[Opowiadanie] Krzyk rozpaczy - Prolog

Tytuł: Krzyk rozpaczy
Autorka: Ayo3
Korekta: --
Liczba rozdziałów: 0/6
Gatunek: yaoi, dramat
Para: SanjixZoro, ZoroxKuina
Ograniczenie wiekowe: 18+

Specjalna dedykacja: Dla Pauliś :*

Uwagi: gwałty, psychiczne

Najnormalniej w świecie to opowiadanie nie miało być publikowane publicznie, ale w końcu jakoś tak wyszło. Tak jak powyżej całość jest Pauliś :* Prolog jest w miarę spokojny, ale od pierwszego rozdziału zaczną się schody, więc od razu uprzedzam, że to opowiadanie nie jest dla wszystkich :) Życzę miłego czytania.

Idąc przez życie z dobrocią wymalowaną na twarzy,

potykamy się, aby dać się objąć cierpieniu,

które skutecznie eliminuje naszą naiwność.

Krzyk rozpaczy

Prolog: Żyj

 

Nocną ciszę i spokój przeszyły głośne huki, które momentalnie rozświetliły całe niebo. Zielonowłosy mężczyzna, wyczulony na wszystkie dźwięki, poderwał się natychmiast, budząc swoim gwałtownym ruchem kobietę, leżącą tuż obok niego. Granatowowłosa popatrzyła na niego rozespanym wzrokiem. Widząc błysk strachu w tym dumnym i nieugiętym spojrzeniu wiedziała już co się dzieje. Równie szybko jak on poderwała się na równe nogi. Panika i przeczucie tego, co za chwile może się wydarzyć poruszyła ją dogłębnie. Poczuła jak silna dłoń chwyta ją mocno za rękę i ciągnie w kierunku drzwi.

Nie mógł pozwolić by została tam ani chwilę dłużej. Zmierzał pośpiesznie do piwnicy, gdzie jeszcze niżej mieścił się schron. Był na to przygotowany. Może nie emocjonalnie ale był. W głowie kotłowała mu się tylko jedna myśl, żeby Kuina i dziecko byli bezpieczni. Sam wiedział, że nie będzie miał wyboru jak wrócić do piekła, które narastało na zewnątrz. To był jego obowiązek jako mężczyzny stanąć w obronie swojej rodziny i kraju w którym przyszło mu żyć.

Czuł uścisk małżonki i powoli uspokajał swoje rozproszone i nękające go myśli. Nie musiał nic mówić, bo ona z wszystkiego zdawała sobie sprawę. Wiedziała doskonale, że był dumnym człowiekiem, kierującym się w życiu własnymi zasadami, których nigdy nie łamał. Zresztą za to właśnie go kochała. Był dobrym człowiekiem stąpającym mocno po ziemi, nie poddającym się i walczącym ze swoimi słabościami. Nie wyobrażała sobie życia u boku kogoś innego.

Dotknęła ręką już dość wypukłego brzucha i uśmiechnęła się pod nosem. Nie musiała się modlić, bo wiedziała, że Zoro do niej wróci. Nic mu się nie stanie i będą szczęśliwą rodziną. Naiwne myślenie dawało jej nadzieję na lepsze jutro i dzięki temu jeszcze nie zwariowała. Dlatego miała zamiar trzymać się tej jedynej deski ratunku. Kto jak nie ona powinna wierzyć w niego najbardziej. Jednak mimo to wszystko w jej sercu tlił się strach przed tym co może się wydarzyć. Człowiek nie jest w stanie sprzeciwić się czy oszukać los i przeznaczenie, które są mu przypisane.

- Kuina, siedź tutaj i nigdzie się stąd nie ruszaj - powiedział podenerwowany, nadal trzymając jej dłoń. – I proszę cię, nie denerwuj się za bardzo. – Popatrzył na brzuch małżonki i lekko pogładził ręką.

- Zoro, czy musisz iść? – zapytała kobieta, doskonale zdając sobie sprawę, jaką usłyszy odpowiedź. Nie mogła się jednak powstrzymać. Do jej oczu zaczęły napływać łzy bezradności. Tak bardzo chciała, żeby z nią został i nigdzie nie szedł. – Wrócisz, prawda? – załkała, zatapiając twarz w jego ramieniu.

Objął ją mocno. Nigdy jej nie oszukał i teraz też nie miał zamiaru. Nie było czego ukrywać, bo sytuacja przedstawiała się jasno i przejrzyście. Nie wiedział co czeka go na zewnątrz, ale zdawał sobie sprawę, że może nie wyjść z tego cało.

- Posłuchaj mnie, kochanie – powiedział łagodnie, przejeżdżając po jej włosach. – Nie wiem, co wydarzy się tam na zewnątrz. Nawet nie chce mi się nad tym myśleć. Proszę cię tylko o jedno. Cokolwiek się ze mną stanie, obiecaj mi, że się nie poddasz i będziesz żyć razem z naszym dzieckiem. Pamiętaj, że bez względu na wszystko, zawsze będę z tobą.

Ucichł, wiedząc, że jak powie coś więcej, to już nie będzie w stanie zapanować na falą rozpaczy i smutku. Nawet nie oczekiwał odpowiedzi, bo był w pełni świadom, że jego słowa zostały zrozumiane i zapamiętane. Sam również nie miał najmniejszego zamiaru się poddawać. Ucieczka od życia w największym bólu była aktem zwykłego tchórzostwa. Poddanie się było jawnym uszczerbkiem na dumie, a na to nie mógł sobie absolutnie pozwolić.

Wziął w ręce jej twarz i spojrzał w granatowe jak niebo nocą oczy z których nie spływały już łzy, a które pokazywały tyle wiary, ile było mu w tamtym momencie potrzeba. Kobieta zrozumiała, co spowodowało, iż na jego przeważnie srogiej twarzy pojawił się uśmiech.

- Nie mogę ci obiecać, że wrócę – powiedział spokojnie, nie przerywając kontaktu wzrokowego. – Jednak obiecuję ci, że będę walczył i się nie poddam.

Skinęła lekko głową na te słowa i pocałowała go w czoło. Obdarzyła go swoim uśmiechem, który podniósł go na duchu. Jego serce im bardziej stał przy ukochanej, tym bardziej nie chciało pozwolić mu odejść. W końcu przemógł się i rzucając ostatnie spojrzenie małżonce, ruszył do drzwi, pozostawiając za sobą wszystko co tak bardzo kocha. Teraz dopiero poczuł jak pod ciężkimi powiekami pojawiają się drażniące krople łez. Mimo wszystko był człowiekiem, a udawanie twardziela nawet w jego przypadku miało jakieś określone granice.

Otarł szybko twarz i wkroczył do sypialni, gdzie spod łóżka wyjął trzy miecze, które razem z jego duszą tworzyły jedność nie do podważenia. Omiótł je bacznym spojrzeniem, a na jego twarzy zagościł uśmiech szaleńca, który widziały tylko te trzy piękności ze stali. Wręcz poczuł jak rwą się do walki. To zawsze wzbudzało w nim żądzę tego wszystkiego, na co w normalnych okolicznościach absolutnie nie mógł sobie pozwolić.

- Czas na zabawę – wyszeptał do nich, a wręcz wymruczał, czując jak ekscytacja bierze nad nim górę. Wyprostował się i ruszył w stronę piekła, które od dnia dzisiejszego miało zostać jego domem.