[Opowiadanie] Za zasłoną kwiatów wiśni - Rozdział 3

Tytuł: Za zasłoną kwiatów wiśni
Autorka: Ayo3
Korekta: --
Liczba rozdziałów: 3/?
Gatunek: yaoi, dramat, romans
Para: ZoroxSanji (oraz inne)
Ograniczenie wiekowe: 18+
Piosenka przewodnia: Rin' - Tenka

Po burzliwych i szokujących wydarzeniach we Wschodnim Królestwie, Ashi Sanji zostaje adoptowany przez Akagamiego Shanksa. Wychowując się na dworze spotyka na swojej drodze osobę, która wzbudziła w nim niezwykłe zainteresowanie. Czy nastroje panujące w całej Wschodniej Kainie będą sprzyjać tej dwójce? Zapraszam serdecznie na trzeci rozdział Za zasłoną kwiatów wiśni.

Leśne maliny
Kuszą by zakosztować
Dzikiej słodyczy

            Dźwięk ocierającej się od siebie stali, wypełniało całe pomieszczenie. Ciche kroki dwóch par nóg lekko odbijały się od drewnianej podłogi. Lekkie dyszenie jeszcze bardziej podsycało atmosferę pełną skupienia. Godzina mijała, nie wyławiając w swoim upływie czasu żadnego zwycięscy starcia. Niewiadoma unosiła się w powietrzu, starając się w końcu wyłonić triumfatora. Zapach potu dawał po sobie znać, jednak nie przeszkadzało to dwóm młodym ludziom, łypiącym na siebie jak dwa jastrzębie, chcący zgarnąć swoje trofeum.

            Jedną z ów osób była dziewczyna o granatowych włosach. W przeciwieństwie do swojego przeciwnika jej bronią była tylko jedna katana. Zdumiewające było, jak sprawnie poruszała się unikając ciosów. Wyglądała wręcz jakby tańczyła poruszana niezłomną muzyką ostrzy. Ataki oddawała z niezwykłą precyzją, jakby nie była stworzona do czegoś innego, tylko do walki. Na jej twarzy oprócz skupienia malowała się pewność siebie. Błysk w jej oku mówił, że zwycięstwo już należy do niej. Uśmiechnęła się mimowolnie i zadała ostateczny cios, uderzając lewą stroną miecza o podbrzusze swojego przeciwnika. Kimono lekko jej zafalowało, gdy cofnęła się pewnie do tyłu i schowała miecz. Po raz kolejny odniosła spodziewany triumf.

            Takanome Kuina była kobietą dostosowaną do zasad jakie panowały w męskim świecie. Kodeks honorowy ceniła sobie bardziej niż wymogi i etykietę, jaką powinna spełniać każda arystokratka. Nie wyobrażała sobie by mogła całymi dniami robić to, co jej matka czy inne damy dworu. Gardziła tym, przekonana, że na świecie przetrwają tylko najsilniejsi. Jej nieugięte zasady oraz niepodporządkowanie się woli mężczyzn słabszych od niej sprawiało, że nie wyszła za mąż, mimo iż miała już dwadzieścia lat. Kandydata z każdego rodu nie brakowało, jednak zawsze rozczarowani byli zmuszeni do szukania innej życiowej partnerki, która zasługiwałaby na miano „kobiety idealnej”. Dziewczyna zawsze przyjmowała to z wielką ulgą. Jej jedynym celem w życiu było służyć klanowi w którym się urodziła i wychowała. Być lojalną i gdy nadejdzie potrzeba umrzeć w boju.

            Wyprostowała się dumnie i popatrzyła w stronę swojego brata, który wydawał się jej dzisiaj jakiś dziwny. Nie ukrywała, że znała powód tego zachowania i osobiście nie była tym zachwycona, zwłaszcza, że zobowiązania Zoro wobec rodu były zupełnie inne. Westchnęła głośno, a jej dobry humor ją opuścił. W sumie była ogromnie zdziwiona, że jakakolwiek kobieta może zrobić na nim takie wrażenie. Przeważnie nie przykuwał do nich żadnej istotnej wagi, nie zawsze nawet racząc je spojrzeniem. Dlatego wielce się zdumiała, gdy na twarzy brata spostrzegła zainteresowanie jej płcią. Akagami Sako owszem była piękna, jednak granatowowłosa była pewna, że w środku jest tylko osobą bez jakiegokolwiek wyrazu. Nie mogła zaprzeczyć, że mimo tego z jej osoby biło coś dziwnego, nieprzeniknionego. Jakaś niezbadana tajemnica, o której nie miała pojęcia. To był element, który naprawdę intrygował w tej cichej blondynce o niesamowicie niebieskich oczach.

            Twierdziła, tak jak jej ojciec, że ona nie jest godna uwagi. Byłaby tylko ciężarem, gdyby jakimś cudem dzięki niej udałoby się połączyć dwa rody poprzez małżeństwo. Nie miała żadnej konkretnej podstawy by tak myśleć. Po prostu czuła, że jest coś nie tak z jej osobą. W samym jej smutnym spojrzeniu dostrzegła jej porażkę. Nawet zastanawiała się, czy nie najlepiej dla tej dziewczyny byłoby umrzeć. Ponownie spojrzała na swojego brata. Z jego zamyślonej twarzy wyczytała, że darzy Sako-dono jakimś głębszym uczuciem. Czyżby między nimi zaszło coś, co mogłoby przeszkodzić w głównym celu wizyty w Środkowym Królestwie? Modliła się w duchu by jednak nic takiego nie miało miejsca.

            - Jesteś jakiś nieobecny dzisiaj – powiedziała i stanęła naprzeciwko niego. Mimo wszystko jej obawy wzięły nad nią górą. – Nie uważasz, że zmarnowałeś trochę nasz czas? Co się właściwie z tobą dzieje? Tylko mi nie mów, że zakochałeś się w córce Akagamich.

            - Nic z tych rzeczy, szanowna siostro – odpowiedział, chowając swoją ostatnią katanę do pochwy. Nie miał zamiaru się jej zwierzać, zwłaszcza, że dobrze wiedział, że z jej strony raczej nie uzyska aprobaty. – Najzwyczajniej w świecie nie mogę doczekać się jutrzejszego dnia. Dziękuję za pojedynek.

            Ukłonił się lekko i wyszedł pośpiesznie, unikając kolejnych pytań. Nie miał ochoty wysłuchiwać po raz kolejny o swoich zobowiązaniach. Znał już wszystko na pamięć, bo odkąd skończył cztery lata, wpajano mu je na okrągło. Od wczoraj miał własne problemy, z którymi w spokoju chciał się zmierzyć. Na szczęście w zamku rodu Akagami panowała niesamowita cisza, co mu odpowiadało. Ruszył więc przed siebie, chcąc znaleźć się w swoim pokoju. Z powodu cechy, której w sobie najbardziej nienawidził, nie było mu to jednak dane i począł błądzić. Uznał w końcu, że spacer również dobrze mu zrobi.

            Myślami wracał dwa dni wstecz, kiedy po dość długiej wędrówce, w końcu przybyli do głównego miasta. Wtedy po raz pierwszy zobaczył ją, siedzącą spokojnie, z wymalowaną obojętnością na twarzy. Nawet z miejsca w którym się znajdował, widział dokładnie zarys jej pięknej twarzy, ukrytej w połowie za wachlarzem. Blond włosy, upięte w charakterystyczny dla arystokratek sposób, dodawał jej niesamowitej powagi. Błękitne oczy biły smutkiem, tym samym sprawiając, że jej sylwetka emanowała czymś niezwykle tajemniczym. Ta tajemniczość sprawiła, że zwrócił na nią swoją uwagę. Mało tego, sprawiła na nim tak ogromne wrażenie, że po raz pierwszy tak bardzo chciał kogoś spotkać. Zdziwiło go to niezmiernie.

            Nie do końca plotka na jego temat była tylko plotką. Nigdy kobiece walory nie przykuwały jego wzroku. To nie tak, że ich nienawidził czy gardził, po prostu nie ufał. Wychowując się ze swoją siostrą, wiedział dobrze, że kobiety, tym bardziej arystokratki, mogą stanowić większe zagrożenie niż jakikolwiek wróg. Uważał je za istoty podstępne, mało honorowe i potrafiące świetnie się maskować pod osłoną niewinności i wrażliwości. Wyjątkiem była oczywiście Kuina, jednak dobrym na to przykładem była jego matka. Mimo iż to właśnie ona go urodziła, to nienawidził jej z całego serca za podły charakter, który od niej emanował. Była jak wąż, czekająca tylko na sygnał by uderzyć i to niekoniecznie po stronie własnego męża. Tę przebiegłość miała bardzo dobrze wytrenowaną przez co nawet za bardzo się z nią nie ukrywała. Właśnie dlatego stronił od kobiet. Bez ich natarczywego i ciekawskiego usposobienia czuł się znacznie lepiej.

            To właśnie dlatego tym bardziej zastanawiała go fascynacja do osoby, jaką była Akagami Sako. Z pozoru nie różniła się od innych dziewcząt, które na co dzień mijał całkiem obojętnie, jednak ten smutek w jej osobie sprawił, że przykuła jego uwagę. Na dodatek miał nieodparte wrażenie, że nie jest ona osobą, za którą się podaje, dlatego zaczął się zastanawiać, czy pod tą toną makijażu nie skrywają się twardsze, chłopięce rysy. Te rozważanie zachował jednak dla siebie, bo nawet jeśli było słuszne, to musiało mieć jakąś mocną podstawę. Postanowił, mimo wcześniejszych wątpliwości, że przyjmie zaproszenie i spędzi dzień w jej towarzystwie.

            Początkowo myślał, że to w planach miał jego ojciec, jednak, gdy wezwał go do siebie tamtego późnego wieczora, Zoro od razu doszedł do wniosku, że jest w błędzie. Takanome Mihawk stanowczo zabronił mu spotykać się z tą kobietą, tym samym po raz setny przypominając mu o prawidłowym celu przybycia do Środkowego Królestwa. Zapytany o to, dlaczego, ojciec odpowiedział prosto i bez ogródek: Ponieważ rzeczy martwych nie da się wskrzesić. Zaintrygowany tymi słowami, tym bardziej chciał się dowiedzieć czegoś o pięknej dziewczynie, którą spotkał na przyjęciu.

            Wbrew woli ojca udał się na to spotkanie. Zdziwiony paroma kwestiami, które tym bardziej utwierdzały go w przekonaniu, że Sako-dono nie jest do końca sobą, spędził chyba najprzyjemniejszy dzień w swoim życiu. Nigdy nie sądził, że będzie z kimś milczał, a to milczenie będzie tworzyło swego rodzaju więź. Czuł niemal, że nie tylko on jest zainteresowany. Powoli ze zwykłego zafascynowania ich relacja zmieniała się w coś więcej. Słysząc dźwięki muzyki, które mocno się w nim zakorzeniały, wiedział, że się zakochał. Chciał wiedzieć o niej jeszcze więcej, a przede wszystkim pragnął pozostać z nią sam na sam.

            Do tej pory nie wiedział, czy była to słuszna decyzja. Miał przed oczami łzy, które rozmywały makijaż, obnażając przed nim całkiem inną twarz. Teraz był już przekonany, że się nie mylił. Z drugiej strony uświadomił sobie, co zrobił i poczuł w sercu żal. Gdy patrzył na jego oddalające się plecy, zrozumiał smutek, jaki otaczał jego osobę. Skrzywdził go, wzbudzając w jego sercu nadzieję, że może tym razem zazna odrobiny szczęścia. Duma nie pozwoliła mu biec. Wściekły na siebie, mógł tylko patrzeć jak się oddala i znika, niczym kwiat, który jeszcze przed chwilą zdobił jego głowę.

            Nie widział go już do końca dnia. Ani jego, ani ciemnowłosej kobiety, która przez cały czas mu towarzyszyła. Nie mógł przestać o nim myśleć. Nadal był nim oczarowany. Nie przeszkadzało mu to, że w rezultacie był mężczyzną. To nie miało znaczenia. Bał się jednak, że nie będzie mu dane już nigdy go zobaczyć. Nawet nie umiał sobie wyobrazić, co ten blondyn czuł. Był dla niego zagadką. Niesłychanie piękną zagadką, którą chciał za wszelką cenę rozszyfrować. Miał już pewien plan w głowie, który miał zamiar wcielić w życie, gdy tylko zapadnie mrok.

            Wieczorem, pod pretekstem pomedytowania, wyszedł do ogrodu. Od służących usłyszał, że Akagami Sako-dono jest chora i nie zabawi przez następne parę dni. Zapytał w takim razie na czym polega ta choroba, na co służąca zachichotała, że pewnie smutek, który nosiła w sercu w końcu ją zalał i pozbawił zmysłów, ponieważ siedzi cały dzień w jednym miejscu i patrzy na ogród ze swojego pokoju. Raz nawet udało mu się w końcu namierzyć tę czarnowłosą kobietę, jednak ta czmychnęła szybko, rzucając w jego stronę pełne gniewu spojrzenie. Mógł się tego spodziewać i tym bardziej chciał porozmawiać z blondynem na osobności, o ile to będzie w ogóle możliwe.

            Spacerując po ogrodzie i szukając miejsca, którego tak bardzo pragnął znaleźć, usłyszał za swoimi plecami jakiś ruch. Jego wyczulone zmysły nigdy go nie zawodziły. W mgnieniu oka dobył jeden ze swoich katan i z niesłychaną szybkością przyłożył ją do gardła ciemnowłosego chłopaka, który zaczaił się tuż za nim. Rozpoznał go od razu, jednak nie schował miecza. Przed nim stał Akagami Ace z dziwnym uśmiechem na twarzy, jednak bez jakiejkolwiek broni. To uspokoiło trochę młodego szermierza i opuścił miecz.

            - Przechadzamy się, co, Takanome-dono? – zapytał, a zielonowłosy usłyszał w jego głosie ironię, a jednocześnie jakiś przestrach. Nic nie odpowiedział, nadal obserwował uważnie swojego rywala. – Hm? Pasowałbyś jak ulał do mojej szanownej siostry. Widać i tobie brak piątej klepki, skoro język utkwił ci w gardle na moje powitanie.

            - Mniemam, że Sako-dono jest o wiele lepiej wychowana niż ty – odrzekł z nutą wściekłości w głosie. Nie sądził, że syn Akagamich może być aż tak bardzo bezczelny. – Cóż to za zaszczyt mnie spotkał, że uraczasz mnie swoją obecnością, Akagami-dono?

            Trzymając katanę w najwyższej gotowości, pozwolił, aby chłopak podszedł bliżej. Piorunowali się spojrzeniami pełnymi nienawiści. Zoro właśnie teraz poczuł, jaka ta cała rywalizacja będzie zażarta. Jednak pomimo tych negatywnych uczuć, w spojrzeniu piegowatego było coś, co powodowało, że to właśnie w jego stronę uchyli się szala zwycięstwa, jednak zielonowłosy nie zamierzał się poddać. Poddanie się w takiej sytuacji było niesłychaną hańbą, na którą nie mógł sobie pozwolić.

            - Zapamiętaj sobie… – usłyszał szept w swoim uchu i wzdrygnął się lekko. – Nie oddam jej tak łatwo ani tobie, ani temu chłoptasiowi z klanu Kira.

            - To się jeszcze okaże – odrzekł ze spokojem Zoro i ominął czarnowłosego, zmierzając w głąb ogrodu, zostawiając go za sobą. Czuł na sobie jego wściekłe spojrzenie, jednak całkowicie je zignorował.

            Takanome był szczerze zdziwiony jego zachowaniem i tym, co upływ czasu zrobił z tym człowiekiem. Pamiętał, że jak był młodszy miało miejsce podobne spotkanie. Nie mieli wcale złych relacji, wręcz przeciwnie. Jako dzieci gonili po tym ogrodzie, okładając się bambusowymi mieczami. Teraz przypomniał sobie, dlaczego nienawiść go aż tak bardzo oślepiła, że nie był w stanie normalnie porozmawiać. Ona bez wątpienia była ku temu powodem. Osobiście nie miał zamiaru nic z tym zrobić. Teraz miał ważniejsze rzeczy na głowie.

            Ogród nocą nie był już taki piękny i kolorowy jak za dnia. Szum wody i liści przedzierał się między drzewami, tworząc swoją własną, naturalną melodię. Lekki, wiosenny wiaterek podrażniał mu lekko włosy. Uśmiechnął się do siebie. Nocami było niezwykle cicho i relaksująco. Szybko przyzwyczaił się do ciemności i mógł spokojnie się poruszać, bez obawy, że na coś wpadnie. Wytężył słuch. Przechadzał się bezszelestnie, jednak nigdzie nie paliło się światło. Szedł jeszcze chwilę, gdy w końcu uwidział oświetlone pomieszczenie, a w nim siedziała postać.

            Zbliżył się, przyglądając się postaci, która patrzyła w innym kierunku. Był już pewny, że to on, mimo iż nie promieniał taką jasnością, jak jeszcze dzień temu. Blond włosy były w nieładzie, a oczy podpuchnięte. Teraz widział dokładnie męskie rysy twarzy. Nadal był piękny, niczym kwiaty, które tak niedawno razem oglądali. Zoro zawahał się na chwilę. Przez cały dzień targała nim myśl, żeby go zobaczyć, lecz nie myślał nad podjęciem jakiejkolwiek rozmowy, mimo iż miał do niego naprawdę mnóstwo pytań. Obserwował go więc przez chwilę. Naprawdę wyglądał, jakby był chory. Jego nieobecny wzrok trochę go przeraził. Uświadomił sobie, że to, co się wczoraj wydarzyło, musiało być dla niego niezłym szokiem. Zoro pomyślał jednak, że to dobrze. Najwyraźniej blondyn odwzajemniał jego uczucia.

            W końcu postanowił wejść do środka. Miał tylko nadzieję, że będą mogli spokojnie porozmawiać i Sako się go nie wystraszy. Wszedł bezgłośnie do pomieszczenia i dopiero wtedy poczuł na sobie jego wzrok. W tych olśniewającym, niebieskim oku dostrzegł nutę zaskoczenia i strachu. Widział, jak chłopak sięga machinalnie po wachlarz i zakrywa twarz, jednak z jego ust nie wydarł się żaden dźwięk. Takanome bez słowa podszedł bliżej i objął to delikatne ciało. Nie chciał, żeby blondyn cierpiał z jego powodu. Poczuł, jak smukłe dłonie nieśmiało go obejmują. Oderwał się delikatnie i spojrzał w jego twarz, w której ponownie uwidział cierpienie.

            - Jak ci na imię? – zapytał łagodnie, jedną ręką odgarniają niesforny kosmyk, który opadł jasnowłosemu na twarz. Zobaczył, jak chłopak odwraca niepewnie wzrok. – Spokojnie, ta tajemnica pozostanie między nami – dodał półszeptem i musnął jego czoło.

            - Ashi Sanji, panie – odpowiedział, po dłuższej chwili milczenia. Nie patrzył zielonowłosemu w oczy. Zoro poczuł tę różnicę, która oddzielała go od reszty mężczyzn, jednak w tym momencie najbardziej zaintrygowało go jego nazwisko.

            - Jesteś dziedzicem rodu Ashi? – zdziwił się i odsunął, niedowierzając własnym uszom. – Przecież ród Ashi poległ całkowicie parę lat temu. Jak to możliwe, że żyjesz, Ashi-dono? Przecież wszyscy, nawet twoja matka, zostali wymordowani. Jakim cudem udało ci się ujść z życiem? – Nie chciał podnosić głosu, jednak bardziej nie mógł opanować emocji. Dobrze pamiętał, co wydarzyło się dwanaście lat temu. Miał wtedy pięć lat, ale ojciec wziął go na tę wyprawę, jednak zawiedli, bo ktoś ich zdradził.

            Patrzył ze zdumieniem w blondwłosego chłopaka, który cofnął się trochę do tyłu. Nie chciał naciskać, jednak ciekawość zwyciężyła. Sanji nie odpowiadał, co powoli go zniecierpliwiło, ale czekał dalej. Teraz widział dobrze podobieństwo do kobiety, którą znaleźli przed ruinami świątyni całą w szkarłatnej cieczy. Był identyczny. Nie miał wątpliwości. Wiedział, że mówi niebieskooki mówi prawdę.

            - Uratował mnie Akagami Shanks-dono – odpowiedział w końcu zobojętniałym tonem, padając tuż przed nim. Teraz był nikim. Nawet rodowe nazwisko Akagami go nie chroniło. – Przybył do Wschodniego Królestwa, aby uratować mnie i moją matkę. Moją matkę ugodziła strzała. Umierając nakazała mu się mną zająć. Tyle pamiętam, zanim straciłem przytomność.

            - Podnieś głowę – powiedział twardo Zoro. Nie mógł pojąć, dlaczego kłania mu się człowiek, który przewyższa go swoim położeniem. – Jesteś głową rodu Ashi. To raczej ja powinienem traktować cię z należytym szacunkiem.

            - Ród Ashi upadł, panie. Wszystkie dobra przepadły, zniewolone przez klan Kira. Nie ma nic, czego mógłbym być głową. Mnie również nie powinno być.

            - Nic nie przepadło, Sanji-dono – odrzekł już spokojnie zielonowłosy. – Nie wszyscy pomarli. Rok temu przejeżdżałem przez twoje włości, panie. Ludzie do tej pory nie godzą się z losem, jakim zostali obarczeni. – Nie usłyszawszy żadnej odpowiedzi, podciągnął go z podłogi i przytulił do siebie. Czuł, jak narasta w nim rządza zemsty, mimo iż mało co miał z tym wspólnego. Blondyn jednak opanował jego serce i wiedział, że jak będzie trzeba, to zrobi wszystko by dokonało się to, co na pozór wydaje się niemożliwe. – Umiesz władać mieczem? – wyszeptał mu delikatnie do ucha, na co chłopak lekko zadrżał.

            - Nie, panie. – Młody szermierz czuł, że głos towarzysza staje się pewniejszy. Poczuł w nim nawet nutkę drapieżności. Spodobało mu się to. Liczył na to, że Sanji uwolni się z tej potwornej niemocy, która nim owładnęła. – Byłem wychowywany jako kobieta. Robin nauczyła mnie jednak obrony za pomocą mniejszych broni. Nigdy nie trzymałem w ręce miecza.

            - Nauczę cię tego – powiedział na to zielonowłosy, a na jego poważnej do tej pory twarzy, wykwitł szczery uśmiech. Miał już plan w głowie. Teraz musiał tylko przekonać jakoś swoją siostrę i skłonić ją do pomocy. – Posłuchaj mnie uważnie. Za tydzień wracam do Zachodniego Królestwa, mamy bardzo mało czasu. Nie ukrywam, że czuję do ciebie coś niezwykłego. Chcę, żebyś teraz mi obiecał, że nie zostawisz swojego życia takim, jakim jest. Nie wszystko jest stracone, uwierz mi. Teraz w zamku jest niebezpiecznie, nawet tutaj. Myślę, że wiesz o co mi chodzi. Proszę cię, abyś miał się na baczności. Już teraz w zamku jest szpieg, który zapewne wie kim jesteś i nie zawaha się powiedzieć tego komuś nieodpowiedniemu. Popatrz na mnie. – Ku jego zdziwieniu, blondyn popatrzył na niego. Nie był to wzrok osoby lękającej się czegoś, lecz gotowej do walki. Pełne pewności i determinacji. – Obiecaj mi, że przez te parę dni będziesz czujny.

            Nie musiał słyszeć odpowiedzi, kiwnięcie głowy było wystarczające. Wyglądał tak pięknie, że Zoro nie mógł już się pohamować. Czuł, że blondyn chce tego samego, bo bynajmniej nie zgłaszał sprzeciwu. Położył go delikatnie na macie i złączył ich usta razem, niczym płatki kwiatów układające się do upojnego snu. Czuł na swoich plecach drżące dłonie i wiedział, że brak temu chłopakowi doświadczenia. Był zadowolony. Mógł jako pierwszy upajać się tym, co dla innych zawsze pozostanie nieogarniętą tajemnicą. Rozwiązał jego obi i zsunął kimono. Przerwał pocałunek, by spojrzeć na niesamowicie blade ciało, w dotyku przywołujące najlepszej klasy aksamit. Spojrzał na twarz kochanka, która czerwieniała teraz jak budzące się do życia słońce.

            Rozumiał już słowa ojca, jednak absolutnie się z nimi nie zgadzał. Czuł potencjał i bijącą wyższość od tej z pozoru delikatnej osoby. Kochał go. Teraz wiedział już to na pewno. Wiedza, że jest to zakazane jeszcze bardziej go podsycała. Błądził ustami po tym ciele, słysząc głos ukochanego, rozchodzący się po pomieszczeniu. Lekko dłonią przejechał w dół, aby przygotować blondyna do ostateczności. Robił to powoli, bez pośpiechu, napawając się każdą chwilą, każdym ruchem, każdym najmniejszym odgłosem. Słyszał jak ich serca biją jednym rytmem, chcąc uwolnić się z uczuć, które nimi zawładnęły. Czując zbliżające się spełnienie, nie mógł już dłużej czekać.

            Wszedł zdecydowanie w swojego kochanka, powodując głośne jęknięcie. Zagłuszył je szybko kradnąc kolejny pocałunek. Czuł rozkosz rozlewającą się po jego ciele. Sypiał już z wieloma, jednak jeszcze nigdy nie czuł czegoś tak niezwykłego. Poruszał się, kołysany niezwykłą melodią. Wszystkie jego zmysły poddały się temu uczuciowi. Jeśli faktycznie to wydarzenie miałoby spowodować jego zgubę, to było warto poświęcić życie za tę chwilę. Łańcuch, który jeszcze wczoraj utworzył się podczas intymnego milczenia wzmocnił się.

            Wodnista ciecz namiętności rozlała się. Ich spełnienie dokonało się niemal w tym samym momencie. Na ich brzuchach malowały się białe, niezapomniane kształty. Takanome wyszedł lekko ze swojego ukochanego i ponownie go pocałował, spijając tym samym skutki stanu w jakim się znaleźli. Widział wyczerpanie na twarzy blondyna. Przykrył go, a sam włożył na siebie swoje kimono, która spoczywało tuż koło nich. Gdy odwrócił głowę, zobaczył śpiące oblicze Sanjiego. Na jego twarzy ponownie pojawił się uśmiech. Pochylił się nad nim i czule pocałował w czoło.

            - Kocham cię, Ashi-dono – wyszeptał, a słowa zawisły w powietrzu, niczym firana odwiecznej obietnicy. – Zrobię wszystko, by wymazać smutek z twej pięknej twarzy.

            - A ja zrobię wszystko, by pozbawić cię życia, jeśli tajemnica mego pana wyjdzie na jaw, Takanome Zoro-dono. – Natychmiast odwrócił wzrok, skąd doszła go ta groźba. Stał teraz twarzą w twarz z ciemnowłosą kobietą, która patrzyła na niego z rządzą mordu w oczach. – Zapamiętaj sobie, że jeśli paniczowi stanie się krzywda z twoich rąk, nie zawaham się ciebie zabić, nawet jeśli czekałaby na mnie śmierć.

            Po tych słowach wyszła, sprawiając wrażenie, jakby rozpłynęła się w powietrzu. Nie lękał się jej słów. Nie jesteś jedyną, która chce go chronić, pomyślał i zniknął w ciemności nocy.