenem.

- Czujesz się, jakbym rządził twoim małym, złotym światem?

Drażniący, cichy głos chirurga toczy się po pokoju.

Uderzenie pięści w stół.

- Chcę go zobaczyć! Doskonale o tym wiesz, potrzebuję tego!

- Traktujesz to jak dawkę amfetaminy... 'już' , ' potrzebuję'. Ciągle używasz tych samym epitetów, doskonale wiedząc, że ja nie oddam ci kluczy. Możesz tylko pytać, a ja mogę kłamać, łgać, po prostu bawić się informacjami, których tak łakniesz. A skąd wiesz, że on w ogóle żyje? Wiesz ilu ludziom zrobiłby przysługę po prostu zdychając?

- Trafalgar!

- To miłe, że jeszcze pamiętasz, jak mam na nazwisko.

Kolejne uderzenie. Jeszcze mocniejsze, sprawiające, że dłoń mężczyzny zapiekła.

Wiedział, że długo nie wytrzyma, ale co mu da kolejna szarpanina? Tym bardziej nie będzie mógł się zbliżyć, zobaczyć, dotknąć, poczuć. Nic, pozostawała mu chora wyobraźnia przynosząca ukojne obrazy, pieściły one zmysły. Ale stało się jasne, że to za mało. Potrzebował po prostu więcej, o wiele więcej. Co mógł zrobić w takiej sytuacji? Paść na kolana? Och tak, z pewnością wywołałby ten niski śmiech, ale skoro potrafił sobie wyobrazić parę delikatnych dłoni, tak słodko bladych, to dlaczego by nie mógł spróbować wyobrazić sobie ciszy?

- Po prostu... daj mi je... Chcę chociaż zobaczyć próg tego pomieszczenia…

- Czyżbyś nie wiedział, że wszystko ma swoją cenę?

Stołek o który się opierał upadł wraz z ciężkim, umięśnionym ciałem. Zapiekły go kolana od tej gwałtowności. Uchylił posłusznie głowę, zakrywając się kurtyną krótkich włosów, jest nawet zdolny do tego byleby zaspokoić oczy widokiem. Ułożył dłonie nierówno przed czarnymi obcasami bruneta. Chociaż miał opuszczoną głowę, mógł tylko wyobrazić sobie kpiący uśmiech zadowolenia, malującego się na twarzy mężczyzny, który, no cóż, miał nad nim władzę, kompletną. Pokręcił głową, wymazując z niej wszystko. Została bialutka, pusta, zamazana złotem i lazurem. Law tylko skinął butem, a ten upokorzony schylił się, składając pocałunek na końcu skórzanego odzienia. Był krótki, lecz zostawił odcisk mokrych warg. Sunął ustami po bucie, wolno, namaszczając je wilgotnym dotykiem, aż po końce zapięć, zmrużył oczy odsuwając głowę niepewnie. A później rozległa się melodia pieszcząca uszy, zsuwająca się niżej po ciele. Przyjemność godna przyjemności prostytutki, one też płaciły pokorą i uniżeniem w zamian za parę banknotów.

Klucze upadają u lewego boku.

Porwał je zamaszystym ruchem, wybiegając z malutkiego pokoju. Nie czuł upokorzenia, nie czuł nic, gdy biegał od korytarza do korytarza, szukając odpowiedniej sali. Szlag by trafił pieprzoną orientację w terenie! Aż w końcu korytarz zaczynający się od krat, pnący się do przodu dalej z każdym kliknięciem zamka, po kolei, jeden za drugim, to jak piosenka, a klik dostało zaszczytną rolę refrenu. Potem tylko przeszedł przez obrotowe drzwi, rzucając przy nich klucze.

Widok za który był w stanie oddać godność, napełniał go od czubka głowy po krańce stóp.

Szklana cela pośrodku nieokiełznanej bieli ścian. Wszystko było widoczne, podane na tacy, powoli podszedł do litego szkła dotykając je palcami, wolno oraz czule. To było jak tabu, dla jednej... i dla drugiej dłoni, która była uwięziona w szkle. Wtedy niebieskie oczy spotkały się z brązem, uśmiech z uniesieniem, a ich ciała czuły siebie nawzajem. Chociaż napierali na szkło, wyobrażali sobie to ciepło, którym kiedyś siebie obdarzali nawzajem.

- Sanji.

- Zoro.

Imiona wymówione głosem modlitewnym, tyle pytań, tyle uczuć, tyle pragnień.

- Skąd ty...

- Dlaczego ty..

Milkli by znów przesuwać dłonią po torze szkła. Zachowywali się, jakby wokoło nie było kamer, jakby nikt nie mógł im przeszkodzić w ich wzajemności. Upajali się swoim widokiem, nic nie było teraz ważne. Kompletnie nic. Tylko czułe spojrzenia, echo zmieszanych głosów. Czuli chłód szyby na ustach.

Seryjny morderca i śledczy.

Oboje opuszkami palców podążali po liniach celi, patrząc na siebie wciąż i wciąż. Pytania umilkły, osąd został wydany, a cichutki jęk Sanjiego był iskrą. Dotykali każdą częścią budowy celi, czoło, nos, palce, kolana, szepcząc na przemian każdą czułość, jaką tylko dla siebie przygotowali podczas tej długiej rozłąki. Osunęli się w jednym momencie. Oczy Sanjiego były zamgloną zasłoną, która nie potrafiła unieść się jeszcze na kilka chwil, czysty wstyd.

- Popatrz na mnie jeszcze chwilę! Patrz na mnie!

Nie obchodziło go to, że chciał delektować się wzrokiem mordercy. Dla niego to zawsze była niebieska oaza spokoju, delikatności, można powiedzieć, że wręcz lekkiej dziewiczności. Ten długi moment, gdy blondyn unosił znów głowę, jak on chciał go mocno objąć, ukryć w ramionach i po prostu nie puścić, nigdy więcej, tak jak wtedy. Ale wtedy mu się nie udało.

***

- Nie, on jest niewinny!

- W jego domu jest wystarczająco dowodów na to, że jednak jest winny. Co powiesz na ślady pod paznokciami? Ślady zadrapań, szczątki pochowane w szafkach? Odsuń się od niego, bo oskarżymy cię o współudział, więc radzę współpracować.

- Nie, nie zostawię go! Jest mój, tylko mój!

Trzymał go najmocniej w ramionach jak potrafił, tuląc te brudne, zakrwawione ciało, które drżało i szlochało, trzymając się bluzki Roronoy niczym deski ratunkowej. Oboje siedzieli na strychu, czuć było odór rozkładających się resztek ciał. Pewnie już odkryli, co znajdowało się w lodówce. Sanji był wspaniałym kucharzem, nikt z taką precyzją nie smażył, nie kroił, nie doprawiał. Nigdy by się nie domyślił, że oblizuje usta, mając w nich kawałek czyjś płuc. Potem pozwalał mu również zmywać, a gdy tylko kończył zajmowali się sobą na długie godziny, leżeli w pościeli, prawie każdej nocy budząc się ubrani jedynie w kołdrę, zaplątani w jedno ciało i nikt by nie pomyślał, że w czeluściach tego szczęśliwego domu dzieje się taki dramat.

- Zoro…

- Kocham go!

A potem tylko czuł pustkę i odprowadzał wzrokiem cienie osób, które powoli zabierały Sanjiego gdzieś daleko. Nie wiedział gdzie, ale dalej nie miał zamiaru na to pozwolić. Wyciągnął ramię w stronę pustki. Uczucie wody płynącej po policzkach jest nieznośne, szczególnie gdy łzy symbolizują najdroższą osobę w życiu.

- Sanji...

Szept imienia utonął wraz z tupotem stóp ludzi z FBI, panoszących się po domu, depczących krok po kroku ich prywatność.

***

- Sanji... Ja…

Tak dużo miał mu do powiedzenia. Przeprosić za to, że go nie trzymał mocniej? Że oboje nie uciekli, gdy tamten o to błagał? A on tylko wzruszał ramionami, może w głębi duszy po prostu chciał, żeby go złapali i mu pomogli? Nie, na pewno nie. To nie wchodziło w grę. Jeszcze raz na siebie spojrzeli. Mógłby patrzeć w te dwa maleńkie morza do końca swojego życia. Umrzeć przy tym wzroku, jak bardzo by chciał by był on ostatnim obrazem przed śmiercią.

- Sanji, dlaczego masz taki przerażony wzrok?

Strzał.

Na utwardzanym szkle rozprysła się malowniczo krew, ściekając ogromnymi kropkami w dół, prowadząc swój wyścig, który kończył się na zielonych włosach. Przebita twarz Zoro bezwładnie opadła na podłogę, tonąc w czerwieni. Zza celi dobiegł najbardziej przeraźliwy krzyk na świecie, zmieszany z przekleństwami, wrzaskiem, bólem oraz głuchymi uderzeniami, a spod nakrapianej czapki, która miała spokojną twarz w mroku, wyłonił się uśmiech.

- Może w końcu zdradzisz imiona swoich cieni?