[Opowiadanie] Deszcz

Tytuł: Rain (Deszcz)
Autor: Van Vision
Tłumaczenie: Ayo3
Korekta: Kanako
Liczba rozdziałów: one-shot
Gatunek: shounen-ai
Para: ZoroxSanji
Ograniczenia wiekowe: --

Nie każdy deszczowy dzień musi być zły.

Kochani, oto przed Wami krótkie opowiadanko mistrzyni ZoSanków Van Vision :) Chyba nie muszę Wam tłumaczyć kto to jest, bo chyba każdy czytał opko-legendę Lightening up the darkness czy W pogoni za marzeniami, a w każdym razie fani pary ZoroxSanji ;) MISTRZYNI, WRÓĆ! Naprawdę tęskno za Twoimi dziełami. A teraz zapraszam do czytania, chociaż jestem pewna, że wielu z Was już to opowiadanie dobrze zna. Przepraszam za wszystkie błędy i nieścisłości :* A teraz życzę miłego czytania :D

To był paskudny dzień. Wszystko wydawało się takie szare, ciemne i bez jakiegokolwiek blasku. Gęsty deszcz, który już od paru godzin spadał z nieba, w ogóle nie polepszał sprawy, wręcz przeciwnie, z jego powodu cały świat wyglądał jeszcze bardziej przygnębiająco niż w rzeczywistości.

Jednak dla jednego chłopca o blond włosach i z niebieskimi, melancholijnymi oczami, dzień był smutniejszy niż dla większości ludzi. Siedząc na dużej, zimnej skale pod olbrzymim drzewem, bezskutecznie starał się ukryć przed deszczem. Był przemoczony i zimny, ponieważ miał na sobie tylko koszulkę, cienki, podziurawiony płaszcz, zniszczone spodenki i buty. Jego blond włosy, które wydawać się mogły puszyste, teraz były pękiem niechlujnych, brudnych kosmyków. I był głodny. Och, tak bardzo głodny...

Dzieciak wmawiał sobie, że jest trochę cieplej, jednak to w ogóle nie działało. Spojrzał na szare niebo i pozwolił, aby grube krople spadały po jego brudnej i bladej twarzy. Żałował, że nie miał ciepłego i kochającego domu, matki, która by go przytuliła i opowiedziała tak dużo ciekawych opowieści na dobranoc, ojca, który nauczyłby go wszystkiego jako mężczyzna, czy suchego kąta, nie miało znaczenia gdzie, w którym mógłby mieć jakiś spokojny sen. Chciałby móc zjeść coś gorącego i smacznego, cokolwiek poza okropnymi resztkami, które zepsuły się już dawno, dawno temu.

Jasnowłosy chłopiec przyciągnął kolana do swojej piersi i oparł na nich podbródek. Marzył o tak wielu rzeczach, o których wiedział, że mieć nie może. To było jak fantazjowanie młodego głupca, ale nie mógł nic na to poradzić. Te marzenia, te obrazy w jego umyśle, przedstawiające szczęśliwą przyszłość, która wydawała się tak nierealna i odległa... Trzymały go przy życiu. Choćby nie wiadomo co, dla tych głupich marzeń był w stanie ruszyć dalej.

Minęło go już tak dużo osób, ale żadna się nie zatrzymała. Nikt nie zapytał czy jest w porządku albo, czy potrzebuje pomocy. Nikogo to nie obchodziło. Wszyscy zachowywali się tak, jakby nie istniał.

A deszcz nadal padał, jakby był nieskończoną rzeką łez. Ale nagle wszystko ustało, jakby nigdy nie padało.

Blondyn spojrzał w górę i zobaczył chłopca z dziwnie krótkimi, zielonymi włosami, który w jednym uchu miał trzy złote kolczyki, kołyszące się i pobrzękujące radośnie z powodu silnego wiatru. Trzymał parasol nad głową blondyna, a sam teraz moknął, ale wyglądało to tak, jakby w ogóle mu to nie przeszkadzało.

— Trzymaj — powiedział. — Myślę, że potrzebujesz go bardziej niż ja. Weź go.

Drugi chłopak nie wiedział jak zareagować, bo był to pierwszy raz, kiedy uczestniczył w tego rodzaju sytuacji. Tak więc, zamiast zrobić cokolwiek, po prostu wpatrywał się zmieszany i zaskoczony w zielonowłosego.

— Nie patrz tak na mnie, brewko — powiedział, zwracając uwagę na jego zabawnie kręcone brwi. — To przerażające. Wystarczy wziąć parasol. — Jednak gdy szczuplejszy chłopak wciąż siedział nieruchomo na skale, prychnął z irytacją wymalowaną na twarzy. — Rany, wiedzę, że to beznadziejna sprawa — powiedział i schylił się, aby otworzyć jedną z dłoni blondyna, wcisnąć w nią parasol, a potem zacisnąć palce na rączce.

— Dlaczego? — zapytał blondyn z wyrazem wielkiego szoku na twarzy.

— Nie wiem. Taka zachcianka. — Wzruszył ramionami i zajrzał do worka, którego niósł. Wyjął z niego dwa jabłka i bułkę, a następnie podarował je chłopcu. — To też weź. Wyglądasz na głodnego.

— Ja... Dziękuję... — wyszeptał blondyn. — Ale co z tobą? Będziesz cały mokry.

— To nic takiego. — Machnął na to ręką i uśmiechnął się.

— Zoro, co ty tam robisz? Pośpiesz się, musimy iść! — Ktoś krzyknął gdzieś przed nimi.

— Już idę! — odkrzyknął chłopiec o imieniu Zoro. — Przepraszam, muszę iść. Uważaj na siebie i do zobaczenia pewnego dnia — powiedział zielonowłosy i odszedł.

Blondyn utkwił wzrok w sylwetce drugiego chłopca, który powoli znikał, a następnie, gdy był już całkowicie niewidoczny, przeniósł wzrok na jedzenie. Ugryzł kawałek bułki i żuł powoli, rozkoszując się wspaniałym słodkim smakiem.

Ale smaczne!, pomyślał, mając na twarzy duży, jasny uśmiech.

Tak nagle szary dzień przestał być tak bardzo ponury.

***

Zoro siedział na ławce w jednym z parków w mieście, który nie był tak daleko od osiedla pełnego bloków mieszkalnych. Mocno padało przez cały cholerny dzień, jakby na złość mu, zwłaszcza, że zapomniał swojego pieprzonego parasola i nikt nie mógł albo nie chciał mu pożyczyć.

To był straszny dzień, jeden z najbardziej okropnych dni jakie mu się w życiu przydarzyły. Został zwolniony, kiedy najbardziej potrzebował pieniędzy i musiał jeszcze zapłacić rachunki z bieżącego miesiąca, a jego ojciec był w szpitalu od ponad tygodnia. Zielonowłosy mężczyzna chciał iść do domu, przespać się na swojej ulubionej kanapie, obejrzeć dobry film lub napić się sake, ewentualnie piwa, ale jednocześnie w ogóle nie chciał się ruszyć. Chciał zostać tu, w parku, na ławce, a deszcz niech uczyni go tak mokrym jak to możliwe. Nie obchodziło go to, że mógł zachorować. Nie obchodziło go, że było zimno. Nie dbał o nic.

Więc siedział dalej, pogrążony w swoich negatywnych myślach, gdy nagle ktoś pojawił się za nim, a krople przestały spadać. Odwrócił się tylko, patrząc na przystojnego, wysokiego mężczyznę, ubranego w elegancki garnitur i trzymającego parasol. Miał piękne, puszyste, blond włosy, jedno widoczne niebieskie oko, drugie było zakryte grzywką, i dziwnie zakręconą brew.

Co?

Zoro przypatrywał się mężczyźnie przez dłuższą chwilę z dziwnym uczuciem, że widział go już gdzieś wcześniej. Ale gdzie? Zaczął przeszukiwać swoją pamięć, próbując znaleźć w niej obraz przedstawiający blondyna.

Nie, to niemożliwe, pomyślał zszokowany. To było wieki temu! To nie może być on!

Ale to był naprawdę on. Ten biedny, smutny, bezdomny dzieciak, którego poznał, gdy był małym chłopcem, w dniu tak deszczowym jak ten. Ale jak ...?

— Cześć — powiedział blondyn z szerokim, radosnym uśmiechem na pięknej twarzy. Zoro mógłby przysiąc, że był to najbardziej wspaniały i jasny uśmiech, jaki kiedykolwiek widział. Wydawał się rozjaśniać wszystko wokół, zupełnie jak słońce. — Przeziębisz się, jeśli będziesz tu tak siedział, głupi glonie — zaśmiał się cicho.

— C-coś ty powiedział?

— Powiedziałem: „przeziębisz się, jeśli będziesz tu tak siedział, głupi glonie”. Głuchy jesteś?

— Nie będę chory, jestem pewny... Moment! Jak śmiesz nazywać mnie glonem!

— A śmiem. To zemsta za nazwanie mnie "brewką".

— Jakim cudem żeś to zapamiętał, do cholery? — zapytał zszokowany Zoro. — To było...

— Mam bardzo dobrą pamięć — przerwał mu blondyn. — Mieszkam pięć minut drogi stąd, więc... Nie masz ochoty skoczyć na gorącą czekoladę albo coś innego? Mogę nam też ugotować pyszny obiad. Och, i w każdym razie, nazywam się Sanji.

— Jestem…

— Zoro. Wiem. — Jego uśmiech stał się większy, jakby wypowiedzenie w szczególności tego jednego imienia sprawiało, że był bardzo szczęśliwy. — Więc idziemy czy nie?

Zielonowłosy mężczyzna w ogóle się nie wahał. To na pewno musiało być przeznaczenie, wiedział to w głębi swojego serca.

— Jasne — powiedział i uśmiechnął się łagodnie. Naprawdę nic nie mógł na to poradzić, uśmiech Sanjiego był po prostu zaraźliwy.

Zmienił zdanie. W końcu ten dzień nie był taki zły. Ani trochę.